Image
Een Chinese kijk op Syrië
Beeld: Latuff
Een Chinese kijk op Syrië
Artikel
4 minuten

In de huidige Syrische crisis draait het niet alleen om de bescherming van burgers zoals het Westen beweert, maar zeker ook om de vervanging van het huidige regime door een pro-westers bewind. Syrië vormt door zijn band met Iran en Libanon - twee landen die het westers beleid afwijzen - een probleem voor de Midden-Oosten politiek van het Westen.

Om in het Midden-Oosten een rol toebedeeld te krijgen is de Arabische Liga, waar Saoedi-Arabië, Qatar en de andere olierijke Golfstaten de toon zetten, bereid om de westerse strategie in de regio volop te steunen. Als het Syrische probleem niet op een vreedzame wijze opgelost geraakt, dan zal zonder enige twijfel Iran het volgende doelwit zijn.

Het Chinese en Russische veto betekenen niet dat Peking en Moskou aan de kant van de Syrische regering staan, dat ze blind zijn voor de wederzijds bloedige confrontatie. Ze spreken hun veto uit over bepaalde resolutievoorstellen omdat ze niet willen dat Syrië dezelfde afschuwelijke en verwoestende weg opgaat als Libië, met name die van een burgeroorlog. Als permanente leden van de VN-veiligheidsraad hebben ze de verantwoordelijkheid en de plicht om het VN-Handvest, het internationaal recht en de regels van overleg te verdedigen. Ze moeten bijgevolg iedere resolutie verwerpen die een inbreuk vormt op het Handvest en zijn doelstellingen. Mochten China en Rusland zich niet verzetten, dan zouden ze instemmen met een resolutie die de soevereiniteit van andere landen bedreigt en in se niet rechtsgeldig is. Dit betekent dat ze akkoord zouden gaan met misbruik van de VN-veiligheidsraad.

De woedende reactie van Washington en zijn westerse bondgenoten op het veto van China toont duidelijk aan wat de ware doelstelling van het Westen is: het Midden-Oosten onder zijn controle krijgen en de VN proberen te monopoliseren. Deze ware bedoelingen worden handig verpakt in een nobele verdediging van de mensenrechten in Syrië.

Maar al te vaak is de wereld getuige geweest van invasies in soevereine staten waar dan uit naam van een humanitaire doelstellingen heel wat slachtoffers vallen bij onschuldige burgers. Al de militaire interventies sinds het einde van de koude oorlog tonen aan dat het Westen onder het vaandel van de mensenrechten in werkelijkheid alleen zijn eigen globale en regionale strategische belangen nastreeft. Sedert de aanslagen van 11 september 2001 zijn de VS vooral moslimlanden binnengevallen. In andere landen vonden de voorbije jaren kleuren-revoltes plaats. Het resultaat is dat deze 'kleuren revoluties' en militaire invasies absoluut niets hebben bijgedragen tot de bescherming van de burgerbevolking, maar integendeel de verslechtering van de interne stabiliteit  met zich hebben mee gebracht. De ervaring leert dat ondanks mogelijke meningsverschillen, de westerse landen elkaar steunen wanneer ze met een niet westers gezind land in conflict komen.

In het tijdperk van de ongebreidelde globalisering is er een duidelijke en klare demarcatielijn tussen het Westen en de rest van de wereld.

Om historische en praktische redenen is het machtsevenwicht tussen het Westen - lees de VS - en de niet-westerse wereld heel ongelijk. Net zoals een absolute macht zonder controle tot corruptie in een land leidt, zo is ook de macht zonder tegengewicht in de internationale gemeenschap autoritair en meedogenloos en vormt ze een bedreiging voor de stabiliteit in de wereld. De Verenigde Staten zijn er in geslaagd om na de koude oorlog een sterke invloed te verwerven over de VN. Als grote supermacht onderwerpen ze de wereldgemeenschap, waarbij kleine en minder grote landen het niet wagen hun misnoegen te uiten.

De hysterische reactie van de Verenigde Staten op het Chinese en Russische veto toont aan dat ze de ontwikkelingen in China niet begrepen hebben. In een tijd waar de kanonneerboot-politiek weer actueel is, lijken bescheidenheid en zelfdiscipline in diplomatie wat uit de mode? Vreedzame co-existentie tussen China en de VS zou een nooit geziene prestatie betekenen. Maar de geschiedenis tussen beide landen toont aan dat zoiets niet eenvoudig te bereiken is en dat we op basis van goede wil alleen, geen win-win zullen verwerven. Wat er ook in de wereld moge gebeuren, de ontwikkeling van China zal niet worden gestopt. Als permanent lid van de VN-veiligheidsraad moet China de grote verantwoordelijk op zich nemen om de wereldorde te beschermen. Om de eenheid en stabiliteit te waarborgen, was en is China verplicht om van zijn vetorecht gebruik te maken.

Als lid van de internationale gemeenschap is China er zich van bewust dat het alleen maar zijn belangen kan dienen in samenwerking met de buitenwereld. Daarom zal en moet China waakzaam zijn over de gedragingen van ieder westers land wanneer dat te ver dreigt te gaan. Op basis van zijn eigen geschiedenis met het Westen begrijpt het Chinese volk het lijden dat veroorzaakt wordt door westerse interventies. China zal niet dezelfde fout maken, want het Chinese volk meent dat wat jezelf niet wil worden aangedaan, je ook niet aan anderen moet aandoen.

Vertaald en bewerkt: Antoine Uytterhaeghe

* Li Qingsi - professor voor internationale betrekkingen aan de Renmin Universiteit/ China

Bron: www.voltairenet.org.


Iets fouts of onduidelijks gezien op deze pagina? Laat het ons weten!

Nieuwsbrief

Schrijf je in op onze digitale nieuwsbrief.