Ik wil het graag hebben over een deel van de wereld waar de meeste mensen niet in geïnteresseerd zijn momenteel. Terwijl de aandacht van de wereld gefocust is op Rusland en Oekraïne, ligt aan de andere kant van de wereld, in het midden van de Stille Oceaan en aan de rand van Azië, Hawaï, waar ik leef.
Momenteel zijn daar onder leiding van de VS de grootste militaire zeemachtoefeningen in de wereld aan de gang, genaamd ‘Rim of the Pacific’ (RIMPAC). Ze zijn gestart op 29 juni en duren tot 4 augustus. Er nemen 26 landen deel aan deze oorlogsspelen, met zo’n 25.000 militairen, 38 schepen, 170 vliegtuigen, 4 onderzeeërs. 8 landen zullen hun militairen aan land sturen op het eiland Hawaï. Hawaï zou een soevereine natie moeten zijn, maar het werd geannexeerd door de Verenigde Staten 125 jaar geleden.
Interessant genoeg zijn 45% van de troepen van de 26 landen die deelnemen aan RIMPAC afkomstig van NAVO-lidstaten - de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie die naar de Pacifische regio komt dus. Sommige van de NAVO-landen die deelnemen aan RIMPAC, naast uiteraard de Verenigde Staten zelf, zijn Canada, Denemarken, Frankrijk, Duitsland, het Verenigd Koninkrijk en Italië.
Daarnaast zijn er de partners van de NAVO in de regio zelf. De NAVO poogt verder uit te breiden – met Zweden en Finland in Europa, maar ook in Azië door zogenaamde ‘mondiale partnerschappen’ aan te gaan. Dat is de eerste stap. Ondertussen zijn Australië, Nieuw-Zeeland, Japan en Zuid-Korea officiële mondiale partners van de NAVO in de Stille Oceaan-regio geworden. Al deze naties participeren natuurlijk in deze NAVO-RIMPAC militaire oefeningen, die de VS al sinds 1971 organiseert.
Een opvallende deelnemer dit jaar is de Filipijnen, vertegenwoordigd door de fregat ‘Antonio Luna’, genoemd de Filipijnse revolutionaire legergeneraal die het militaire verzet leidde tegen de binnenvallende Amerikaanse troepen tijdens de Filipijns-Amerikaanse oorlog (1899-1902), nadat de VS het land geannexeerd had. Tegenwoordig worden de strijdkrachten van de Filipijnen getraind en gefinancierd door zijn voormalige militaire vijand de VS.
In de Stille Oceaan zijn er gebieden waar er spanningen heersen en zijn er rode lijnen, gelijkaardig aan de rode lijnen in Europa, bijvoorbeeld toen de Russische regering aan de NAVO en de Verenigde Staten liet weten dat de uitbreiding van het trans-Atlantisch bondgenootschap richting Oekraïne een rode lijn was. De NAVO en de VS hebben totaal geen begrip getoond voor die rode lijn. Nochtans is het volgens mij niet cruciaal voor de veiligheid van Europa dat Oekraïne deel uitmaakt van de NAVO.
De uitbreidingsdrang van de NAVO heeft niets te maken met de Europese veiligheid.
Er zijn al 30 NAVO-lidstaten momenteel. De uitbreidingsdrang van de NAVO heeft niets te maken met de Europese veiligheid. Latijns-Amerika is niet belangrijk voor de veiligheid van Europa, toch maakte de NAVO van Colombia een officiële mondiale partner. De reden daarvoor is de unilaterale oorlog van de Verenigde Staten tegen naties in Latijns-Amerika die niet in de pas lopen. De NAVO wordt zonder twijfel gebruikt als een instrument voor het verdedigen van de imperiale belangen van de VS over heel de wereld.
In Azië is hetzelfde aan het gebeuren als in het oosten van Europa. Door in eerste instantie mondiale partnerschappen aan te gaan met vier belangrijke landen in Azië, wordt gestreefd naar een volgende uitbreiding van de NAVO, maar dan in de Pacifische regio. En die zal er komen. Het doel is China een militaire reactie te ontlokken. Net zoals de aanhoudende uitbreiding richting Rusland, de jaarlijkse grote militaire oefeningen langs de grens met dat land en het plaatsen van raketafweeronderdelen in Polen en Roemenië, uiteindelijk actie geprovoceerd hebben bij Moskou.
Het lijkt waanzinnig. In Europa is momenteel de afschuwelijke vernietiging van Oekraïne aan de gang door oorlog, en toch is dat precies wat de VS probeert te repliceren in Azië door China te provoceren. Een van de manieren waarop, heeft betrekking op het eiland Taiwan, dat door de Volksrepubliek China beschouwd wordt als een opstandige provincie.
Sinds decennia hanteert de VS een ‘one china policy’. Dit beleid dat de soevereiniteit van Taiwan niet officieel erkent, maar evenmin de soevereiniteit van Beijing over Taiwan, zorgde ervoor dat Washington formele relaties kon aangaan met Beijing en tegelijkertijd informele relaties kon onderhouden met Taiwan. Het is een beleid dat geleid heeft tot vrede en een afwezigheid van conflicten die resulteren in het verlies van mensenlevens.
De VS heeft nu echter besloten om China te beginnen porren over de kwestie Taiwan. Washington stuurde de afgelopen tijd het grootst aantal hooggeplaatste diplomaten naar Taiwan ooit en is ook begonnen met het zenden van parlementaire delegaties. De VS heeft ook de leveringen van militair materieel naar Taiwan opgedreven. Iedere keer dat er een Amerikaanse parlementaire delegatie of een hooggeplaatste diplomaat naar Taiwan gaat, reageren de Chinezen. Ze reageren bijvoorbeeld door met gevechtsvliegtuigen tot aan de luchtdefensiezone van Taiwan te komen, waar alle soorten van raketten, artillerie en wapentuig opgesteld staan, geleverd door de VS, die China kunnen bereiken. Het gaat om een bewuste VS-strategie om China te proberen provoceren.
De VS stuurt ook de grootste armada’s door de verschillende waterwegen in de regio, door de Zuid-Chinese Zee, door de Straat van Taiwan, tot in Japan en Zuid-Korea. De Amerikaanse gevechtsschepen -en momenteel dus ook van de NAVO, met Duitsland, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk die zich allemaal hebben aangesloten- bevaren deze wateren om de boodschap over te brengen dat de vrijheid van navigatie gegarandeerd moet worden. Het zelfverklaarde doel is "de veiligheid van vaarroutes en veiligheid op de onderling verbonden oceanen van de wereld" te verzekeren. Dit blijkbaar door de oorlogsspieren te laten rollen, rivalen te intimideren en de onderdanigheid van vazalstaten, zoals de Filipijnen, te bevestigen.
Iedereen zou inderdaad door de wateren van de wereld moeten kunnen varen, maar het is niet dat de Chinezen ook maar één route gesloten hebben. Ze hebben wel een aantal militaire installaties gebouwd op enkele atollen in betwiste gebieden in de Zuid-Chinese Zee. De Verenigde Staten heeft 800 militaire basissen buiten de VS. China heeft er momenteel 1, in het Afrikaanse Djibouti. Daarnaast zijn ze begonnen met het bouwen van kleine artificiële eilanden en dat veroorzaakt zeker enige ongerustheid in de regio.
De VS heeft besloten om China te beginnen porren over de kwestie Taiwan.
Sinds twee maanden drijven er twee Amerikaanse vliegdekschepen voor de kust van Zuid-Korea. En waarom zou dat zijn? Wel, omwille van het landje met 35 miljoen inwoners Noord-Korea. Daar is de VS nog altijd officieel in oorlog mee. Washington heeft nooit een vredesakkoord getekend. Waarom niet? Omdat het zijn 50.000 militaire troepen in Zuid-Korea wil kunnen behouden. De VS heeft 7 militaire basissen in Zuid-Korea, 75 basissen in Japan (de meeste op Okinawa), en 6 basissen in Australië. Het levert allemaal heel wat geld op.
Zowel oorlog als het leger zijn zeer winstgevend. De VS wil dus de onrust handhaven voor zijn militair-industrieel complex. Dat is een van de grote problemen waar we in de wereld mee te kampen hebben: dat grote militair-industrieel complex.
