De strijd in Libië is nog niet gestreden. In afwachting daarvan ontnam de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties op vrijdag 16 september Libië's mandaat binnen de internationale organisatie. Er werd eveneens besloten om de zichzelf benoemde Nationale Overgangsraad als enige vertegenwoordiger voor Libië in de VN te erkennen (met 114 voorstanders; 17 tegenstanders en 15 onthoudingen). Toen de Westerse media over deze beslissingen rapporteerden werd bijna nergens aandacht besteed aan het voorafgaande debat. Meerdere staten verzetten zich -een beroep doend op het Volkenrecht- fel tegen het dictaat van de NAVO binnen de VN. Ze kwamen ook met een eigen resolutieontwerp op de proppen dat echter verworpen werd.

114 landen -waaronder de NAVO-lidstaten en de EU landen- kozen ervoor om het advies van de Mandaatcommissie van de VN te volgen en de Nationale Overgangsraad te erkennen in de VN als vertegenwoordiger van Tripoli. Onder de 17 staten die tegen deze erkenning stemden vindt men Angola, Bolivia, Cuba, DR Congo, Equator, Kenia, Namibië, Nicaragua, Zuid-Afrika, Tanzania, Venezuela, Zambia en Zimbabwe. Naast 15 onthoudingen, zijn er ook 47 landen die niet hebben deelgenomen aan de stemming. Tijden het aan de stemming voorafgaande debat stelde de vertegenwoordiger van Angola de legaliteit en de principiële aanbeveling van de Mandaatcommissie in vraag. Het huiselijk reglement van de Verenigde Naties werd in het geval van Libië namelijk overtreden. De aanvraag voor een vertegenwoordiging door een land moet normaal gezien door de regeringsleider of tenminste door de minister van Buitenlandse zaken van het betreffende land aan de VN secretaris overhandigd worden. De Overgangsraad van de rebellen is echter geen door het volk verkozen orgaan. Het heeft zichzelf simpelweg tot vertegenwoordiger van het Libische volk geproclameerd. De afgevaardigden van Venezuela en Cuba verklaarden dat ze gekant zijn tegen de door de Mandaatcommissie opgedrongen aanbeveling om van Libië een VN Veiligheidsraad of NAVO-protectoraat te maken. De vertegenwoordiger van Venezuela veroordeelde in zijn tussenkomst de militaire operatie van de NAVO die diende om een regimewissel aan het land op te dringen. De Algemene Vergadering van de VN werd gesommeerd om een groep (de Nationale Overgangsraad) te erkennen, die onder leiding van de VS en de NAVO ageert en absoluut geen morele of legale autoriteit bezit. De erkenning van deze Libische rebellenraad door de Algemene Vergadering schept ook een gevaarlijk precedent en is een inbreuk op de fundamentele principes van het volkenrecht. De Cubaanse vertegenwoordiger wees er op dat de militaire inmenging van de NAVO het conflict in Libië verscherpt heeft. Onder het voorwendsel van de bescherming van de burgerbevolking ('Responsibility to Protect'-principe) wilde men eigenlijk een regimewissel bewerkstelligen. De hiervoor nodige bombardementen en beschietingen vanuit de lucht en de zee veroorzaakten vele onschuldige slachtoffers (mannen, vrouwen en kinderen). Wanneer de NAVO en VS spreken van 'verantwoordelijkheid om te beschermen' bedoelen ze in werkelijkheid 'het recht om te plunderen'. Het oorlogspact tussen de rebellen en de NAVO heeft de pogingen van de Afrikaanse Unie en andere landen in de regio om een verhandelde oplossing te verkrijgen, getorpedeerd. De VN-vertegenwoordiger van Bolivia, liet opmerken dat op de dag van de stemming de juiste samenstelling van de Overgangsraad niet gekend was. De vertegenwoordiger van Nicaragua benadrukte dan weer dat de toekomst van Libië door het Libische volk zelf bepaald moet worden en niet door de NAVO. Op vraag van Groot-Brittannië besloot de VN-Veiligheidsraad unaniem om na de erkenning van de Overgangsraad de sanctie tegen Libië te versoepelen. Met dit besluit werd het licht op groen gezet voor de westerse wapenhandelaars om weer volop te beginnen leveren aan het nieuwe Libië.