Frankrijk en de onderhandelingen met Iran

Frankrijk en de onderhandelingen met Iran – L’oeil d’Israel

Foto: U.S. Department of State from United States

Frankrijk en de onderhandelingen met Iran – L’oeil d’Israel

20/11/2013 - Willy Van Damme

14 minuten

Grote verrassing in de Zwitserse stad Genève waar de begin deze maand gevoerde gesprekken tussen Iran en de zogenaamde P5 + 1, en dat zijn de VS, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, China, Rusland en Duitsland, uiteindelijk tegen alle verwachtingen in niet tot een akkoord leidden over het Iraanse kernenergieprogramma.

Andere toon

Die verwachtingen waren hooggespannen doordat de VS en Iran over elkaar in het publiek al enkele maanden een gans andere en vriendelijke toon aansloegen. Een tendens die ook in de media goed merkbaar is. Plots waren de Iraniërs niet meer als voorheen des duivels, maar is de nieuwe regeringsploeg in Teheran een en al redelijkheid. Het resulteerde zelfs in een geheel symbolisch telefoongesprek tussen de presidenten van Iran en de VS.
En dus begon men op donderdag 7 november in het Geneefse Intercontinental Hotel aan de besprekingen voor wat een eerste akkoord tussen de VS en de vijf andere ’grootmachten’ met Iran ging zijn. Alles leek in kannen en kruiken tot Laurent Fabius (PS), de Franse minister van buitenlandse Zaken, er opdaagde en alles verknalde. Het geplande mooie feest ging niet door. Tot jolijt van Israël.
Ooit zegde men van de communistische partijen in West-Europa dat ze ‘l’ oeil de Moscou’ waren, de spion en nuttig instrument van de Sovjetunie. Hier speelde Frankrijk onder leiding van president François Hollande en Laurent Fabius de rol van ‘l’ oeil d’ Israel’, de pion en spion van de zionistische staat. Tot woede van de VS en de andere grootmachten.
Reeds op donderdag 7 november, de eerste dag van de onderhandelingen, bleken de Fransen dwars te liggen. Zo verwierp de Franse vertegenwoordiger donderdagnacht geheel onverwacht grotendeels het Amerikaans-Iraanse voorstel voor een eerste akkoord over het Iraanse kernprogramma. Dit was in de weken voorheen in het geheim tussen Teheran en Washington overeengekomen.

Fabius in Genève

En toen John Kerry, de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, die donderdag plots aankondigde dat hij zijn proppenvol reisschema ging onderbreken en naar Genève zou afzakken was het voor de buitenwereld en ook de Fransen duidelijk dat de VS en Iran een akkoord op zak hadden.
En dus gooide ook Laurent Fabius, de Franse minister van Buitenlandse Zaken, hals over kop zijn planning overhoop en nam pijlsnel het vliegtuig naar Zwitserland. Niet om een akkoord te tekenen, maar zoals bleek alleen maar om, zoals de Franse krant Le Figaro opmerkte, dit te verhinderen. Dat was al duidelijk toen hij bij zijn aankomst – hij was er voor Kerry - in Zwitserland al direct een negatieve toon liet horen.
Zo schreef Le Figaro:

“Si Laurent Fabius a fait le déplacement, c'est pour prévenir la conclusion d'un «accord au rabais» et peser sur les négociations.“(1)

(“Als Laurent Fabius die verplaatsing maakte dan was dat om te verhinderen dat men een slecht akkoord zou ondertekenen en om druk op de onderhandelingen uit te oefenen.”)

Een natuurlijk merkwaardig schouwspel waarbij de andere speciaal naar Genève gekomen ministers voor Buitenlandse Zaken als de Brit William Hague, de Rus Sergeï Lavrov en de Duitser Guido Westerwelle door de Franse sabotage gewoon voor schut werden gezet. Ditmaal was het niet het oorlogszuchtige Witte Huis maar Parijs dat een akkoord poogde te verhinderen.
Terwijl men onderling binnen de westerse alliantie volop ruzie aan het maken was en John Kerry zich voor verdere gesprekken met zijn Iraanse ambtsgenoot Mohammad Javad Zarif terugtrok wachtte men voor het afronden der gesprekken op de komst zaterdag van de Rus Sergeï Lavrov en een Chinese vice-minister van Buitenlandse Zaken.
En om de ruzie onder westerse ‘bondgenoten’ nog wat erger te maken was het Laurent Fabius die namens de P5+1 op het einde der mislukte onderhandelingen het woord voerde en daarbij nog maar eens de problemen aandikte en een stevige diplomatie rel veroorzaakte. Normaal moest dat afsluiten immers gebeuren door Catherine Ashton, de EU-verantwoordelijke voor het buitenlandse beleid en officieel leider van de P5+1.

Nieuwe Israëlische vrienden

Ogenschijnlijk ging men of zaterdag of zondag immers een akkoord ondertekenen. Zo leek het toch allemaal voor de buitenwereld waar de champagne al klaar stond. En dus kwam ook Lavrov zaterdag op bezoek. Tevergeefs zoals bleek. Fabius zal er in Rusland geen vrienden mee gemaakt hebben. Zaterdag lekten dan in de media de eerste verhalen uit over de Franse sabotage. Het door bijna iedereen verwachte akkoord leek plots toch niet haalbaar. Waarbij anonieme maar vermoedelijk Amerikaanse bronnen de Fransen in de media de volle laag gaven. Naar bepaalde Amerikaanse kranten schreven was John Kerry zelfs woest over de Franse houding. Opvallend echter was de snelle reactie hierop van Israël waar men, aldus de pro-westerse Libanese krant The Daily Star, met veel leedvermaak stelde dat men naast de VS nog andere vrienden heeft. Uiteraard een allusie op Frankrijk, de nieuwe bondgenoot van de zionistische apartheidsstaat. Officieel mislukten de onderhandelingen uiteindelijk op de extra garanties die Frankrijk van Iran eiste. Die hadden dan betrekking op de al veel jaren in aanbouw zijnde zwaarwaterreactor van Arak en de verrijking van uranium tot 20% nodig voor de productie van radio-isotopen bestemd voor gebruik in onder meer de Iraanse gezondheidszorg.

Arak

Het verhaal over Arak is typerend voor de houding van het westen tegenover Iran en haar kernenergieprogramma. Alhoewel deze reactor al vele jaren in aanbouw is en Iran daarmee duidelijk veel moeilijkheden heeft werd dit de voorbije jaren in de media en de diplomatieke gesprekken voor zover geweten nergens als een probleem opgeworpen. Het woord Arak viel praktisch nooit.
Plots echter groeide dit de voorbije paar maanden uit tot een van de centrale thema’s in de debatten over het Iraanse kernprogramma. Dit terwijl het een zuiver wetenschappelijk project is dat niets te maken heeft met de productie van kernenergie, laat staan atoomwapens.
Want alhoewel de kernafval komende van deze reactor ook plutonium bevat is dit niet geschikt voor het maken van een kernbom. Daarvoor zijn er extra installaties nodig en er is geen enkel teken dat Iran die ook zou willen bouwen. Het probleem is ook zo oplosbaar door die kernafval gewoon naar derde landen uit te voeren. Een ook in Europa gekend klassiek verhaal.
En wanneer die installatie ooit klaar zal raken is een goede vraag waar echter zo te zien niemand een antwoord op heeft. Gezien de vele vertragingen ook Iran niet. Nu heeft men het in Teheran over vermoedelijk eind 2014. Maar plots bleek Arak een voor de Fransen onoverkomelijk struikelblok.
Alhoewel de details van het akkoord heel opvallend nog steeds geheim zijn zouden de Iraniërs volgens die overeenkomst de bouw maar gedeeltelijk mogen verder zetten. Het opstarten zou tijdelijk verboden worden. Onduidelijk is ook wat te doen met de productie van uranium verrijkt tot 20%.

Radio-isotopen

Iran heeft hiervan al tientallen kilo’s aangemaakt maar het grootste deel is al omgevormd tot brandstofstaven bestemd voor dan de productie van radio-isotopen. En dus onbruikbaar voor de aanmaak van atoombommen.
Ook dit is een merkwaardig verhaal. Voorheen kocht Iran zijn materiaal voor radio-isotopen, nodig voor onder meer de gezondheidszorg en wetenschappelijk onderzoek, in Argentinië. Maar door het VN-embargo rond nucleair materiaal kon Argentinië die uitvoer niet verder zetten. De hoop van Washington, en Israël, was dat Iran dan door de knieën zou gaan en capituleren voor de eisen van de VS en Israël.
Een illusie want Iran bleek technologisch instaat om die zelf aan te maken. Tot uiteraard grote frustratie van de VS en een bewijs voor de technologische sterkte van het land. Waarna men ook dit in de media zo poogde te manipuleren alsof dit een bewijs was dat Iran vals speelde en op het punt stond toch een atoombom aan te maken.
De Franse sabotage in Genève veroorzaakte natuurlijk gejuich in Israël en ook, maar in alle stilte, in Saoedi Arabië. Voor Saoedi Arabië vormt Iran een alternatief religieus centrum welke hun positie in de islam in gevaar brengt. Nu hebben zij met het bezit van de voor moslims heilige steden Mekka en Medina een grote controle over de grote massa’s van moslims.

Israël en Saoedi Arabië willen oorlog

Dankzij de onthullingen van WikiLeaks en Julian Assange weten we dat de Saoedische koning Abdullah ibn Abd al Aziz al Saoed de VS al lang onder druk zet om een oorlog tegen Iran te beginnen. Hij wil het land zo snel mogelijk kapot.
Hetzelfde voor Israël dat eveneens aandringt om Iran te vernielen. Nog maandag 18 november stelde Yaakov Amidror, tot voor kort de topveiligheidsadviseur van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, in de Financial Times dat Israël desnoods Iran zonder Amerikaanse steun zal aanvallen.
En als Netanyahu in de media stelt dat een slecht akkoord van de VS met Iran alleen maar tot oorlog kan leiden dan wordt dit volgens die krant in diplomatieke kringen ook opgevat als een amper verholen oorlogsdreiging van Israël tegen Iran.
De tegen Syrië en de regering van president Bashar al Assad al meer dan dertig maanden door Israël en haar bondgenoot Saoedi Arabië gevoerde oorlog heeft trouwens vooral te maken met de wil om Iran kapot te krijgen.
Benjamin Netanyahu stelde het in Le Figaro op 16 november tijdens een interview zo:

“Sur le dossier iranien, nos deux pays défendent des positions communes depuis de nombreuses années, quelle que soit la majorité au pouvoir… ” (2)

(“Over het Iraanse dossier verdedigen onze twee landen al vele jaren een gelijkaardige positie, welke ook de meerderheid die in Frankrijk aan de macht is…” )

Agressief Frankrijk

Een constatering die inderdaad al wat jaren klopt. Was de vorige Franse president Jacques Chirac minder geneigd Israël te volgen dan veranderde dat door de moord op 14 februari 2005 op de Libanese premier Rafik Hariri, een vriend van Chirac.
Sindsdien is Frankrijk zowat haantje de voorste gaan spelen in het Midden-Oosten mede soms beïnvloed door de Franse filosoof Bernard-Henry Levy. Onder impuls van de vorige Franse president Nicolas Sarkozy en Laurent Fabius, beiden politici hebben zoals trouwens ook Levy joodse wortels, volgt Frankrijk hier een erg zionistische en zeer agressieve politiek.
Zo was Frankrijk haantje de voorste om Libië aan te vallen en zouden het Franse geheimagenten geweest zijn die de Libische president Muammar Kadhaffi ombrachten. Dat het land sindsdien in een complete chaos is uiteengevallen zal Parijs daarbij klaarblijkelijk worst wezen.
Ook het feit dat Libische jihadisten en wapens daarna de Franse neokolonie Mali aanvielen noopte Frankrijk evenmin tot een herziening van haar beleid. Tot woede en frustratie van de andere landen van de EU. Een ongenoegen dat ervoor zorgde dat normaal geheel geheim gehouden ministeriële besprekingen over de kwestie in de pers zelfs uitlekten. Zoals de Luxemburgse sneer naar Fabius over dit beleid.

Ruzie in de EU

Neen, ook met betrekking tot Syrië blijft Frankrijk die oorlogsstrategie aanhouden en zich bijwijlen nog ook belachelijk maken. Zo maakte het in mei van dit jaar samen met het Verenigd Koninkrijk binnen de EU openlijk ruzie over wapenleveringen aan die Syrische jihadisten. Zij wilden dat ook openlijk kunnen doen.
Londen en Parijs verbraken dan maar de Europese solidariteit en gingen officieel aan die jihadisten wapens leveren. Tot zowel Londen en Parijs wegens grote interne tegenstellingen van het plan afzagen. Tonend wat voor een zwak president François Hollande feitelijk is.
Hetzelfde met de provocaties rond die gifgasaanval van 21 augustus vlakbij Damascus. Ook hier was Parijs de eerste om Damascus te beschuldigen en te beweren over ‘harde bewijzen’ te beschikken. En toen Londen afhaakte bleef Frankrijk als enig land samen met de VS achter om bommenwerpers richting Syrië sturen.
Voor Hollande was er geen sprake van om, zoals in de VS en bij de Britten, aan zijn tegenstribbelend parlement een toestemming voor oorlog te vragen. Waarbij hij ook de wil van de bevolking straal negeerde. Want bombarderen zou hij. Tot ook Obama onder druk van het politiek verzet van zowel parlement als de bevolking afhaakte en Hollande alleen en naakt stond.

Grote muil

Wat toont dat Frankrijk alleen nog in de dromen van het Élysée een grootmacht is. In realiteit is het echter een land als een ander behalve dan dat het met figuren als Levy, Sarkozy en Hollande een grote muil heeft. Achter wiens gebrul dan niets schuil gaat, de leegte. Wat iedereen natuurlijk dankzij het arrogante en domme Franse beleid beter dan ooit kon zien.
Maar voor de zionistische lobby in de VS en elders zijn Hollande en Frankrijk nu de helden. De periode in 2003 toen Frankrijk weigerde mee te doen aan de Amerikaanse invasie van Irak is bij dit milieu in Washington plots vergeten. Oorlogszuchtige politici als Lindsey Graham en John McCain waren er dan ook als de kippen bij om Hollande en zijn regering te feliciteren.
In Frankrijk is er achter de schermen echter ook een groot verzet tegen dit beleid van het duo Hollande en Fabius. Terwijl men in Mali, Niger en zelfs Kameroen steeds meer problemen heeft met jihadistische groepen blijft Frankrijk hen steunen. Wat uiteraard intern in Parijs voor enorme wrijvingen moet zorgen. Maar voorlopig blijven die voor het grote publiek nog verborgen.

Het geld van de sjeiks

Een van de voorname reden voor de Franse houding heeft natuurlijk ook te maken met de aantrekkelijkheid van Saoedi Arabië als partner. George Malbrunot, expert voor het Midden-Oosten van de Franse krant Le Figaro had het over 5 miljard euro aan contracten die tussen Frankrijk en het salafistisch koninkrijk al dit jaar waren gesloten, met nog 5 miljard die men voor het einde van 2013 verwachte te tekenen.
Waarbij hij voor 2014 een al even vruchtbaar jaar voorspelde. In wezen houden landen als Qatar en Saoedi Arabië door hun massale wapenaankopen de westerse oorlogsindustrie gaande. “Saoedi Arabië zegt wat vliegtuigen te willen kopen en onmiddellijk gaat men in Parijs door de knieën”, aldus de vroegere Belgische politica Anne-Marie Lizin die sterk begaan is met het Midden-Oosten.
Typerend was het toekennen eerder dit jaar van de organisatie van de wereldbeker voetbal van 2022 aan het piepkleine Qatar, jihadistenfinancier bij uitstek. Die kreeg van de internationale voetbalbond FIFA die organisatie toegewezen dit terwijl het op dat ogenblik dat de wedstrijden moeten doorgaan er gemakkelijk 50° in de schaduw kan zijn.
En toen Sepp Blatter, president van de FIFA, recent onthulde dat de Europese voetbalbonden onder druk van hun regeringen unaniem voor Qatar hadden gestemd wekte dat geen verbazing. Het was trouwens ook een sneer naar zijn rivaal de Fransman Michel Platini die blijkbaar de voornaamste lobbyist was geweest voor Qatar, eigenaar van de Franse topclub Paris Saint-Germain.
Dat het in de zomer tijdens de spelen in deze Golfstaat ondragelijk heet is en Qatar alles laat bouwen door hedendaagse slaven was dus voor de Europese regeringen en hun voetbalbonden niet het minste probleem. Nu zit men natuurlijk met de gebakken peren. Maar het toont de slaafse en corrupte houding van Europa. Voor geld doet men alles, zelfs het meest krankzinnige.
Toen prins Bandar bin Sultan, chef van de Saoedische veiligheidsdienst en de strateeg achter het Saoedische beleid rond Syrië, deze zomer bij de Russische president Vladimir Poetin op bezoek ging zwaaide die naar verluidt met vele miljarden dollars om in ruil Assad te laten vallen. Tevergeefs, Poetin stuurde hem met lege handen wandelen en liet de inhoud der gesprekken zelfs uitlekken.
Waaruit bleek dat Bandar bin Sultan langs de ene kant zwaaide met vele miljarden en anderzijds dreigde met bomaanslagen tegen de Olympische winterspelen in Sochi. De man heeft in zijn zak immers nog wel wat Tsjetsjeense terroristen zitten en Sochi ligt vlakbij Tsjetsjenië. Maar Poetin liet zich, in tegenstelling tot een Hollande, niet omkopen met wat pakken petrodollars. Van een verschil in beleid gesproken.

Troefkaarten

De onderhandelingen met Iran gaan nu vanaf woensdag in Genève worden verder gezet. De vraag is of men ditmaal tot een akkoord zal raken. In Le Figaro stelde Georges Malbrunot dat men in Parijs dit ook vermoed. Maar zeker is dit niet.
Zo voeren Israël en Saoedi Arabië de druk enorm op. Dat wordt dezer dagen tijdens het driedaags bezoek van Hollande aan Israël door de zionistische leiders nog eens benadrukt. Waarbij de mee op de missie zijnde Franse bedrijven veel contracten worden voorgehouden.
Hollande weigerde trouwens in Israël om de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever illegaal te noemen. Dit terwijl dit nochtans een van de centrale punten is van het officiële Europese beleid voor de regio.
En met steun van het Amerikaanse parlement en de Franse regering hebben Israël en Saoedi Arabië twee zeer flinke troefkaarten in handen. Zo kunnen de Europese sancties tegen Iran pas worden opgeheven mits er onder de deelstaten unanimiteit is. En dus kan Frankrijk hier door haar veto een akkoord simpelweg onmogelijk maken.
Frankrijk zal wel moeilijk lang kunnen standhouden tegen de rest van Europa maar het kan het maken van een definitief akkoord sterk belemmeren. Crucialer voor Israël en Saoedi Arabië is echter hun invloed op het Amerikaanse parlement.
De VS kan haar sancties tegen Iran pas opheffen mits akkoord van dit parlement en daar wil men integendeel zelfs nog een verstrenging van de al drastische maatregelen tegen Iran. En daar Barack Obama amper nog invloed heeft op dit parlement dreigt dit wel eens de achilleshiel te worden van elk definitief akkoord met Iran.
Daarom ook dat het in Genève voorliggende eerste akkoord als geste niet deze sancties wil verlichten maar vooral de 50 miljard dollar aan in de VS en Europa aangeslagen Iraanse tegoeden deels wil deblokkeren. Dit kan zonder parlementaire goedkeuring.

De verantwoordelijkheid van Hollande en Fabius

Het grote struikelblok is echter de eis van Israël en grote delen van het Amerikaanse parlement dat Iran elke vorm van uraniumverrijking stopt. Een voor het erg nationalistische Iran onmogelijke eis. Bovendien investeerde Iran hier al zo veel in en zit het technologisch zover dat die eis elders in het westen als gewoon onhaalbaar wordt gezien.
Zelfs het agressieve Frankrijk lijkt niet zover te willen gaan. De Israëlische eis heeft dan ook als enige bedoeling om elke vorm van akkoord met Iran onmogelijk te maken. Dat er de voorbije maanden toch vooruitgang werd geboekt was trouwens omdat de VS nu voor het eerst wil aanvaarden dat Iran uranium mag verrijken.
Onduidelijk is echter of de VS dit ook zo op papier wil zetten. De indruk heerst dat de VS deels op haar beloften aan het terugkeren is en dit recht op het verrijken van uranium niet in het voorlopig akkoord wil laten opnemen. En dat was een essentiële voorwaarde voor Iran om het akkoord te tekenen.
De woensdag 20 november beginnende nieuwe onderhandelingen over het Iraanse kernprogramma zullen dan ook nog maar eens cruciaal zijn. Men laat in de media wel optimistische geluiden horen maar men is duidelijk na het door de Fransen veroorzaakte debacle van begin deze maand erg voorzichtig geworden.
Het alternatief voor geen akkoord is echter dat het Iraanse kernprogramma dan in een grote versnelling zal gaan. Zo staan er duizenden ultrasnelle hypermoderne verrijkingsmachines al maanden klaar voor gebruik. Het is voor Iran maar op een knop te drukken en alles gaat in een sneltreinvaart vooruit. Nu wacht men alleen maar om zo de VS te plezieren. En bovendien liet de Iraanse president Hassan Rouhani al verstaan dat een akkoord nodig is wil men het vreedzame karakter van het Iraanse kernprogramma vrijwaren. Een waarschuwing die men best niet kan negeren. Mislukt het toch en stevenen we af op een grote oorlog dan zal het het duo Fabius en Hollande zijn die hiervoor veruit de grootste schuld dragen. Niemand anders.