Toenemende verwarring over president Bidens nationale veiligheidsbeleid

Image
Biden en Trump

Beeld: Wikicommons, CC 2.0

Toenemende verwarring over president Bidens nationale veiligheidsbeleid
Artikel
7 minuten

Het is bijna 70 jaar geleden dat de Verenigde Staten een president koos die op het vlak van ervaring qua buitenlands beleid en nationale veiligheid kan wedijveren met Joe Biden. Zijn enige concurrentie in deze categorie, president Dwight D. Eisenhower, posteerde holbewoners op sleutelposities, zoals Richard Nixon als vicepresident en de broers Dulles -John Foster als minister van Buitenlandse Zaken en Allen als hoofd van het Centraal Intelligentie Agentschap- die ideologisch gekant waren tegen diplomatieke betrekkingen met de Sovjet-Unie. Het gevolg was dat Eisenhower een belangrijke kans miste op mogelijke onderhandelingen met het nieuwe leiderschap in het Kremlin na de dood van Joseph Stalin. 

Maar zelfs Eisenhower had niet de ervaring die Biden tijdens zijn bijna 50 jaar in de regering opbouwde. Biden zetelde onder meer 20 jaar in de Senaatscommissie Buitenlandse Betrekkingen (12 jaar daarvan als voorzitter of hooggeplaatst lid) en spendeerde 8 jaar in het Witte Huis als vicepresident onder Barack Obama. Gedurende de verkiezingscampagne van 2019-2020, refereerde Biden regelmatig aan zijn reizen naar meer dan 60 landen en zijn tête-à-têtes met meer dan 100 nationale staatshoofden. Biden schepte achter gesloten deuren op over zijn vermogen om de nationale veiligheidsbureaucratie te controleren en benadrukte dat zelfs “het leger niet met hem solt”.  

Nu zijn we negen maanden in zijn presidentschap en er is nog altijd geen duidelijk beeld van Bidens prioriteiten qua buitenland beleid, laats staan een Biden-doctrine of strategie.

Er is vandaag nog altijd geen duidelijk beeld van Bidens prioriteiten qua buitenland beleid.

Biden kondigde een einde aan de ‘eeuwige oorlogen’ af, maar Amerikaanse militairen blijven actief in Irak en Syrië, waar er meer dan 3000 Amerikaanse gevechtstroepen zijn. Op andere plaatsen voert de Verenigde Staten duistere operaties en drone-aanvallen uit, o.a. in Libië, Somalië en Jemen. Er is dus geen enkele reden om te geloven dat de Amerikaanse eeuwige oorlogen daadwerkelijk zullen eindigen. 

Amerikaanse troepen zijn actief in Kenia, Mali en Nigeria en voeren antiterrorismetrainingen en operaties uit in tientallen andere landen. Niets wijst erop dat Biden deze activiteiten zal terugschroeven ondanks het aanzienlijk aantal burgerslachtoffers door drone-aanvallen. Deze aanvallen kregen maar weinig aandacht tot een “rechtvaardige aanval” onlangs een hulpverlener uit Kaboel en negen van zijn familieleden doodde (29 augustus).

Ondertussen blijft de lijst met groepen die beschouwd worden als doelwitten voor drone-aanvallen, geheim. Er wordt ook met geen woord gerept over een nieuw beleid voor de regulering van drone-aanvallen en commando-raids buiten conventionele oorlogszones. Bidens nationale veiligheidsteam beloofde nochtans meer dan een maand geleden de publicatie van een dergelijk beleid. 

De mistroostige afhandeling van de terugtrekking uit Afghanistan en de recente veiligheidsdeal met Groot-Brittannië en Australië, die het delen van technologie voor nucleaire onderzeeërs omvat, roepen ernstige vragen op over het professionalisme van Bidens nationale veiligheidsteam en over de richting van Bidens buitenlands beleid.

De Europese bondgenoten van de VS met troepen in Afghanistan hadden reden om boos te zijn over het chaotische vertrek uit Kaboel en zullen vermoedelijk veel minder bereid zijn om hun investering en risicograad ter ondersteuning van Amerikaanse militaire missies uit te breiden. Deze bondgenoten vrezen dat de Amerikaanse focus op Azië ten koste zal gaan van de Europese veiligheid en verwachten dat de VS grotere Europese defensie-uitgaven zal eisen. 

De uitsluiting van Frankrijk van de duikbotendeal met Australië maakte een aanfluiting van Bidens inspanningen om de trans-Atlantische alliantie te herstellen, wat nochtans het doel was van zijn reis naar Europa afgelopen juni. Net zoals zijn voorganger president Charles de Gaulle, kreeg de Franse president Emmanuel Macron een lesje in Amerikaans favoritisme ten opzichte van Groot-Brittannië, ondanks het Britse vertrek uit de Europese Unie en het idiote gedrag van de Britse premier Boris Boris Johnson. In het licht van de reeds lang bestaande rivaliteit met Groot-Brittannië was Macron bijzonder woedend.

Ondertussen ziet het er niet naar uit dat de Koude Oorlogsatmosfeer die tijdens de Trump-regering ontstond met Rusland en China aangepakt of verlicht wordt. Bidens voortdurende verwijzingen naar een campagne van “democratieën versus autoritairen”, suggereert een aanhoudende polarisering waarbij de term “autoritairen” de “communisten” van een eerdere Koude Oorlog vervangt. 

Vorige maand verwijderde het ministerie van Defensie in alle stilte de onder-assistent van de minister van Defensie voor Nucleaire en Raketverdediging. Hierdoor blijft de Biden-regering achter zonder serieuze bewapening- en ontwapeningsexpert op het moment dat de laatste hand gelegd wordt aan de Nuclear Posture Review (daarin wordt de rol bepaald van nucleaire wapens in de VS-veiligheidsstrategie).

Biden waarschuwde president Barack Obama ooit zich niet te laten “inpakken” door het leger, maar hij heeft zich zelf zeker laten inpakken wat de kwestie ontwapening betreft. Het tegenhouden van ontwapening blokkeert een opening naar een diplomatieke dialoog met het Kremlin.

Het tegenhouden van ontwapening blokkeert een opening naar een diplomatieke dialoog met het Kremlin.

Ten opzichte van China heerst er een benadering van ‘groepsdenken’, waarbij hardliners sleutelposten bezetten. De Nationale Veiligheidsadviseur Jake Sullivan en zijn belangrijkste plaatsvervanger Kurt Campbell staan zeer vijandig tegenover China. De directeur van het China-bureau in de Nationale Veiligheidsraad, Rush Doshi, is er vast van overtuigd dat China de Verenigde Staten probeert te “verdringen” in de wereld.

Minister van Defensie, Lloyd Austin, heeft geen achtergrondkennis over Azië in het algemeen, noch specifiek over China. Er werd hem een hardliner toegewezen, Ely Ratner (een discipel van Sullivan), als Assistent Minister van Defensie voor Indo-Pacifische Veiligheidszaken. 

De Australische nucleaire duikboten-deal, die opschudding veroorzaakte in Europa en de geest van het nucleair Non-proliferatieverdrag (uit 1969) schendt, is een klassieke zet ter inperking of indamming van China. Indamming (containment) heeft gewerkt tegen de Sovjet-Unie, maar China is op internationaal vlak economisch relevant. Alleen Groot-Brittannië ontving eerder dergelijke nucleaire technologie voor zijn onderzeemacht en dat was meer dan 60 jaar geleden.  

Biden heeft een kans gemist om non-proliferatie af te dwingen door de VS niet opnieuw aan te sluiten bij het nucleair akkoord met Iran, het 'Joint Comprehensive Plan of Action' (JCPOA). Ondertussen heeft een verkiezing in Iran het land verder opgeschoven naar rechts, wat elke eventuele heropleving van het akkoord bemoeilijkt. Op gelijkaardige wijze belemmeren Irans agressieve verrijkingsactiviteiten en beperkingen op inspectie door het Internationaal Atoomenergieagentschap een terugkeer naar het JCPOA. De Biden-regering negeert ook het aandringen van de Zuid-Koreanen op het hervatten van bilaterale gesprekken met Noord-Korea. 

De chaos in Afghanistan en de duikbotendeal zorgen ervoor dat Europese functionarissen de intenties en de geloofwaardigheid van de Verenigde Staten in twijfel trekken. Een hooggeplaatste Duitse functionaris merkte op dat het grote verschil tussen Trump en Biden de afwezigheid van Tweets was. De Fransen proberen de Europese staten ervan te overtuigen een eigen vredesmacht op te richten en zo meer strategische autonomie te verkrijgen. Net zoals de Gaulle in de nasleep van de Cubaanse rakettencrisis, trekt Macron de toewijding van de VS aan Europa in twijfel, en enkele jaren geleden verklaarde hij al dat de NAVO "hersendood" leek. 

De VS “pivot” (ommezwaai) naar de Pacifische regio werd 10 jaar geleden ingezet om de aandacht af te leiden van de plotse terugtrekking uit Camp Freedom in Irak en markeert de militarisering van het VS-beleid ten opzichte van China, terwijl de eigenlijke uitdaging economisch van aard is.

Washington had het Trans-Pacifisch Partnerschap nooit de rug mogen toekeren. Het was een perfect vehikel om te wedijveren met China in Oost- en Zuidoost-Azië. Het opbouwen van een beleid gericht tegen China via een nucleaire duikbotendeal lijkt bijzonder bizar aangezien deze schepen pas operationeel zullen zijn over 10 à 15 jaar. Vorige maand vroegen de Chinezen zelf het lidmaatschap voor het TPP aan, wat wijst op Xi Jinpings gevoel voor humor en de ontoereikendheid van het VS-beleid.

Op dit moment wordt president Biden in beslag genomen door ernstige binnenlandse uitdagingen, dus het is essentieel dat zijn Nationale Veiligheidsraad en het ministerie van Buitenlandse Zaken de huidige leegte in het nationaal veiligheidsbeleid opvullen.

Twee Republikeinse Senatoren, Ted Cruz en Josh Hawley, hebben bijgedragen tot de zwakheid van het ministerie van Buitenlandse Zaken door de bevestiging van de aanwerving van belangrijke ambten, zoals assistent-ministers te blokkeren. Sinds de inauguratie van Joe Biden is ook nog maar één nieuwe Amerikaanse ambassadeur aangeworven.

Het Pentagon buit dit vacuüm in de besluitvorming duidelijk uit door de dreiging die uitgaat van China en het terrorisme aanzienlijk uit te vergroten in de briefings aan het Congres, die woord voor woord herhaald worden door de reguliere pers. Voorzitter van de Joint Chiefs of Staff, Mark Milley, heeft gebruik gemaakt van deze briefings om te waarschuwen voor de hernieuwde prominentie van al-Qaeda in de nasleep van de Amerikaanse terugtrekking uit Afghanistan. In werkelijkheid lijkt al-Qaeda momenteel bijzonder dysfunctioneel te zijn, en de Taliban-regering in Kaboel zal de handen in de nabije toekomst vol hebben met het aanpakken van ISIS-K (Islamitische Staat - Khorasan Pronvincie).

Het Pentagon, dat bekend staat om zijn worst case-analyses van internationale gebeurtenissen, lijkt de bal volledig mis te slaan door ervan uit te gaan dat de Taliban zal dienen als het hoofdkwartier van het internationaal terrorisme.  

Donald Trump heeft een slechte nationale situatie ongetwijfeld slechter gemaakt, maar er zijn weinig aanwijzingen dat Joe Biden bereid is om internationale problemen aan te pakken die vatbaar zijn voor diplomatieke interventie.

Dit artikel werd vertaald vanuit het Engels en verscheen eerder op Counterpunch.


Iets fouts of onduidelijks gezien op deze pagina? Laat het ons weten!

Nieuwsbrief

Schrijf je in op onze digitale nieuwsbrief.


Source URL: https://vrede.be/nieuws/toenemende-verwarring-over-president-bidens-nationale-veiligheidsbeleid