Eerst was er ‘containment’ (indamming) en dan was er ‘dual containment’ (dubbele indamming). De ontwikkeling van de containmentpolitiek of het indammingsbeleid om het geopolitieke bereik van de Sovjet-Unie in te perken, wordt toegeschreven aan de VS-diplomaat George F. Kennan. Jammer genoeg gebruikten te veel Amerikaanse leiders en strategen de idee van indamming ook om een morele kruistocht te ondersteunen in naam van de zogenaamde vrije wereld.

President Joe Biden heeft de wereld bijvoorbeeld onverstandig ingedeeld in autoritarisme en democratie. Dit soort van universalisme slaagt er zelden of nooit in om doeltreffende allianties tot stand te brengen.

Dubbele indamming is nog problematischer dan een eenzijdig concept van indamming. De Truman-regering paste in de late jaren 1940 en begin jaren 1950 kortsrtondig een beleid van dual containment toe, toen het poogde om elke Sovjet-dominantie op het Europese toneel af te stoppen en tegelijk met de Koreaanse Oorlog het risico liep dat die zich zou uitbreiden naar China. De voorzitter van de ‘Joint Chiefs of Staff’ (de hoogste militaire leiders van de VS) destijds, generaal Omar Bradley, noemde het de “verkeerde oorlog, op de verkeerde plaats, op het verkeerde moment en met de verkeerde vijand”.

President Dwight D. Eisenhower werd de eerste president die afstand nam van het objectief van de overwinning in een oorlog, wat een reeks VS-presidenten ook veel eerder hadden moeten doen in Amerika’s verliezende oorlogsondernemingen in Vietnam, Irak en Afghanistan.

De Clinton-regering voerde in de jaren 1990 op kleinere schaal een dubbel indammingsbeleid in de Perzische Golf, met gelijkaardig onsuccesvolle resultaten. Martin Indyk, een lid van Clintons Nationale Veiligheidsraad, kondigde het beleid om zowel Iran als Irak in te dammen officieel aan in 1994. Het moest ervoor zorgen dat Teheran en Bagdad niet konden interfereren in de olievoorziening in de regio of in de door president Bill Clinton nagestreefde onderhandelingen tussen Israël en de Palestijnen. Uiteindelijk betrachtte zijn opvolger president George W. Bush ‘agressieve indamming’ tegen Iran en Irak, wat tot een mislukking leidde. Het feit dat Iran vandaag de meest invloedrijke actor is in Irak spreekt boekdelen wat die VS-mislukking betreft.

In 2011 kondigde de Obama-regering een heroriëntering van zijn buitenlands beleid aan van het Midden-Oosten naar de Stille Oceaan-regio. De aanhoudende militaire betrokkenheid van de VS in de Perzische Golf getuigt eveneens van de mislukking van dit beleid.

Helaas heeft president Biden de idee van de dubbele indamming nieuw leven ingeblazen, deze keer gericht tegen Rusland en China. Deze landen hebben ondertussen de nauwste en meest coöperatieve bilaterale relatie gevormd die ooit tussen deze voormalige rivalen heeft bestaan. President Richard Nixon en minister van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger verstonden de kunst van het zoeken naar een machtsevenwicht met Moskou en Peking. Het resultaat was dat de VS-belangen bevorderd werden bij beide naties.

Het Biden-team toont geen interesse in het gebruik van diplomatie tegenover Moscou of Peking. Er heerst bovendien een consensus onder Democraten en Republikeinen over de noodzaak van de steile verhoging van de militaire uitgaven, met name voor onnodige strategische modernisering. Als gevolg hiervan is het belang van wapenbeheersing en ontwapening van Amerika’s internationale agenda verdwenen, zeker in de nasleep van de terugtrekking uit wapenbeheersingsovereenkomsten door de presidenten George W. Bush en Donald Trump.

De roekeloze trip naar Taiwan van de voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, Nancy Pelosi, diende geen enkel strategisch nut.

Door zich achter de idee van de dubbele indamming te scharen, opende Biden de deur voor het steunen van een meer agressieve indamming van Moskou en Peking door politici en experten. Het is in dit kader dat de roekeloze trip naar Taiwan van de voorzitter van het Amerikaans Huis van Afgevaardigden, Nancy Pelosi, gezien met worden. Deze reis diende geen enkel strategisch nut.

President Biden (en het Pentagon) waren tegen Pelosi’s trip gekant dus haar beslissing om er toch mee door te gaan, benadrukt de zwakheid van de president en de verwarring die er in de VS heerst over het huidige beleid ten opzichte van China. Ondertussen bloklettert de 'Washington Post': “De VS kan zowel China als Rusland confronteren”. En de New York Times stelt trots: "Pelosi heeft China getrotseerd. Goed voor haar.”

Vanuit VS-oogpunt, vertegenwoordigt Taiwan een onverdedigbaar eiland in de Stille Oceaan. Steun voor Taiwan zou een logistieke nachtmerrie zijn. Dat het Pentagon een routinetest van een intercontinentale ballistische Minuteman III-raket heeft uitgesteld, en het vliegdekschip U.S.S. Ronald Reagan uit de buurt gehouden heeft van de toegang tot de Straat van Taiwan, lijkt erop gelukkig op te wijzen dat de Biden-regering zich wel bewust is van de noodzaak om escalatie te vermijden door risicogedrag te voorkomen. 

China’s Xi Jinping wordt geconfronteerd met zijn eigen binnenlandse politieke en economische uitdagingen en heeft op dit moment vermoedelijk geen interesse in een militaire oplossing voor het probleem Taiwan. Maar hij heeft de kans gekregen om te oefenen met de lucht-, zee- en raketmachten die hij kan inzetten in een projectie van macht ten opzichte van Taiwan. En hij kan Bidens besluitvorming omtrent Oekraïne zeker bemoeilijken door de militaire en economische steun voor president Vladimir Poetins brute en zinloze oorlog op te voeren, net wanneer de limiet van de VS-steun aan Oekraïne bereikt wordt.  

Ondertussen dringen beleidsgoeroes en experten aan op grotere steun voor de militaire capaciteiten van zowel Oekraïne als Taiwan. In het huidige nummer van 'The Economist' wordt opgeroepen tot een “Israëlische stijl van militaire hulp” voor Taiwan zodat het “Amerikaanse wapens kan kopen” - alsof de VS-belangen gediend zijn bij het helpen en aanmoedigen van het Israëlisch militarisme in het Midden-Oosten.

Zoals de mainstream media in de VS, gelooft The Economist dat Amerikaanse militaire hulp Taiwan “standvastiger” zal maken. Als een inlichtingenanalist bij de ‘Central Intelligence Agency’ (CIA) en een professor op het ‘National War College’ heb ik geparticipeerd aan verschillende oorlogsspelletjes betreffende het Chinees-Amerikaans conflict over Taiwan – de VS stond in elk van hen aan de verliezende kant. 

Het loutere idee van de indamming van China is een gevaarlijke illusie. De indamming destijds van de Sovjet-Unie kon profiteren van de militaire en economische zwakte van de Sovjet-staat. De instorting van de Sovjet-Unie in 1991 werd meer toegeschreven aan zijn zwakheid dan aan de Amerikaanse militaire uitgaven en Star Wars. China is een regionale militaire macht en een mondiale economische macht. Het kan niet ingedamd worden.

In de Koude Oorlog was er steun vanuit Europa via het Marshall Plan en de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie. In Azië heeft de VS een reeks goede bilaterale betrekkingen met landen die er geen belang bij hebben om deel uit te maken van een Chinees-Amerikaanse Koude Oorlog. Dat de Zuid-Koreaanse president Yoon Suk-yeol niet bereid was om Pelosi te ontmoeten tijdens haar bezoek vorige week, geeft aan dat Seoul er belang bij heeft China tevreden te stellen. Hoe dan ook, de principes van de indammingspolitiek die gevoerd werd tegen de Sovjet-Unie in Europa, hebben niets van doen met gelijk welk indammingsbeleid ten opzichte van China.