De Russische invasie op de Krim in het bijzonder en de Russische inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van Oekraïne in het algemeen, moeten volgens westerse kanselarijen worden bestraft. Poetin tegenhouden, luidt het ordewoord. Maar in de praktijk willen de meesten het toch eerder symbolisch houden. Duitse zakenkringen en de Londense City staan voorop in het afremmen van sancties, vanuit het principe dat sancties niet goed zijn voor de winsten. Maar sancties zijn vooral onzinnig en arbitrair

Veel gewezen Sovjetrepublieken zijn nu lid van de Navo en herbergen militairen uit Navo-landen. Gewezen Sovjetrepubliek Oekraïne sloot van zijn kant een overeenkomst met Rusland om in het vroegere Russisch gebied Krim de Russische marinebasis te handhaven. Zoals de VS een grote basis (Guantanamo) hebben op het soevereine Cuba. Ook al is Cuba daar niet gelukkig mee, want intussen handhaaft die machtige buur al meer dan een halve eeuw een embargo tegen dat land. Maar niemand die daarom aan sancties tegen de VS denkt.

Kremlin

In de mainstream westerse maar ook in linkse media heeft men het over Russisch streven naar een imperium met klantstaten rond zich. Nochtans heeft Rusland geslikt dat gewezen Sovjetrepublieken, de drie Baltische staten, lid werden van de Navo. In de jaren 1990 stelde Moskou zich onder Boris Jeltsin onderdanig op tegenover het Westen, vermoedelijk in de hoop dat Washington Ruslands invloed in de rest van zijn “nabije buitenland” zou erkennen.

Vladimir Poetin bleef even op dezelfde koers. Na de aanslagen van 11 september 2001 schaarde hij zich onmiddellijk achter de oproep van zijn VS-collega Bush voor een internationale alliantie tegen het terrorisme. Maar in zijn ogen kreeg hij stank voor dank.

Het Westen, Amerikaanse organisaties voorop, speelde immers een grote rol in de “Fluwelen revolutie” van 2003 in Georgië en de “Oranje revolutie” van 2004 in Oekraïne die beide tegen Ruslands belangen ingingen. De Navo dreef haar plannen door voor een rakettenschild dat Moskou als vijandig zag. Er was de door westerse kringen aangemoedigde Georgische aanval op Zuid-Ossetïe, weliswaar dan een autonome regio van Georgië dat zich feitelijk had afgescheiden, maar hoe dan ook een aanval op Ruslands belangen. En zo ging het maar verder. Tot drie jaar geleden met de opstand in Libië toen Moskou zich liet vangen met een resolutie van de VN-Veiligheidsraad voor een “interventie met humanitaire doeleinden” die uitliep op een regelrechte militaire interventie van de Navo. Toen was de maat vol. In Syrië was dat niet voor herhaling vatbaar.

De Krim losmaken van Oekraïne is een aanslag op het soevereine Oekraïne? Maar waarom voerde de Navo in 1999 oorlog om Kosovo te kunnen losmaken van het soevereine Servië, aldus Moskou dat met dat argument al uitpakte om Abchazië en Zuid-Ossetië los te maken van Georgië.

Is Poetin paranoïde en “wereldvreemd” (zoals de Duitse premier Angela Merkel zei)? Men hoeft niet paranoïde te zijn om in de Duitse, Amerikaanse en andere Westerse rechtstreekse bemoeienissen in de recente Oekraïense crisis een duidelijk politiek stramien te zien gericht op de verzwakking van Ruslands positie.

Fascisten?

De ommekeer in Kiev, waar het regime van Janoekovitsj viel toen alle topoligarchen van kamp veranderden, was in de ogen van het Kremlin een doelbewuste anti-Russische coup van Oekraïense nationalisten die verre van het ganse Oekraïense volk vertegenwoordigen. Dat Moskou over “de fascisten in Kiev” spreekt, is ook niet uit de lucht gegrepen. Uiterst-rechtse groepen kregen de bovenhand in het Maidan-protest en worden daar nu voor beloond met topposten op defensie (!) en in justitie en onderwijs.

De regeringsvorming in Kiev was een succes voor de Amerikanen op de Duitsers die meer mikten op Klitsjko en diens liberale Oedar partij of eventueel Timosjenko. Dat Russisch oligarch Michail Chodorkovsky ineens in Kiev opduikt, zal wel niet gebeuren zonder de zegen van Berlijn dat zo in Kiev zijn pionnen uitzet tegenover die van de VS. Dat de Amerikaanse vice-minister van Buitenlandse Zaken Victoria Nuland in een telefoongesprek “Fuck the EU” liet vallen, zei veel over de rivaliteit tussen Berlijn en Washington.

Straffen

De architecten van de coup in Kiev wisten heel goed dat Moskou niet zonder reactie kon blijven. Poetin zou het zich trouwens om binnenlandse redenen niet kunnen veroorloven stil toe te kijken hoe Rusland buitenspel wordt gezet in een buurland waarvan een belangrijk deel toch wel zeer nauwe banden heeft met Rusland. De oostelijke en zuidelijke regio’s speelden tijdens het Sovjetbestaan een cruciale rol in het politieke en economische leven van de Unie. De meest gebruikte voertaal is Russisch. Voor werk en handel is de grens met Rusland zeer poreus.

In eigen vlees

En nu snel sancties, roept de Franse minister van Buitenlandse Zaken Laurent Fabius. Maar meent hij dat wel? Rusland is een klant voor onder meer de Franse wapenindustrie. West-Europa is bovendien voor zijn energiebevoorrading redelijk afhankelijk van aardgas uit Rusland. In Washington smeden sommigen plannen om Amerikaans schaliegas naar West-Europa uit te voeren. Maar er bestaat veel weerstand tegen, dat zou de energieprijzen in de VS kunnen doen stijgen en bovendien zou het jaren duren eer dat goed op gang komt.

In Nederland zien ze sancties zeker niet zitten, want veel van dat aardgas passeert via Nederland. Nederland is o.m. daardoor een van de grootste handelspartners van Rusland. In Duitsland is de zakenwereld globaal zeer sterk tegen sancties; “die zullen ons veel meer pijn doen dan Moskou”.

Hetzelfde deuntje speelt in Londen, soms bijgenaamd ‘Londongrad’ omdat daar zoveel superrijke Russen wonen. Londen is al twintig jaar de lievelingsplek van de allerrijkste oligarchen, ook Oekraïense, die er als speelgoed voetbalclubs en kranten kopen. Ze houden van optrekjes die meer dan 20 miljoen euro per stuk kosten. Ze houden van de allerduurste privéscholen waar hun kinderen die van de Engelse elite frequenteren. Maar ze houden vooral van de City, dat super fiscaal paradijs waar ze lekker hun dubieuze kapitalen kunnen witwassen en versluizen. Poetins goede vriend Tony Blair zorgde er destijds als Brits premier voor dat bankiers en oligarchen in alle rust konden werken.

Vrienden

Poetins beste vrienden, zoals Blair, de Franse ex-president Nicolas Sarkozy en de Italiaanse ex-premier Silvio Berlusconi, zijn wel niet meer aan de macht, maar ze zijn niet zonder invloed. Dat geldt zeker voor de Duitse ex-premier Gerhard Schröder. Die werd met steun van Poetin de baas van de maatschappij die een gasleiding aanlegt onder de Baltische Zee – om zo Polen en Oekraïne niet nodig te hebben voor de aanvoer van Russisch gas naar West-Europa. Al die vrienden zullen wel hun invloed aanwenden om sancties zoveel mogelijk af te remmen.

De vraag is natuurlijk ook, waarom sancties in dit geval en niet in zovele andere. Saoedi-Arabië met troepen in Bahrein om daar het volk te helpen onderdrukken. Israël met zijn illegale bezetting en onderdrukking die wekelijks mensenlevens kost. Turkije dat een deel van een soevereine staat, Cyprus, al 40 jaar bezet houdt. De VS met hun invasie van de digitale wereld. De Amerikaanse drone-agressies op Pakistan. Enzovoort. Keuze zat voor de liefhebbers van sancties.

bron: Uitpers