De Israëli's lanceren hun ontvoeringsraids meestal 's nachts, wanneer de straten leeg zijn en hun doelwitten slapen. De inval in Nuseirat op 8 juni 2024 vond midden op de dag plaats in een vluchtelingenkamp, toen de wegen en markten vol liepen met burgers, waar kinderen speelden, vrouwen boodschappen deden en oude mannen thee dronken. Sommige Israëli's hadden zich verkleed als Palestijnen, spraken Arabisch en zagen eruit als vluchtelingen. Sommigen arriveerden verstopt in burgertrucks. Anderen zweefden erboven in Apache-gevechtshelikopters, wachtend om toe te slaan.

Het nabijgelegen Al-Aqsa ziekenhuis lag al overvol met patiënten van de luchtaanvallen van de voorgaande dagen, voordat het de gewonden en verminkten begon te ontvangen van een van de bloedigste dagen van Israëls aanval op Gaza tot nu toe. Al-Aqsa had al een tekort aan medicijnen, water en stroom. De gangen van het ziekenhuis waren al gevuld met kreunende, ingezwachtelde patiënten, herstellende van wonden en operaties zonder pijnstillers. Het personeel was al overwerkt, moe en gestrest toen ze op 8 juni rond 11 uur 's ochtends de eerste explosies hoorden.

Tientallen luchtaanvallen werden gevolgd door salvo's van geweervuur en raketgranaten. Sommige explosies leken heel dicht bij het ziekenhuis. Iemand zei dat de IDF het ziekenhuis minuten eerder had gebeld en het personeel had gewaarschuwd om te evacueren omdat het gebouw ook een doelwit was. Maar de verpleegsters en dokters wilden hun patiënten niet achterlaten. Misschien was het desinformatie of gewoon weer een gerucht in deze helse oorlog.

Helikopters vlogen boven de hoofden. Quadcopter-drones vlogen af en aan en vuurden machinegeweren af op de drukke straten. Het onmiskenbare gegrom van tanks weerklonk. Het vluchtelingenkamp was omsingeld. Er was geen mogelijkheid om te vluchten. Geen schuilkelders om in te schuilen. Geen uitweg.

Toen kwam het geroep om hulp, snel gevolgd door de gewonden, de verbranden, de stervenden en de doden. De lichamen van kinderen en vrouwen, ouderen en jongeren, verscheurd door granaatscherven, doorboord met kogels, sommigen met ontbrekende ledematen en anderen met geperforeerde ogen.

“Er waren overal kinderen, er waren vrouwen, er waren mannen”, zei Karin Huster van Médecins Sans Frontières, die aan het werk was in het Al-Aqsa-ziekenhuis. “We kregen het hele scala aan oorlogswonden binnen, traumawonden, van amputaties tot snijwonden, tot traumatische hersenletsels, breuken en uiteraard grote brandwonden. Kinderen helemaal grijs of wit van de paniek, verbrand, schreeuwend om hun ouders – velen schreeuwden niet omdat ze in shock verkeerden.”

Het tempo van de aanval nam toe. De bombardementen en het geweervuur en de tanks en de helikopters. De furieuze geluiden van een oorlogsmachine op volle toeren. Dertig minuten lang ging het door. Een uur lang. Anderhalf uur. Het leek eindeloos voor de mensen die beschutting zochten, ineengedoken in gebouwen en in het ziekenhuis. En toen was het voorbij, eindelijk. En er waren alleen nog de noodkreten die opstegen vanuit de verwoeste straten en ingestorte gebouwen. De kreten van ouders die hun dode kinderen in hun armen droegen, het geschreeuw van kinderen die naar de ontzielde lichamen van hun ouders keken.

Wat was er zojuist gebeurd? Waarom was dit vluchtelingenkamp in Nuseirat, de thuisbasis van zoveel ontheemden, zoveel Palestijnse families die keer op keer werden verdreven door bommen, was het doelwit geworden van zo'n wrede, aanhoudende aanval vanuit de lucht en vanaf de grond – een aanval die 90 huizen en flatgebouwen verwoestte? Een aanval die zo woest was dat de straten bezaaid waren met afgehakte armen en benen. De lichamen van kinderen en hun moeders en grootvaders lagen leeg te bloeden op het marktplein, dat het doelwit van de aanval leek te zijn. Wat kon deze slachting, deze moordpartij, deze vernietiging waarvan een Palestijnse vluchteling in Nuseirat zei dat het voelde als "Doomsday", rechtvaardigen?

Toen de Israëli's uiteindelijk vertrokken, namen ze vier mensen met zich mee – vier gijzelaars, gered door Israëlische commando's en geëvacueerd in helikopters die gestationeerd waren op, of in de buurt van Bidens treurige 'humanitaire' pier die, toevallig of niet, net weer in elkaar was gezet en opnieuw was vastgemaakt aan het strand in centraal Gaza nadat hij vorige maand in volle zee uit elkaar was gevallen. 

De vier geredde gijzelaars waren op 7 oktober door Hamas gevangengenomen terwijl ze het Nova-muziekfestival bijwoonden vlakbij het Israëlisch veiligheidshek dat het noorden van Gaza omheint en isoleert. Degenen die hen redden, lieten 274 dode Palestijnen achter, waaronder 64 kinderen en 57 vrouwen. Ze lieten 700 gewonden achter, velen in kritieke toestand. Een deel van hen zijn ondertussen ook gestorven of zullen nog sterven in de komende dagen, weken en maanden.

De grote reddingsmissie werd het ergste bloedbad in Israëls genocidale oorlog in Gaza tot nu toe, en transformeerde de straten van Nuseirat, in de woorden van Abu Asi tot “hallen van bloed”. Iedereen op straat en in de gebouwen van Nuseirat werd die dag gereduceerd tot een doelwit. Het geweervuur en de luchtaanvallen waren arbitrair.

De smalle beschadigde straten van Nuseirat lagen vol puin en lichamen, zodat ambulances de slachtoffers niet konden bereiken. Velen werden in hand- en andere karren naar het ziekenhuis vervoerd. Vele anderen bleven achter op straat, waar ze stierven aan behandelbare wonden.

“Vliegtuigen troffen tientallen militaire doelen om de operatie te doen slagen", verklaarde de IDF na afloop. "Hamas houdt de gijzelaars op zeer wrede en cynische wijze vast in burgergebouwen". 

De Israëlische aanval kwam er zonder waarschuwing en vond plaats in een van de dichtstbevolkte kampen in Gaza. De Israëlische commando's hadden zich vermomd. Eén groep arriveerde in een vrachtwagen vol bedden en meubilair, alsof ze de spot wilden drijven met de vluchtelingen die ze gingen afslachten. Dit is een oorlogsmisdaad, de misdaad perfidie of misleiding - een daad van verraderlijk bedrog waarbij de ene partij belooft te goeder trouw te handelen met de geheime intentie die belofte te breken van zodra ze worden geconfronteerd met de vijand. Er is een reden waarom soldaten uniformen dragen in gevechtssituaties. Het is om burgers te beschermen.

De Israëli's zeiden dat ze de operatie midden op de dag uitvoerden omwille van het verrassingselement. Maar hun eigen geschiedenis van invallen in Gaza en elders leert dat ze meestal 's nachts opereren. Deze reddingsoperatie was anders. Deze reddingsoperatie op klaarlichte dag was immers bedoeld om te doden. Om zoveel mogelijk Palestijnen te doden, ongeacht wie ze waren of wat ze deden. Om kinderen te doden die tegen voetballen schopten, jonge vrouwen die in de rij stonden bij de bakker en oude mannen die zakken meel en rijst droegen. Er werden zelfs Israëlische gijzelaars gedood in de operatie.

“We informeren u dat uw leger ... drie gevangenen heeft gedood in hetzelfde kamp. Eén ervan had de Amerikaanse nationaliteit”, kondigde de militaire vleugel van Hamas aan in een video die werd vrijgegeven na de aanval.

De Ameriken wisten ervan. De Amerikanen hebben geholpen. Heeft de CIA of het Pentagon meegeholpen met het kiezen van doelwitten? Het doet er eigenlijk niet toe. De Amerikanen leverden de bommen, de gevechtsvliegtuigen, de kogels en de tankgranaten. De Amerikanen keken toe hoe de aanval zich ontvouwde. Ze keken toe vanaf Bidens pier. Ze keken toe via drones. Ze keken toe hoe de straten zich vulden met bloed, lichamen en ledematen. Naderhand werd de Israëlische reddinsgoperatie door de Amerikanen geprezen en werd er niets gezegd over de dode Palestijnse kinderen en vrouwen. Evenmin iets over de drie gegijzelden die blijkbaar ook gedood werden in de aanval, inclusief de Amerikaanse staatsburger. 

De medeplichtigheid van de regering Biden aan de massaslachting in Nuseirat verbrijzelt de laatste pretentie van VS-diplomatie in het Midden-Oosten. Het is een sinistere berekening die het doden en verwonden van 1000 mensen rechtvaardigt om vier mensen te redden. Vier mensen die evengoed vrij hadden kunnen komen via een staakt-het-vuren, waarvan de regering Biden beweert dat ze die wil bemiddelen.

Het bloedbad in Nuseirat maakt eens te meer duidelijk dat sommige levens veel meer waard zijn dan anderen. Voor de Israëli's en hun VS-bondgenoten lijken Palestijnse levens alvast niets waard te zijn. 

Dit vertaalde artikel verscheen eerder op Counterpunch.