Michel Vanderborght, ooit een van de jongste verzetsstrijders uit de Tweede Wereldoorlog, is op 85-jarige leeftijd onverwacht overleden. Tijdens WOII vocht Michel Vanderborght tegen de nazi’s in de streek rond Leuven. Na de oorlog was hij actief in de jongerenbeweging van de Kommunistische Partij en vertegenwoordigde zijn organisatie in de Wereldbond van de Democratische Jeugd (WFDY). Hij nam sinds 1947 deel aan alle “Wereldspelen van de Jongeren en Studenten“ als afgevaardigde en later als gast. In de jaren 50 en 60 werkte hij voor de Kommunistische Partij van België. Hij steunde actief het antikoloniale democratische MNC (Mouvement National Congolais) van Patrice Lumumba en organiseerde in 1960 in België de eerste ‘anti-atoommars’ tegen het plaatsen van Amerikaanse raketten in Europa. Sindsdien is hij actief gebleven in de Belgische Vredesbeweging, onder meer als voorzitter van Vrede vzw en internationaal als lid van de World Peace Council.
Maar het belangrijkste voor Michel was de getuigenis. Hij wilde te allen prijze vermijden dat de nieuwe generaties de gruwel van het fascisme zouden vergeten en opnieuw in de val trappen van neofascisme, racisme, antisemitisme en vreemdelingenhaat.
Als vicevoorzitter van het Onafhankelijkheidsfront, de belangrijkste Belgische verzetsorganisatie, en voorzitter van de FIR, (Internationale Federatie van Verzetsstrijders) heeft hij daaraan tot zijn laatste dag gewerkt. Hij is de man achter een grootse ontmoeting van jongeren uit 20 landen in het concentratiekamp van Buchenwald in 2008. Tijdens die dagen vonden talloze gesprekken plaats tussen jongeren, ex-gevangenen en voormalige weerstanders. Er waren ook politieke debatten over fascisme en racisme. Hij sprak er: “Dit is een groots teken van de verbondenheid van antifascisten van alle generaties en Buchenwald was de juiste plek om dat te realiseren.”
Die getuigenis wilde hij ook brengen als voorzitter van de beheerraad van het Nationaal Museum van de Weerstand in Anderlecht. Daar waakte hij over 54.000 akten van verzetsstrijders, met hun foto’s, hun wapens, over de duizenden kranten uit de oorlog, ook de valse Le Soir van 9 november 1943, die tegen de bezetters was gericht. In het museum komen geregeld vorsers, studenten en journalisten over de vloer om onderzoek te doen. Maar het museum is ook afgestemd op leerlingen van het secundair onderwijs, die een rondleiding krijgen en een getuige kunnen ontmoeten.
Hij bleef ook vechten tegen repressie en onderdrukking vandaag. Hij steunde actief de campagne voor de vrijlating van de ‘Cuban Five’ uit de Amerikaanse gevangenis.
Ik heb, samen met de betreurde Juliette Broder en Johan Anthierens, en met Bertje Ureel, met hem samengewerkt in de strijd tegen de herziening van het proces tegen de collaboratrice Irma Laplasse. Door haar toedoen was de vader van Bertje, een verzetsstrijder uit Oostduinkerke, aan de Duitsers verraden en omgebracht. Ik heb hem toen leren kennen als een onverzettelijke tegenstander van het fascisme, maar ook van separatisme en alles wat mensen tegen mekaar opzet op basis van taal, huidskleur, afkomst.
Nog op 8 juni dit jaar sprak hij bij de voorstelling van een oproep van oud-strijders en verzetslui van een “oproep tot burgerschap”. Hij wees erop dat “honderdduizenden mannen en vrouwen zonder onderscheid van taal of levensbeschouwing gestreden hebben, en sommigen zelfs gestorven zijn om de onafhankelijkheid van België te behouden en onze burgers de mogelijkheid te geven in een klimaat van vrijheid en solidariteit te leven”. Hij was verontrust door de verkiezingscampagne waarin sommige “kandidaten voor Kamer of Senaat niet aarzelen om de opheffing van de politieke, economische en sociale banden tussen de Belgen voorop te stellen”. Hij riep op om diegenen te steunen die ”vinden dat België nog zin heeft en dat de economische, sociale en culturele rechten van alle Belgen moeten behouden blijven”.
We betuigen ons oprecht medeleven aan zijn echtgenote en zijn familie.
Deze in memoriam is overgenomen van de site van de pvda, waarvoor dank