De 'Goldwater-Nichols' wet over de reorganisatie van het ministerie van Defensie uit 1986 bepaalt dat het Witte Huis jaarlijks een rapport over zijn nationale veiligheidsvisie moet voorleggen aan het Congres.

De Nationale Veiligheidsstrategie (NSS) zou alle aspecten van de VS-macht moeten bespreken die de veiligheidsdoelen van de natie kunnen bewerkstelligen. De NSS moet de verbintenissen en doelstellingen van de VS behandelen, evenals de defensiecapaciteit om bedreigingen af te schrikken en plannen uit te voeren. Voor het grootste deel is het rapport een standaarddocument.

De regering Trump negeerde vier jaar lang de verplichting om een NSS op te stellen, en de Russische invasie van Oekraïne leidde tot vertragingen in het produceren van de eerste NSS van president Biden. Dit NSS-rapport kwam twee weken geleden uit en is een voorspelbare oppervlakkige weergave van de VS-plannen voor mondiale samenwerking, maar omvat geen originele ideeën om ze in de praktijk te brengen. Niets in het rapport wijst erop dat de Biden-regering plannen heeft om de neerwaartse spiraal in de betrekkingen met China -de belangrijkste bilaterale partner van de VS- om te keren. Het suggereert alleen toegenomen bilaterale spanningen en meer defensieuitgaven.

Er is ook geen enkele indicatie dat de VS belangrijke lessen getrokken heeft uit de isolationistische terugtrekking uit het Trans-Pacifisch Parterschap of zijn militaristisch beleid in het Midden-Oosten en Zuidwest-Azië dat steunt op het gebruik van geweld. 

Militaire uitgaven zijn goed voor meer dan de helft van de discretionaire federale uitgaven, en de NSS leert ons dat de regering-Biden de VS-benadering van de mondiale omgeving niet zal veranderen om de uitgaven te verminderen.

Sinds de 9/11-aanvallen, heeft de Verenigde Staten zijn militaire macht verder opgekrikt om zijn internationale belangen te bevorderen. Het spendeerde meer dan 6 biljoen (6000 miljard) dollar aan het uitvechten van antiterrorisme-oorlogen. Er zijn veel meer mensen die in militaire kruideniers werken of in militaire fanfares spelen dan er diplomaten zijn.

Bidens NSS presenteert geen alternatieven om de Amerikaanse militaire ontplooiing in meer dan 100 landen terug te schroeven of om een terugkeer van wapenbeheersing en ontwapening in de nationale veiligheidsdialoog te verzekeren.

Het rapport focust constant op confrontaties met zowel China als Rusland. Het meest verontrustende aspect van Bidens NSS is de visie dat de VS over de middelen beschikt om zowel Rusland en China te trotseren, zelfs in hun eigen respectievelijke invloedszones. Ter gelegenheid van het vrijgeven van het NSS verkondigde Biden: “We zullen China overtreffen en Rusland beteugelen”, hoewel de werkelijke uitdaging voor de VS de huidige hachelijke staat van de eigen democratie is.

In een typische overdrijving van de dreiging zei Biden dat China het enige land is “met zowel de intentie om de internationale orde in nieuwe plooien te leggen, als de toenemende economische, diplomatieke, militaire en technologische macht om dit doel te bevorderen”. Vorige week verwees 'The Washington Post' naar China's veiligheidsaanwezigheid als “in toenemende mate zichtbaar in de wereld” en beweerde de krant dat Xi “waarschijnlijk de bereidheid van het land [de VS] op de proef zal stellen om compromissen te sluiten over de bestaande mondiale veiligheidsorde”. Biden en The Washington Post hebben het over een land [China] dat buiten zijn eigen grenzen al meer dan 40 jaar geen militair geweld gebruikt heeft en maar één buitenlandse militaire basis heeft [in Djibouti] buiten de eigen invloedszone. 

Het zou een geopolitieke evidentie moeten zijn dat de Verenigde Staten geen twee nucleaire grootmachten tegelijk kan confronteren, zeker niet op een moment dat Moskou en Beijing de nauwste politieke en militaire band hebben die ze ooit hebben gehad. Er wordt uitgegaan van het feit dat de VS sterke bondgenootschappen kan uitbouwen in de Europese en Aziatische arena's om deze confrontatie aan te gaan, maar er zijn tal van landen die helemaal geen deel willen uitmaken van de door de VS gesponsorde revival van de Koude Oorlog.

In de NSS wordt niet erkend dat de VS keuzes heeft wat China en Rusland betreft, zeker in het licht van de snel afnemende macht en invloed van Poetins Rusland en de Aziatische oppositie tegen China's 'Wolf warrior'- diplomatie (een meer agressieve, dwingende stijl van diplomatie). Ondertussen is Chinees-Amerikaanse samenwerking rond de klimaatcrisis en de Russisch-Amerikaanse dialoog rond wapenbeheersing volledig stilgevallen.

De Nationale Veiligheidsstrategie wordt doorgaans gevolgd door de Nationale Defensiestrategie en de Nuclear Posture Review (dat het kernwapenbeleid van de VS vastlegt). We zullen dus snel te weten komen wat Biden precies bedoelt met zijn nadruk op een “snellere modernisatie” van het leger. Men kan sowieso steun in het congres van beide partijen verwachten voor een stijging van de militaire uitgaven. 

De NSS geeft geen enkele indicatie dat de Biden-regeringen erkent dat er limieten zijn aan de Amerikaanse macht, zeker in het huidige tijdperk van onzekerheid. Verschillende regeringen hebben hetzelfde machtsbeleid uitgevoerd ten opzichte van Venezuela, Syrië en Noord-Korea, maar Nicolas Maduro, Basher al-Assad en Kim Jong-un zijn niet overstag gegaan voor de Amerikaanse eisen. Ook decennia van VS-druk en sancties tegen Cuba en Iran hebben geen beleidswijzigingen ter accomodatie van de VS opgeleverd.

President Biden had het tijdens zijn reis naar het Midden-Oosten afgelopen augustus nog over het mogelijk gebruik van geweld tegen Iran. De NSS biedt grootse doelstellingen, maar weigert rekening te houden met de operationele realiteiten.

De VS heeft een nationale veiligheidsstrategie nodig die veel minder afhangt van militaire uitgaven en ontplooiing, en veel meer rekent op diplomatie en economische ontwikkeling. Er is een Congres nodig dat meer steun geeft aan wapenbeheersing en minder aan de modernisering van nucleaire wapens. En de VS heeft een president en publiek nodig die zich uitspreken voor terughoudendheid bij het inzetten van troepen en voor het opnieuw opbouwen van de rol en de invloed van het ministerie van Buitenlandse Zaken en de Buitenlandse Dienst.