Image
Global NATO en het rakettenschild
Foto: Staff Sgt. Eric Wilson, Texas Military Forces on wikipedia
Global NATO en het rakettenschild
10 minuten

De VS is er via haar meid voor alle werk, secretaris-generaal Rasmussen, op de NAVO top van Lissabon in geslaagd om haar positie in het Europese protectoraat te versterken met het opdringen van haar antirakettenschild, waarvan de degelijkheid nog niet eens bewezen is. Het opstellen van dit missile defense komt alleen maar het Amerikaanse militair-industrieel complex ten goede, de factuur valt ten laste van de Europese belastingbetaler. Bovendien behoudt de NAVO de Amerikaanse tactische kernwapens in verschillende Europese landen, waardoor deze in feite de club van de kernwapenmachten vervoegen. En laat ons vooral niet uit het oog verliezen dat rakettenafweer altijd deel heeft uitgemaakt van een offensieve strategie: een betere verdediging maakt de aanvaller minder kwetsbaar voor mogelijke represailles.

De verklaring van Lissabon is geen notariële akte: de NAVO heeft in het verleden bewezen dat zij zich niet houdt aan gedane beloften, de waarheid ligt in de daden die ze stelt. Naar buiten wil Rasmussen doen uitschijnen dat Rusland bereid is in te stemmen met het geplande rakettenschild. Dit is de waarheid bewust verdraaien. Moskou wil het NAVO aanbod eerst onderzoeken en stelt vooraf een reeks voorwaarden, zoals de ratificering van het strategisch ontwapeningsakkoord (het nieuwe START verdrag) door de Amerikaanse Senaat. Zonder dat, is alles waardeloos en voor niets. Verder wil Moskou dat ieder land voor een wel omlijnde en vastgelegde sector verantwoordelijk zou, wat door Obama niet aanvaard werd.

Het rakettenschild waar men aan denkt heeft een reikwijdte van 3000km, het kan alleen maar dienen om de al ingezette troepen in een crisisgebied te beschermen. Zo wordt het duidelijk dat de VS en de NAVO marineschepen in de Middellandse Zee, de Zwarte Zee, de Perzische golf willen uitrusten met het verbeterde Aegis-systeem.

De grootte van het reële kostenplaatje is nog niet duidelijk. Volgens Rasmussen zou het 200 miljoen euro kosten gespreid over 10 jaar. Onze uittredende regering meldde in het Belgisch parlement dat de kostprijs slechts 147 miljoen bedraagt over 7 jaar gespreid. Maar volgens wapenexperts zouden kosten voor onderhoud wel in de miljarden oplopen. België zou zich volgens de ontslagnemende premier en De Crem engageren voor 3,5 miljoen euro gespreid over zeven jaar, dat is 500 duizend euro per jaar. (DM, 21.11.10) Andere uitspraken houden het bij 1 miljoen euro. De vraag is en blijft of een ontslagnemende regering wel bevoegd is om dergelijk engagement aan te gaan. Behoort dit wel tot de lopende zaken? In een tijd van crisis en sociale afbouw in diverse sectoren van het maatschappelijk leven zijn dergelijke uitgaven niet goed te praten, temeer daar er geen enkele realistische bedreiging is tegen de Europese landen. Er werd een vijandbeeld gecreëerd om de NAVO zelf een bestaansreden te geven en om de militaire uitgaven te kunnen verantwoorden.

Sinds geruime tijd is het zogenoemd defensiebondgenootschap een militair interventie pact geworden, waarvan de interne veiligheid berust op interventies in andere landen en regio's. Het rakettenschild moet in dit interventiedenken worden gesitueerd.

In de plannen voor het anti-rakettenschild in het nieuwe strategische concept van de NAVO krijgt Turkije een belangrijke plaats toegemeten. Voor de nieuwe koers in het buitenlands beleid van Ankara is het stationeren van het NAVO–Amerikaanse rakettensysteem echter een zeer moeilijk probleem. Slecht na de nodige Amerikaanse en Europese druk heeft Ankara erin toegestemd om bij te dragen tot het Amerikaanse NAVO rakettennetwerk op zijn grondgebied. Turkije is een buurland van Iran en Rusland en heeft bovendien goede economische banden met Teheran. De laatste jaren ontwikkelt Ankara een beleid dat steeds meer rekening houdt met de eigen belagen, naast z'n engagementen naar het Westen toe. Weigert Turkije de deelname aan het rakettenschild omdat ze haar betrekkingen met Iran niet wil vertroebelen, dan wordt dit door het Westen beschouwd als een politieke koerswijziging van west naar oost.

Hoewel de naam Iran niet vernoemd werd als directe vijand nr1 - door de duidelijke eis van Ankara - weet iedere waarnemer dat men in de eerste plaats Teheran viseert. Bovendien heeft Turkije haar instemming met het raketschild aan voorwaarden verbonden, zoals de conditie dat ze het recht wil hebben om te beslissen wanneer het rakettensysteem op haar grondgebied mag ingezet worden. Ankara wil niet meegezogen worden in een conflict dat het eigenlijk niet wil, door het eenzijdig optreden bijvoorbeeld van de grote NAVO vriend Israël. Men wil aan de buitenwereld Iran als de grootste bedreiging verkopen. In die kijk moet het Westen zich voorbereiden om een kruisraket van Teheran te kunnen onderscheppen en vernietigen. Wat men op de top in alle toonaarden verzweeg is dat Teheran helemaal geen langeafstandsraketten heeft.

Voor zover we weten beschikt geen enkel Europees lid van de NAVO over een systeem dat mogelijke langeafstandsraketten kan onderscheppen. Bijgevolg is men afhankelijk van de goede beschermdienst van Washington. In elk geval moest de Franse president Sarkozy tijdens een persconferentie in Lissabon toegeven: "le déploiement du bouclier antimissile était essentiellement américain”. Maar een en ander is al langer in voorbereiding. In maart 2005 startte de NAVO het Active Layered Theatre Ballistic Missile Defence (ALTBMD) programma.° Dit is een lokale bescherming tegen raketten, die uit meerdere niveaus bestaat. ALTBMD wil verschillende lokale ('theatre') ruimteschildsystemen tot een coherent netwerk uitbouwen ter bescherming van troepenoperaties. Betere bescherming dus om de risico's op represailles bij een aanval te verminderen. Er zijn wel wat projecten op dit vlak. Er is het SAMP-T (Sol-Air Moyenne Portée Terrestre) programma met Frankrijk en Italië, er zijn Patriot-programma's met Duitsland, Nederland en de VS; MEADS (Medium extended air defence system) met Duitsland, Italië en de VS. SAMP-T, Patriot en Meads zijn defensiesystemen tegen korteafstandsraketten. Dit alles zou verder ontwikkeld moeten worden en gecombineerd met de US phased adaptive approach of missile defence in Europe van september 2009 die voornamelijk gebaseerd is op de SM-3 raket van de firma Raytheon. Roemenië gaf al begin 2010 de toestemming voor ontplooiing ervan op zijn grondgebied.

“De installatie van het rakettenschild zal vanaf 2011 steeds performanter wordende antiraket-interceptoren behelzen die gelanceerd kunnen worden vanop zee, vanop land of vanuit de lucht. Het zal in de eerste plaats gaan om geüpgrade versies van de Standard Missile-3 (SM-3) en een reeks sensoren in Europa als verdediging tegen de groeiende Iraanse bedreiging met ballistische raketten. Deze gefaseerde benadering verhoogt het huidig beschermingsniveau van het VS grondgebied tegen langeafstandsraketten, en realiseert een effectievere defensie tegen kortetermijnbedreigingen. Dit plan voorziet een snellere en betere verdediging van de ontplooide VS troepen, hun familie en onze Europese bondgenoten dan de vorige programma's, en betreft flexibelere en duurzamere systemen.”°°

In zijn eigen stijl beweert de NAVO secretaris-generaal Anders Rasmussen, dat er30 landen zijn die over kruisraketsystemen beschikken die Europa kunnen treffen, maar hij zweeg voorzichtig om deze bij naam te noemen. Natuurlijk had hij in het achterhoofd Rusland, China en zweeg in alle toonaarden over het rakettenarsenaal van Israël, waarvan we weten dat deze met kernkoppen uitgeruste raketten steden in Europa kunnen treffenv. Vrienden van vandaag zijn niet noodzakelijk de vrienden van morgen. De middellangeafstandsraketten van het Israëlisch leger zouden indien nodig kunnen gebruikt worden als chantage middel om de zionistische dictaten en daden door de Europese landen te doen aanvaarden.

Iran beschikt op dit ogenblik niet over lange afstand kruisraketten om de Europese veiligheid in gevaar te brengen maar heeft wel raketten om in het hart van het zionistische regime toe te slaan: de nucleaire militaire centrale van Dimona en een reeks nucleaire wapenopslagplaatsen in Israël.
Een hooggeplaatste woordvoerder van het Iraanse leger heeft onlangs duidelijk gemaakt, dat iedere Amerikaanse aanval op zijn land met de nodige daadkracht zal beantwoord worden. De militaire basissen die door het aanvallend land gebruikt wordt, zullen beschouwd worden als een deel van het land dat de agressie daad pleegt en bijgevolg een doelwit is voor de Iraanse militaire repliek. Hier moeten de landen die een Amerikaanse of NAVO basis herbergen ernstig rekening mee houden. Ook Turkije als buurland moet deze waarschuwing ernstig nemen wil ze haar betrekkingen met Iran niet tot een conflict laten uitgroeien.

Met het opstellen van een onderdeel van het Amerikaanse NAVO rakettenschild in Turkije, buurland van Iran, beoogt men dus vooral Israël te beschermen, dat bovendien al over een Amerikaanse antirakettensysteem beschikt in de Negev woestijn dat onder controle staat van de Verenigde Staten. Het onderdeel dat in Turkije opgesteld zal worden kan dan geactiveerd worden onder het voorwendsel dat men de soldaten van een NAVO-lidstaat - de Amerikaanse militairen die in Israël gestationeerd zijn – moet beschermen. Met andere woorden het gaat er dus om de ballistische NAVO capaciteiten (de interceptoren van het rakettenschild) in te zetten om Israël te beschermen, dat geen lid van de militaire alliantie is, maar geniet van een bijzonder nauwe militaire samenwerking met de NAVO. Als Israël eenzijdig zou beslissen om een verrassingsaanval tegen Iran te ondernemen en Iran als represaille raketten zou afvuren op de Israëlische kernwapenarsenalen en raketsystemen dan zou Washington, vermits deze bemand worden en onder controle van de VS staan, beroep kunnen doen NAVO-artikel 5 over de onderlinge solidariteit.

Rasmussen, een grote supporter van Israël, heeft een bezoek aan Tel Aviv gepland in februari 2011. Onlangs verklaarde hij dat de NAVO bereid is om troepen te sturen om een mogelijk Israëlisch – Palestijns vredesakkoord te bewaken en te controleren. Volgens Rasmussen is dan een internationale strijdmacht nodig, hierbij denkt hij aan de NAVO, waardoor de westerse militaire alliantie zich boven de VN vredesmacht stelt voor dergelijke opdrachten.

De NAVO raad stelde uitdrukkelijk dat ze de voorkeur geeft aan bilaterale samenwerking in de plaats van gemeenschappelijke coöperatie van landen in de context van de Middellandse Zee dialoog, van Israël en zes Arabische landen. In de ogen van de NAVO is dit immers een obstakel om haar geprivilegieerde samenwerking met Israël te realiseren. Met de nieuwe NAVO strategie om troepen buiten haar geografische grenzen in te zetten, kan Israël met de hulp en steun van intensieve lobby in Brussel bereiken dat ze als volwaardig lid wordt opgenomen. Door haar bedenkelijk optreden en zogenoemde preventieve verdedigingacties loopt men het gevaar dat de NAVO in een oorlog, die niet de hare is, meegesleurd te worden. Met opstellen van een anti rakettenschild aan de voordeur van het Midden-Oosten verhoogt men in dit werelddeel een wapenwedloop die op termijn verwoestend kan zijn voor onze planeet.

Het NAVO expansionisme en haar militaire interventies onder Amerikaans commando, kosten aan de belastingbetaler van de lidstaten jaarlijks de bagatel van 1.000 miljard dollar of 2/3 van de globale militaire uitgaven

Volgens Rasmussen moet de NAVO de verdediging op zich nemen van alle lidstaten met zijn 900 miljoen inwoners, waaronder verschillende ex-republieken van Sovjet-Unie die ondertussen in de alliantie ingelijfd zijn. Collectieve verdediging is de oorspronkelijke theoretische bestaansreden van de NAVO. Maar volgens de NAVO secretaris kan het actieterrein niet meer beperkt zijn tot de landsgrenzen van de lidstaten. Hiermee maakt hij van de NAVO de globale politiemacht. Aangezien de lidstaten meer en meer afhankelijk zijn van grondstoffen uit streken ver buiten haar grenzen, moet de alliantie zich wapenen tegen alle mogelijke verstoringen van haar levensnoodzakelijke aanvoerlijnen. We spreken dan over de straat van Hormuz, de Perzische Golf en de Golf van Oman die voor 40 procent tekenen van de mondiale bevoorradingstrafiek van Europa. Kortom een NAVO interventie onder de leiding van de VS kan dan vrij vlug ontaarden in een mondiaal conflict.

De NAVO is vandaag al geëngageerd als meid voor alle werk van de VS in verschillende militaire missies buiten zijn geografisch gebied. Het inzetten van wapengeweld om de Amerikaanse imperiale dictaten kracht bij te zetten en op te dringen, zoals in Irak en Afghanistan in een niet te winnen oorlog, maken dat de VN diplomatie achterop hinkt en zelfs ondergeschikt is aan Amerikaanse beslissingen. Washington beslist, de VN ondergaat en de NAVO lidstaten leveren mede het kanonnenvoer .

Ook wordt het alsmaar duidelijker dat de VS industrie inkrimpt tot een industrieel militair complex, want de andere industriële sectoren worden voor een groot deel gedelocaliseerd. De high tech overleeft in de VS dankzij de militaire opdrachten en de oorlog tegen het terrorisme die de wapenverkoop aan het buitenland stimuleert tot grote vreugde van de Amerikaanse wapenproducenten. Het inzetten van gesofistikeerde wapens zoals de antirakettensystemen aan een enorme kostprijs, waarvan de degelijkheid nog moet bewezen worden, heeft geen andere rationele gronden dan de overleving van het militair-industrieel complex.

In een tijd van budgettaire tekorten, hoge staatschulden en economische crisis, was het voorspelbaar dat Obama besparingen wil realiseren op de rug van de NAVO lidstaten, of beter gezegd de belastingbetaler van de landen die deel uitmaken van het bondgenootschap. Voor de Amerikaanse Nobelvredesprijsdrager Obama volstaat het niet dat de lidstaten militairen naar Afghanistan sturen, ze moeten ook de kassa spijzen, om zo de VS economie te redden en het militaire industriële complex van zijn land grote winstmarges te bezorgen.

Obama, als de huidige curator van het Amerikaanse imperium, heeft zijn NAVO bondgenoten duidelijk gemaakt dat Washington van hen meer volgzaamheid verlangt en dat ze inderdaad bijdragen om de rol van wereldpolitie op te kunnen nemen. Dat mag officieel niet met zoveel worden worden gezegd, maar wordt verborgen onder het hoofdstuk partnerschappen. De logica van de NAVO als kernwapenmacht is een logica van overheersing.

Antoine Uytterhaeghe


° De Brabander en Spriet, Als de NAVO de passie preekt, p.195

°°http://www.whitehouse.gov/the_press_office/FACT-SHEET-US-Missile-Defense-Policy-A-Phased-Adaptive-Approach-for-Missile-Defense-in-Europe/

 


Iets fouts of onduidelijks gezien op deze pagina? Laat het ons weten!

Nieuwsbrief

Schrijf je in op onze digitale nieuwsbrief.