Met zijn officieel bezoek in het Midden-Oosten wil de Franse president, François Hollande, de eigen rol van Frankrijk benadrukken in de Syrische en Iraanse problematiek. Hollande's populariteit is op het thuisfront naar een historisch dieptepunt gezakt, daarom zoekt hij  te scoren op vlak van zijn buitenlands beleid met een bezoek aan Israël en Ramallah. De Franse president wordt op deze reis vergezeld door zijn minister voor Buitenlandse Zaken Laurent Fabius.

Israël-Palestina

Het bezoek zou nuttig kunnen zijn mocht de Franse president werkelijk de bedoeling hebben om het Israëlisch–Palestijns conflict uit de impasse te halen. Er zal blijkbaar voor de buitenwereld veel over vrede gesproken, maar onder vrienden zal hij vooral oog hebben om de militaire samenwerking met Tel Aviv te versterken. Tijdens zijn oponthoud in Israël zal hij als goede handelsreiziger voor de Franse wapenindustrie van de gelegenheid gebruik maken om wapencontracten af te sluiten.

De kolonisatie en landroof van Palestijnse gebieden is niet gestopt. Het bevriezen van de bouw in de bezette gebieden en Oost-Jeruzalem, is een tactische zet van de Israëlische regeringsleider. De scheidingsmuur wil Netanyahu gebruiken bij mogelijke onderhandelingen voor het vastleggen van de landsgrens.

Wanneer we de Franse houding in de Midden-Oosten problematiek nader onder de loep nemen, moeten we vaststellen dat we weinig concrete resultaten mogen verwachten van de Franse president. Het Franse staatshoofd moet toch weten dat alle dossiers met betrekking tot het Midden-Oosten met elkaar verbonden zijn. Waarover Hollande en Fabius zeker niet zullen spreken met hun Israëlische gesprekpartners is het probleem van de Palestijnse vluchtelingen van 1948 en 1967. Dat probleem is voor Netanyahu en zijn regering immers onbespreekbaar.

Er is een breder kader voor dit bezoek dat zeer essentieel is. Het Franse militaire optreden in Libië, Mali en Ivoorkust toont duidelijk aan dat Frankrijk zijn militaire aanwezigheid in de gewezen Franse en grondstoffenrijke kolonies wil opdrijven als basis voor verdere economische en politieke invloed. De recente uitlatingen van de president en van Laurent Fabius tonen duidelijk hun streven om met het Assad regime in Syrië komaf te maken. Dat klinkt als muziek in de oren van de regionale tegenstrevers van het Syrisch regime.  

Iran

Ook moet men de Franse blokkering in het Iraanse nucleaire dossier in dit licht bekijken. Parijs ontpopt zich als sterk ondersteuner van de Netanyahu regering. Er is inderdaad bij de onderhandelingen in Genève, tussen Iran en de groep van P5 +1 een ontwerpakkoord tot stand gekomen, maar  de ondertekening werd verhinderd door Frankrijk. Door deze patstelling werd besloten om de gesprekken te verdagen tot 20 november maar op een lager niveau.

De internationale onderhandelingsgroep is samengesteld uit de vijf permanente leden van de Veiligheidsraad, VS, GB, Frankrijk, Rusland, China + Duitsland. Met uitzondering van China die met een viceminister vertegenwoordigd was, hadden alle andere landen hun minister van Buitenlandse zaken afgevaardigd. Zoals we konden ervaren, was Laurent Fabius de dwarsligger, en verhinderde hij de ondertekening van het door de Amerikaanse en Iraanse diplomaten uitgewerkte ontwerpakkoord. Fabius stelde dat men rekening moet houden met de bedenkingen van Israël. Frankrijk is  niet bezig met de grond van het probleem dat ter discussie lag. Zo fabuleerde de Franse minister dat de reactor van Arak een grote hoeveelheid plutonium van een hoog proliferatierisico produceert en dat daar een einde moet aan gesteld worden. In werkelijkheid bevindt de Iraanse reactor zich nog in de aanbouwfase en zijn inbedrijfstelling werd al verschillende keren uitgesteld. Of de door Iran aangekondigde termijn van zomer 2014 zal gehaald worden is nog onzeker. Daarna zal het nog ten minste een jaar duren om de reactor te activeren. Hollande zweeg uiteraard in alle toonaarden over het Israëlisch kernwapenarsenaal. Het duo Hollande-Fabius vormt de trouwe opvolger van de Franse sociaal democraat Guy Mollet (premier van Frankrijk 1956-57) die de nodige kennis en het nodige materiaal aan Tel Aviv heeft geleverd waardoor Israël in de mogelijkheid gesteld werd om zijn eigen kernwapenarsenaal te bouwen.

Het ontwerpakkoord dat nu op tafel lag in Genève en spijtig niet ondertekend werd, bepaalde onder meer dat Iran instemde met een moratorium van zes maand om Arak niet in bedrijf te stellen. Om uit de geproduceerde brandstofstaven ooit plutonium te produceren, moet Iran een nieuw verwerkingscomplex bouwen. Wat het land uitdrukkelijk niet van plan is. Alle deelnemers aan de gesprekken in Genève, inclusief Fabius, waren het erover eens dat de gesprekken constructief waren en men op de goede weg is om de bestaande meningsverschillen op te lossen.

Het Franse verstoringmanoeuvre heeft de Israëlische regering en haar internationale zionistische lobby tijd verschaft om de VS en zijn westerse poedels onder druk te zetten en om in de VS een afwijzingsfront tot stand te brengen. Zo werd in een open brief aan de belangrijkste joodse organisaties in de wereld gevraagd om druk uit te oefenen op hun regering om een akkoord met Iran niet te ondertekenen. De Israëlische regering verkondigde dat ze directe contacten opgenomen heeft met Amerikaanse senatoren en congresleden om te verhinderen dat een akkoord met Iran tot stand komt. Invloedrijke Amerikaanse senatoren hebben al verkondigd dat, van wat zij vanuit Genève vernomen hebben, gevaarlijk is voor Amerika. Het optreden van Netanyahu is veel meer bedoeld om de druk op Washington te verhogen, maar wil zeker niet zijn partnerschap met de VS in gevaar brengen.

Israël en Saoedi-Arabië

Iran is zowel voor Israël als voor Saoedi-Arabië de doodsvijand, bijgevolg lijkt de bereidheid te groeien om gemeenschappelijk een oorlog te plannen tegen Teheran. Volgens een bericht in het Britse weekblad “The Sunday Times” zijn er gesprekken voor een ongebruikelijk oorlogsbondgenootschap tussen beide landen, of minstens voor een mogelijk militaire samenwerking, in geval van een openlijke militaire confrontatie met Iran. Volgens in het blad niet bij naam genoemde diplomatieke bronnen, is er sprake dat Saoedi-Arabië bereid is om zijn luchtruim open te stellen voor Israëlische vliegtuigen. Bovendien wil Riyad drones, reddingshelikopters en tankvliegtuigen ter beschikking stellen.

Nu de VS het Midden-Oosten minder nodig lijkt te hebben en zijn hoofdaandacht naar Azië richt, probeert Frankrijk zich in de vrijgekomen ruimte te drummen. Parijs is kennelijk niet bang om zich te distantiëren van meer traditionele bondgenoten Washington, Londen, Berlijn en volop voor een confrontatiepolitiek te kiezen aan de zijde van de klassieke VS-vrienden Riyad en Tel Aviv.