To be America’s ennemy is dangerous. To be America’s friend is fatal - Henry Kissinger
Wie had iets anders verwacht? Donald Trump verkondigde lang voor hij opnieuw zijn intrek nam in het Witte Huis dat hij de oorlog in Oekraïne zou beslechten. Op zijn manier weliswaar, de manier van de mafiaboss: "I’ll make him an offer he can’t refuse".
De “deal” die Zelensky in de maag gesplitst krijgt, komt neer -zo schrijft 'The Telegraph'- op de eeuwigdurende VS-kolonisering van Oekraïne. Trump wil payback voor de VS-largesse die de oorlog mogelijk maakte en anderhalf miljoen slachtoffers eiste. Daar bovenop moet Oekraïne nu vrijwel de hele economische sector op een dienblaadje aan de opperbaas van de VS aanbieden: niet alleen de kostbare aardmetalen maar ook olie en gas en de totale infrastructuur inclusief havens. Volgens een bron die van nabij betrokken was bij de opstelling ervan, betekent het wurgcontract dat op het bureau van Zelensky is beland: “Betaal ons eerst en voed dan uw kinderen.”
De details van de deal zijn gruwelijker dan verwacht en dat ze bekend werden, hebben we te danken aan de cynische eerlijkheid van Trump. Maar dat het op een nederlaag voor Oekraïne zou neerkomen wisten we. Het was voorspelbaar en het is voorspeld. Ook al zat een democraat in het Witte Huis dan nog was de afloop niet anders geweest. Dat was al duidelijk toen in de nadagen van de regering Biden het Congres meer en meer dwars ging liggen en de geldkraan voor Oekraïne dichtdraaide. Al eind 2022 publiceerde de 'Rand Corporation', de denktank van het Pentagon, een rapport dat ervoor pleitte om in het belang van de VS de oorlog te beëindigen en de toenmalige opperbevelhebber van de Amerikaanse strijdkrachten, generaal Mark Milley zag in de winter van dat jaar de ideale gelegenheid om onderhandelingen met Poetin aan te knopen. Veelal was de motivatie niet zozeer de nobele wens om vrede te stichten, wel om voorrang te verlenen aan de strijd tegen de opkomende rivaliserende grootmacht China. Het initiatief van Trump past helemaal in die lijn: de strijd tegen Rusland is een side show die afleidt van de essentie, de komende oorlog tegen China.
De proxy-oorlog die de Europese vazal voert voor de VS eindigt zoals alle proxy-oorlogen op het moment dat die de belangen van Washington niet langer dienen. Zie Vietnam, zie Afghanistan, zie Libië, zie Libanon, zie Syrië. In Israël knapt vazal Netanyahu het vuile werk op om ten koste van honderdduizenden Palestijnse slachtoffers het Midden-Oosten veilig te maken voor het imperium. In Centraal Amerika bewapende Washington de gruwelijke militaire regimes van El Salvador en Guatemala, en de Contra’s die in opdracht van de VS het Sandinistische regime in Nicaragua moesten verdrijven. De burgers van die landen waren de slachtoffers van het geopolitieke spel, zoals nu de burgers van Oekraïne en Rusland worden geslachtofferd. Het einde van die proxy-oorlogen is altijd lelijk, schrijft de voormalige topjournalist van 'The New York Times', Chris Hedges, “Proxy-oorlogen vermalen de landen die (de VS) beweren te verdedigen. Ze zetten naties aan te vechten voor geopolitieke doeleinden die uiteindelijk niet beantwoorden aan hun belangen. De oorlog in Oekraïne had weinig te maken met Oekraïense vrijheid maar meer met het verzwakken van de Russische militaire slagkracht en Poetins greep op de macht.”
Oekraïne en Europa betalen het gelag voor een reeks beslissingen te beginnen met die op de NAVO-top in Boekarest 2008 toen George W. Bush de arm omwrong van Merkel, Sarkozy en de andere Europese leiders om mee te gaan in de uitbreiding van de NAVO naar het Oosten en Oekraïne lidmaatschap te beloven. Het ontlokte de toenmalige Belgische premier Yves Leterme de cynische bedenking: “De Russen vinden dat niet leuk, maar wat kunnen ze ertegen beginnen want Rusland is zwak.” De voormalige VS-minister van Defensie William Perry zei het met nog minder meel in de mond: “Wat maakt het uit wat zij (de Russen) denken? Ze zijn een derderangsmacht.”
Voor Poetin was de beslissing het definitieve bewijs van de onbetrouwbaarheid en de perfidie van het Westen, dat bij monde van de toenmalige VS-minister van Buitenlandse Zaken, James Baker, aan Gorbachev had beloofd dat de NAVO na de eenmaking van Duitsland niet zou uitbreiden naar het Oosten: 'Not one inch'. Toen al zei Poetin: “Als dat plan doorgaat en Oekraïne lid wordt van het bondgenootschap neem ik de Krim.” En zo geschiedde.
Europa schoot zichzelf in de voet. Sanctiepakket na sanctiepakket moest Rusland op de knieën dwingen en economisch laten bloeden. Het omgekeerde gebeurde. De Russische oorlogseconomie draait als een tierelier, ook al lijdt de Russische bevolking onder inflatie. De sabotage van de miljardeninvestering Nordstream op initiatief of op zijn minst met toestemming van het Imperium maakte Europa afhankelijk van het dure en ecologisch schadelijke VS-schaliegas en wakkerde de inflatie aan met rampzalige gevolgen voor de Europese bedrijven en burgers. De torenhoge energieprijzen strooiden zand in de industriële motor van de Europese Unie en stortten Duitsland in een uitzichtloze economische crisis. Voormalig premier Alexander De Croo vroeg zich af of dit het begin was van een “massale de-industrialisering van het Europese continent.” Het einde van Europa als economische macht van betekenis en geopolitieke factor met een eigen stem is het directe gevolg. De Westerse media deden opvallend weinig pogingen om de waarheid achter dat verschrikkelijke verhaal te achterhalen.
Onze gevestigde media volgen trouw het in Washington geschreven script. De oorlog “begon met de Russische inval in Oekraïne in februari 2022.” De voorgeschiedenis wordt grotendeels onder de mat geveegd: de door de VS gesteunde Maidancoup in 2014, de oorlog van Kiev tegen de eigen bevolking in de Donbas met 14000 doden tot gevolg, de Minsk-akkoorden die dienden om Kiev meer tijd te geven en zich voor te bereiden op de komende oorlog met Rusland (dixit Merkel), de toenemende macht en invloed van de Oekraïense ultra-nationalisten en neo-Nazis, de verheerlijking van de Oekraïense oorlogsmisdadigers en nazi-collaborateurs, de vernederende anti-Russische taalwetten, de censuur en het verbod op linkse en zogenaamd “pro-Russische” politieke partijen, de provocatieve NAVO-uitbreiding. In Terzake en De Afspraak struikelen militairen en “defensie-experts” over elkaar om ons de oorlogsdreiging en stijgende defensiebudgetten aan te praten. VRT-journalist Jens Franssen, mag met de regelmaat van een klok soldaatje spelen en is nauwelijks te onderscheiden van een NAVO-propagandist. Samen met generaal BD (buiten dienst) Marc Thijs schrijft hij een pleidooi voor de aankoop van tanks en vliegtuigen. De Morgen publiceert een totaal onkritisch interview. In De Standaard pleit adjunct-hoofdredacteur Lieven Sioen voor “volgehouden financiële, diplomatieke en militaire steun aan Oekraïne” ook al zijn de Oekraïense oorlogsdoelen onbereikbaar. De centrumlinkse partijen bieden nauwelijks weerwerk. In Duitsland gaan de Groenen, met Buitenlandminister Annalena Baerbock vol op het oorlogsorgel en voor de Atlantische hondentrouw.
Om het melodrama compleet te maken vloeien nu tranen op de Veiligheidsconferentie in München. Het wordt de voorzitter te machtig als hij moet vaststellen hoe “onze Westerse waarden” naar de verdoemenis worden geholpen. Maar weinig Europese tranen vloeiden toen de genocide van de Palestijnen live en in kleur op het scherm te zien was (en is.) Hier geen sancties, geen treurnis om de teleurgang van waarden. De Duitse voorzitster van de Europese Commissie Ursula von der Leyen liet integendeel de vlag van de genocidaire Apartheidsstaat op het EU-gebouw projecteren. Zelden werd de Westerse hypocrisie zo duidelijk tentoongesteld. Zoals de voormalige Griekse minister van Financiën en activist Yanis Varoufakis in München zei: “Wat in Gaza is begonnen, blijft niet in Gaza. Als we toestaan dat het internationaal recht in Gaza wordt gewurgd, wordt het overal gewurgd.”
De hypocrisie en de Duitse en Europese kruiperige onderdanigheid aan de opperbaas van de VS komen nu als een boemerang terug in het gezicht van heel Europa en Oekraïne, waar moeders zich moeten afvragen waar hun zonen, broers en mannen, zusters en dochters voor gestorven zijn.
Voor de mini-Trumps uit Lubbeek en Mons is de les uit dit alles, alleen meer van hetzelfde: meer wapens en meer uitzichtloze oorlog.
Dit artikel verscheen eerder in het Salon van Sisyphus.
