Er is weinig reden tot feesten. De opeenvolgende uitbreidingen van de NAVO en de militaire troepenopbouw aan de oostgrenzen van de NAVO hebben voor onnodige politieke spanningen met Rusland gezorgd. De NAVO-oorlogen in Afghanistan en Libië hebben deze landen in jarenlange chaos en geweld ondergedompeld. Terwijl de NAVO zich sinds het einde van de Koude Oorlog heeft omgevormd tot een machtige militaire interventie-organisatie, zijn de NAVO-lidstaten verantwoordelijk voor twee derde van de wereldwijde wapenhandel die oorlog en destabilisering in de hand werkt. De NAVO-lidstaten weigeren ook toe te treden tot het VN-Verdrag voor een kernwapenverbod. De NAVO blijft kernwapens daarentegen zien als een essentiële hoeksteen van haar militaire strategie en werkt verder aan de uitbouw en modernisering van het nucleaire arsenaal, alsook aan een rakettenschild.

Desondanks beweert NAVO-Secretaris-Generaal Stoltenberg tijdens de voorstelling van het jaarrapport van de NAVO midden maart dat “de NAVO een pijler van stabiliteit blijft voor de toekomstige generaties”. Volgens het rapport zijn de militaire uitgaven van de Europese leden en Canada het afgelopen jaar met bijna 4% gestegen. Sinds 2016 spendeerden ze samen 41 miljard dollar meer. Volgens Stoltenberg zal dat eind volgend jaar oplopen tot 100 miljard dollar. Met 919 miljard dollar is de NAVO nu al goed voor meer dan de helft van de wereldwijde militaire uitgaven.

Miljarden voor bewapening in plaats van sociale en milieu-investeringen

Binnen de NAVO hebben de lidstaten in 2014 afgesproken om er binnen de 10 jaar naar te streven hun militaire uitgaven op te trekken naar 2% van het Bruto Binnenlands Product. Voorlopig halen enkel de VS, Griekenland, het VK, Polen en de Baltische staten dat streefcijfer. Voor België zal dat een hap van ettelijke miljarden euro extra uit de begroting betekenen, en dat zonder enig maatschappelijk debat. Het parlement heeft zich nooit kunnen uitspreken over deze norm. In tijden van strikte budgettaire discipline, grote armoede en dringende klimaatinvesteringen is dit totaal onverantwoord.

De NAVO blijft hangen in een totaal voorbijgestreefde visie op veiligheid. De overbewapening van de NAVO, haar nucleaire strategie, de confrontatiepolitiek met Rusland en haar groeiende interventiecapaciteit, maken de wereld net heel onveilig. Je kan maar veilig zijn als de ander zich veilig voelt. Europa heeft geen nood aan een nieuwe wapenwedloop, maar aan meer diplomatie en overleg. In plaats van de uitbouw van een militair interventie-apparaat, moeten de oorzaken van gewelddadige conflicten worden aangepakt en de wapenhandel aan banden worden gelegd.

De vredesbeweging mobiliseert in Washington, maar ook daarbuiten om te eisen dat er een einde komt aan de bewapenings- en oorlogspolitiek. Op 3 april 1968, een dag voor hij vermoord werd, zei Martin Luther King Jr.: “In deze wereld gaat het niet langer om een keuze tussen geweld en geweldloosheid; Het is geweldloosheid of ophouden te bestaan”. De NAVO kiest voor geweld en militarisering en vult de kassa’s van de wapenindustrie, ten koste van sociale en milieu-investeringen.

Drie medewerkers van Vrede vzw nemen deel aan de NAVO-tegentop in Washington die geopend wordt met een betoging op 30 maart. U kan onze verslagen vinden op www.vrede.be