De terugkeer van Vladimir Poetin als president van Rusland lijkt niet erg naar de zin van de VS en zijn trouwe vazalstaten in Europa, het Midden-Oosten en Azië. Ze worden vlijtig geassisteerd door de Westerse media en de NAVO, die Poetin lijken te beschouwen als de duivel in persoon, die hun strategische wereldplannen zal dwarsbomen. Inderdaad, Poetin is terug van nooit weg geweest. Met zijn verkiezing tot president is hij opnieuw staatshoofd, is hij de baas van het Russisch leger, bepaalt hij het buitenlands beleid en de politiek van Russische nationale veiligheid. De politieke elite in de VS en het Westen zijn nog altijd bevangen door de legendarische toespraak van Poetin op de veiligheidsconferentie in Munchen van 2007. Hij uitte toen kritiek op het beleid van George W. Bush voor zijn imperiaal, unipolair wereldproject, een systeem dat volgens Poetin niets gemeen heeft met democratie en geen enkele landsgrens respecteert.
Al voor de presidentsverkiezingen heeft Poetin de krachtlijnen van zijn toekomstig beleid toegelicht: neen aan een oorlog tegen Syrië, neen aan een oorlog tegen Iran, neen aan de humanitaire bombardementen van het Westen en aan de 'kleurenrevoluties'. Ondanks de handige verpakking van deze illegale concepten heeft de nieuwe wereldorde die Washington uittekende geen toekomst. Voor de Russische president is het principe van de soevereiniteit van de staten, heilig. Over dit duidelijk standpunt hoeven we ons niet te verwonderen, als we naar de situatie kijken die het Westen in Libië veroorzaakte, meer bepaald de gevolgen van de 'bevrijding' door de humanitaire luchtaanvallen van de NAVO. We zien een gebroken land, gecontroleerd door enerzijds milities met nauwe banden met al-Qaeda en anderzijds etnisch sektarische groepen. Een staat waar de meer ontwikkelde landsdelen zich willen afscheiden van de armere landsdelen. Dit alles met de instemming van de conservatieve koningshuizen van Saoedi-Arabië en Qatar en de stilzwijgende steun van het Westen.
Ook wil Poetin samen met China een einde maken aan de praktijk waarbij de VN-Veiligheidsraad als Westers instrument misbruikt wordt. Het Westen wil regime-veranderingen (regime change) doorvoeren via militaire interventies, als het kan met VN goedkeuring. Voor Rusland, China en andere VN-lidstaten is dit een inbreuk op het Handvest van de VN. Volgens het handvest moet de VN erover waken om de wereldburgers oorlogen te besparen en om conflicten op een vreedzame wijze op te lossen. Het handvest is hierover zeer duidelijk, inclusief het principe van niet-inmenging in de interne aangelegenheden van de staten. In de voorbije jaren hebben we moeten vaststellen dat er zich in de schoot van de Veiligheidsraad een ontwikkeling aan het voltrekken is om de VN als vredesinstelling te misbruiken. De resoluties van de Veiligheidsraad worden gebruikt om oorlog te voeren en om soevereine regeringen met militair geweld ten val te brengen. Dit alles wordt verantwoord met het R2P ('Responsibility to Protect')-principe, dat in feite voor bepaalde landen 'Right to Plunder' betekent. Met het R2P-concept willen deze landen hun neokoloniale kruistocht een legaal tintje geven. China en Rusland hebben in de voorbije maanden hun conclusies getrokken uit de internationale gebeurtenissen en eisen dat de principes van het VN-handvest de mondiale leidraad moeten zijn en blijven. Wanneer een aantal staten buiten dit kader optreedt dan is dat een misdaad tegen het volkenrecht. Artikel II, alinea 4 van het handvest zegt dat het aanwenden van geweld verboden is, inclusief dreigementen. Artikel 1 is zeer duidelijk over het recht op zelfverdediging, maar het geeft geen recht op preventieve oorlog.
Een ander belangrijk element in het beleid van Poetin is zijn oppositie tegen Amerikaanse militaire steunpunten aan de landsgrenzen van Rusland. Hij keurt het geplande Westers-Amerikaanse anti-rakettensysteem af zolang Moskou niet de geschreven garantie krijgt dat het systeem nooit tegen Rusland ingezet zal worden. Poetin wil ook een concretere en diepere samenwerking met de BRICS-staten (Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika) en andere groeilanden bewerkstelligen. Dit kwam al duidelijk tot uiting in een document van voor de presidentsverkiezing: “Een nieuw project voor de integratie van Eurazië”. Dit idee wordt door het Westen en de VS met argusogen bekeken. Het gaat om een tegenzet ten opzichte van de NAVO-politiek. Poetin ziet een Euraziatische Unie als een moderne, economische en financiële unie die zich over gans Centraal-Azië uitstrekt. Voor Moskou is Syrië een belangrijke component van de Euraziatische integratie. De Russische marinebasis in Tartous aan de kust van de Syrische Middellandse Zee -een doorn in het oog van NAVO en Washington- speelt natuurlijk ook een rol.
Poetin weet dat de wederopstanding van Rusland vooral aan zijn gunstige energie-export positie te danken is: olie en gas vertegenwoordigen tweederde van de Russische uitvoer, zorgen voor de helft van het federaal budget en voor 20% van het Russische BNP. Daarom is het voor Moskou van groot belang om zijn positie op de internationale energiemarkt verder uit te bouwen. Zelfs wanneer Rusland goed is voor 30% van de globale aardgasbevoorrading, vertegenwoordigt zijn productie van vloeibaar gas (GNL) minder dan 5% op de wereldmarkt. Poetin is er zich van bewust dat er veel buitenlandse investeringen nodig zullen zijn voor de ontginning van de gasvelden in het Noordpoolgebied, om de dagelijkse productie van 10 miljoen vaten per dag te kunnen aanhouden. Rusland moet met China tot een omvangrijk akkoord van ettelijke miljarden komen voor de ontginning van de gasvelden in Oost-Siberië en voor de ontwikkeling van de gas- en oliepijplijn ESPO ('Eastern Siberia–Pacific Ocean pipeline'). Beide landen beschouwen dat akkoord als van levensbelang voor de verzekering van de energiebevoorrading van China. Het vormt ook een afweer tegen de recente koerswijziging van de Washington-strategie in Azië. We kunnen er van op aan Poetin er tijdens zijn presidentschap verder zal ijveren voor de realisatie van de pijplijn 'South Stream' die Russisch gas naar Zuid-Europa moet brengen via de Zwarte Zee, Bulgarije, Servië, Hongarije en Slovakije. Als South Stream operationeel wordt, dan staat zijn concurrent, de Westerse NABUCO-pijplijn, schaakmat. Dit zou een Russische overwinning betekenen op de druk van Washington en de EU bureaucraten van Brussel. Deze concurrentiestrijd is nog volop aan de gang.
Dan is er de - voor vele nog onbekende - samenwerkingsorganisatie van de Sjanghai groep (SCO): China, Rusland, Kazachstan, Kirgizië, Tadzjikistan en Oezbekistan. Poetin wenst dat Pakistan er volwaardig lid van wordt en is er ook voor geïnteresseerd dat Iran in de club zou worden opgenomen. Het gaat bij de Sjanghai groep niet alleen om een economische integratie, maar ook om het veiligheidsaspect te versterken onder de lidstaten. Met deze twee landen erbij hoopt Moskou dat de SCO een steviger controle verwerft over Eurazië. De SCO ontwikkelt zich zo als een actieve, economische en veiligheidsmacht, een tegengewicht voor de NAVO strategie die haar tentakels in dit deel van de wereld zoekt uit te breiden.
Na de onophoudelijke diabolisering van de persoon Poetin en de campagne om de verkiezingen als electoraal bedrog aan de buitenwereld te verkopen, is men in Washington en de Westerse wereld niet te spreken over de terugkeer van Poetin als president van Rusland. De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton heeft zich op brutale wijze in de interne aangelegenheden van Rusland gemengd door zich uit te psreken voor bepaalde oppositie. De oppositieleiders zelf, verzwijgen in alle toonaarden de betrokkenheid van velen onder hen bij oligarchen-maffia, die tijdens de Jeltsin-periode (1991-1999) de Russische economie plunderde. De meest luidruchtige oppositie in de straten van de Russische hoofdstad worden gefinancierd door allerlei buitenlandse stichtingen, waaronder 'Democratic Alternative' van de Henry Jackson Foundation, de 'Moscow Helsinki Group' en 'Strategic 31', die allen flink financieel en logistiek gesteund worden door 'National Endowment for Democracy' (NED), sinds 3 decennia het uitstalraam van de CIA. Zo werd ook 'Golos' gefinancierd door NED met een dotatie van 65.000 dollar. Golos presenteert zichzelf als een Russische onafhankelijke organisatie die waakt over het correcte verloop van de verkiezingen, en was (bijna exclusief) het referentiepunt van onze journalisten tijdens de afgelopen verkiezingscampagne voor het presidentschap.
De Westerse leiders weten dat Poetin een taaie en harde onderhandelaar zal zijn op alle fronten. Ze weten dat Moskou en Peking hun samenwerking verder zullen uitbreiden, dat ze zich zullen verzetten tegen blijvende militaire basissen in Afghanistan, dat ze de autonomie van Pakistan zullen verdedigen, dat ze zich met al hun macht zullen verzetten tegen het opstellen van een raketschild en tegen een agressie tegen Iran. Kortom: voor Washington en co is Poetin de baarlijke duivel omdat hij zich verzet tegen de plannen van Washington op wereldvlak.