Image
“Kernwapens zijn oplichterij”. Interview met Beatrice Fihn, directeur van ICAN
“Kernwapens zijn oplichterij”. Interview met Beatrice Fihn, directeur van ICAN
Artikel
18 minuten

Net voor de hete, lange zomer had Elisabeth Eaves van 'Bulletin of the Atomic Scientists' een telefooninterview met Beatrice Fihn. Zij was lange tijd de enige werkneemster van de 'International Campaign to Abolish Nuclear Weapons' (ICAN), waar ook Vrede lid van is.

Na een doorgedreven campagne slaagde ICAN er in 2017 in om het Verdrag inzake het Verbod op Kernwapens door de VN te loodsen. Het in Chicago gevestigde Bulletin is een niet-technisch academisch tijdschrift dat handelt over de gevaren van atoomdreigingen, massavernietigingswapens, klimaatverandering, nieuwe technologieën en biologische rampen. Het werd opgericht door voormalige fysici van het Manhattan Project (dat de eerste atoomwapens produceerde) na de nucleaire bombardementen op de Japanse steden Hiroshima en Nagasaki in 1945. Het meest bekende project van het Bulletin is de doemdagklok, die sinds 1947 het gevaar van een atoomoorlog uitdrukt in minuten voor 12. De stand van de klok is momenteel 2 voor 12.

Ruim een jaar geleden, op 17 juli 2017, stemde een meerderheid van de landen in de wereld – 122 om precies te zijn – voor een verdrag dat het ambitieuze doel stelt volledig komaf te maken met atoomwapens. De critici beweerden dat het eerder dom was dan ambitieus, en dat het contraproductief of irrelevant was. Maar zowel voor- als tegenstanders waren het erover eens dat het ongezien was. Terwijl andere massavernietigingswapens verboden werden door de VN met weinig tegenkanting – het Verdrag inzake Biologische Wapens in 1975 en het Verdrag inzake Chemische Wapens in 1997 – waren atoomlanceerders tot 2017 volledig vrij. Rusland en de VS hadden weliswaar hun aantallen kernwapens verminderd via bilaterale verdragen, en het sinds 1970 in voege zijnde Nucleair Non-proliferatieverdrag (NPV) veronderstelt dat kern- en niet-kernwapenstaten samen aan ontwapening werken, maar vorig jaar nog vernieuwden Moskou en Washington hun atoomarsenalen voor veel geld en niemand leek de ontwapeningsclausule van het NPV serieus te nemen.

De wereldbeweging voor een regelrecht verbod op atoomwapens verenigde zich rond 2010 via het samengaan van verschillende actoren die totaal stemloos zijn in nucleaire onderhandelingen. Het ging over overlevenden van atoomwapens en dito testen, alsook burgers van over de hele wereld die beseften dat elke atoombrand miljoenen mensen zou doden en verwonden - onschuldige mensen, die niets te maken hebben met eender welke oorzaak ervan. Dit leek hen onrechtvaardig en de moeite om aan te pakken. De onvrede zou nooit uitgegroeid zijn tot een krachtige beweging zonder de Internationale Campagne voor de Afschaffing van Kernwapens (ICAN), het consortium van organisaties dat de weg naar het nieuwe Verbodsverdrag leidde. En de Campagne zou niet hetzelfde zijn zonder Beatrice Fihn, de 35-jarige Zweedse juriste die de organisatie sinds 2013 leidt en vorig jaar de Nobelprijs voor de Vrede in ontvangst nam in naam van ICAN. Fihn speelde een belangrijke rol in het scharen van de 122 landen achter het Verbod, in weerwil van de VS, het Verenigd Koninkrijk en de andere kernwapenstaten die hun bondgenoten en kleine landen onder druk zetten om tegen te stemmen.

Op een maandagavond een aantal maanden geleden, nadat ze haar kinderen in bed gestoken had, sprak Fihn vanuit Genève via de telefoon met het Amerikaanse Bulletin of the Atomic Scientists. Het was een drukke periode voor iedereen die nucleaire zaken volgt. De VS had zich juist teruggetrokken uit het nucleair akkoord met Iran, alhoewel Teheran de voorwaarden ervan naleefde, en na tal van wederzijdse nucleaire dreigingen, zouden de Amerikaanse en Noord-Koreaanse leiders elkaar toch ontmoeten op een top in Singapore. Niet dat daarvoor alles rustig was. Noord-Korea testte zijn nucleair en rakettenprogramma en andere landen 'moderniseerden' hun nucleaire arsenalen. “Het was gekkenwerk de voorbije twee jaar”, zegt Fihn.

Zij is de eerste om toe te geven dat het Verdrag inzake het Verbod op Kernwapens nu in een moeizamere fase zit. Na de grote vreugde van de culminatie van de VN-onderhandelingen in de goedkeuring van het verbod, gingen de diplomaten naar huis en was het aan de nationale regeringen om het Verdrag te beginnen ondertekenen en ratificeren. Het Verdrag kan niet in werking treden vooraleer 50 landen het geratificeerd hebben. Tot nu toe hebben 59 naties het getekend, maar enkel 10 hebben het ook geratificeerd. Fihn is echter niet ontgoocheld: “Parlementen werken traag”, zegt ze – en ze verwacht de inwerkingtreding rond september 2019.

Het is nu ruim een jaar sinds een meerderheid van de landen in de wereld het Verdrag inzake het Verbod op Kernwapens goedkeurde. Wat zijn volgens jou de belangrijkste verwezenlijkingen sindsdien?

We zijn erin geslaagd het Verdrag op de radar van de bevolking te plaatsen. De Nobelprijs voor de Vrede hielp veel, maar ook het feit dat het Verdrag afgesloten werd en dat de ondertekening en ratificering begonnen is. Het is natuurlijk niet zo spectaculair als de onderhandelingen. In de VN zat iedereen samen in dezelfde zaal te discussiëren over de bepalingen van een verbodsverdrag en dat was echt geweldig. Nu gaat het meer om het bureaucratisch doordrukken van nationale wetgeving. Dat is op een bepaalde manier minder zichtbaar, maar het is wel zeer essentieel werk, dat nodig is om atoomwapens te stigmatiseren en om van dit Verdrag een normatief instrument te maken.

Tezelfdertijd zijn er het voorbije jaar zoveel ontwikkelingen geweest rond kernwapens. Ik veronderstel dat iedereen die rond dit thema werkt, uitgeput is. Niet enkel omwille van het Verdrag, maar ook door de kernwapenstaten en hun gedrag. Nucleaire testen in Noord-Korea, rakettesten, moderniseringsprogramma’s, krankzinnige verklaringen, dreigingen met het gebruik van kernwapens, een opening om te onderhandelen met Noord-Korea, het kelderen van het Iran-akkoord. Wat het kernwapenbeleid betreft, is het de jongste twee jaren krankzinnig geweest.

Het Verdrag wordt pas rechtsgeldig als het 50 ratificaties heeft en momenteel zijn er maar 10. Is dat een ontgoocheling?

Nee, helemaal niet. Het gaat sneller dan bij elk ander verdrag rond kernwapens tot nu toe. Het duurde meer dan een jaar alvorens het Alomvattend Verbodsverdrag op Nucleaire Testen uit 1996 [Comprehensive Nuclear Test Ban Treaty] zijn 2de ratificatie kreeg. Het nieuwe Kernwapenverbod gaat sneller dan het Non-proliferatieverdrag [ondertekend in 1968, van kracht in 1970] en het Verdrag inzake Chemische Wapens [ondertekend in 1993, van kracht in 1997]. In vergelijking met andere verdragen zitten we dus volledig op schema.

Het gaat nu om wetgevingswerk op het niveau van de naties. Ik bedoel dat parlementen niet zo vlug werken. Vraag maar aan de VS hoe snel het Verdragen ratificeert. We hebben er alle vertrouwen in dat het Verdrag binnen de 2 jaar nadat het in september 2017 opengesteld werd voor ondertekening, van kracht zal worden.

Indien en wanneer het Verdrag uiteindelijk van kracht wordt, zal het de niet-kernwapenstaten politiek gewicht opleveren tegenover de kernwapenstaten? Zouden zij bijvoorbeeld sancties kunnen opleggen aan kernwapenstaten of bedrijven die in atoomwapens handelen?

Ik denk niet dat er een drastische verandering zal komen eens het Verdrag in werking treedt. Voor landen die het Verdrag ondertekend en geratificeerd hebben, zal het uiteraard verboden zijn om atoomwapens te hebben, te gebruiken en te ontwikkelen, alsook om deze daden bij te staan, aan te moedigen en te veroorzaken. Dit betekent volgens ons ook dat ze niet kunnen deelnemen aan militaire oefeningen die gericht zijn of voorbereiden op het gebruik van atoomwapens.

Maar ICAN werkt ook aan zaken zoals het overtuigen van banken om te stoppen met de financiering van bedrijven die betrokken zijn bij de productie van nucleaire wapens. Stop ermee hen geld te lenen, stop ermee in hen te investeren! Op die manier blokkeren we de middelen die deze bedrijven nodig hebben om te functioneren, of maken we het hen op zijn minst lastig. Het Verdrag is een pressiemiddel.

Er zal geen drastische verandering zijn. Normatieve veranderingen gaan zelden snel. Het is een traag proces waarin getracht wordt om landen het zo ongemakkelijk en moeilijk mogelijk te maken om nog langer ongecontesteerd atoomwapens te bezitten.

Maar wat zal de reële politieke macht zijn van landen of de VN wanneer het Verdrag van kracht wordt? Zeg je dat er niet veel verschil zal zijn met de macht die ze nu hebben? Of zullen er specifieke sancties mogelijk zijn?

In tactisch opzicht betwijfel ik of iemand de VS zal bestraffen. Maar het is voor ratificerende landen verboden deel te nemen aan elk onderdeel van de productie van atoomwapens.

Dus als een ondertekenend land eender welke component van kernwapens fabriceert, zal het daarmee moeten stoppen?

Ja, als het een component is van uitsluitend kernwapens. Voor een onderdeel dat van tweeërlei gebruik is ['dual use', zowel voor militaire als niet-militaire doeleinden], zou het een andere zaak zijn.

Sommige sceptici suggereren dat het nieuwe kernwapenverbod het Non-proliferatieverdrag (NPV) zal ondermijnen. Hoe zie je de relatie tussen deze twee verdragen?

Het is volledig ridicuul om te zeggen dat het nieuwe Verdrag het NPV ondermijnt. Gewoonlijk komt dit argument van de landen die het NPV reeds ondergraven. De kernwapenstaten implementeren geen enkel NPV-besluit en voldoen niet aan de verplichtingen van artikel VI [waarin ondertekenaars van het NPV zich ertoe verbinden “te goeder trouw onderhandelingen te voeren over doeltreffende maatregelen met betrekking tot de beëindiging van de nucleaire wapenwedloop, … over nucleaire ontwapening, en over een Verdrag inzake algemene en volledige ontwapening onder strikte en effectieve internationale controle". ] In plaats daarvan moderniseren en verbeteren zij hun nucleaire arsenalen en dreigen ze ermee kernwapens te gebruiken. Hoe zouden landen die stellen dat ze nooit atoomwapens willen bezitten of gebruiken, een verdrag kunnen ondermijnen dat de proliferatie ervan verbiedt? Dit raakt kant noch wal. Als je ervan uitgaat dat het NPV moet leiden tot algehele nucleaire ontwapening, dan is het nieuwe Verbodsverdrag volledig in overeenstemming met het NPV. Veel van de landen die van in het begin de grootste verdedigers waren van het NPV, hebben ook het nieuwe Verbodsverdrag geleid en ontwikkeld. Het is een wettelijke verplichting conform artikel VI van het NPV om te goeder trouw multilaterale atoomontwapening te onderhandelen. De 122 landen die het Verbodsverdrag aanvaardden hebben dit ernstig genomen. Zij voeren het NPV net uit. Het zijn de landen die het NPV weigeren te implementeren die het probleem vormen.

We weten waarom de kernwapenstaten het Verdrag niet ondertekenen en ratificeren. Waaraan wijt je het feit dat andere landen niet ondertekenen?

Sommige landen accepteren nucleaire wapens en willen dat ze blijven – de NAVO-landen, de landen onder de nucleaire paraplu [die zelf geen kernwapens bezitten, maar waarvan de verdediging gegarandeerd wordt door een nucleaire bondgenoot]. Zij geloven nog altijd dat het bedreigen van burgers met massavernietigingswapens een legitieme manier is om zichzelf te beschermen.

Voor sommige landen was het probleem echter eenvoudigweg dat er maar een korte tijd was tussen de goedkeuring van het VN-kernwapenverbod en de ondertekeningsceremonie. In heel wat kleinere staten, met name in Afrika, hoorden we dat ze gewoon geen tijd genoeg hadden om de zaak door hun interne procedures te krijgen. Zodra de ondertekeningsceremonie voorbij was, schoven ze het dossier op de lange baan. Wij hopen de ondertekening en ratificatie van het Verdrag dit jaar aanzienlijk op te drijven. We werken over de hele wereld samen met campagnevoerders om meer landen te overtuigen om te tekenen.

En is natuurlijk ook druk. We weten dat er nog steeds veel druk uitgeoefend wordt door kernwapenstaten op kleinere landen. Dat is voor ons eigenlijk een teken dat zelfs de kernwapenstaten de impact van het Verbodsverdrag erkennen. Waarom zou de VS tijd en geld spenderen om te voorkomen dat een kleine eilandstaat uit de Stille Oceaan zich bij het Verdrag aansluit? Omdat de VS weet dat het erop aankomt. We zagen dit doorheen het hele proces. De kernwapenstaten coördineerden onderling en opereerden met de duidelijke bedoeling kleine landen tegen te houden om 'ja' te stemmen. Ze deden dat omdat ze begrijpen dat de meerderheid telt. Wanneer landen zich verenigen, stijgt de druk.

We weten dat de kernwapenstaten het Verbodsverdrag niet zullen ondertekenen...

Nog niet.

Precies. Maar wetende dat het minstens nog een tijdje kan duren, wat is het beste scenario dat je hoopt te zien ontvouwen binnen dit en 5 jaar?

Dat meer en meer naties zich bij het Verdrag aansluiten en dat de ruimte om te manoeuvreren, te snoeven, en te denken dat kernwapens groot en krachtig zijn, afneemt. Langzaam zullen we de legitimiteit van deze wapens inperken.

Niemand loopt op te scheppen met zijn chemische of biologische wapens. Toch is de wereld op de een of andere manier in de val getrapt kernwapens te accepteren. We proberen 70 jaar van indoctrinatie om te buigen. Er werd beweerd dat atoomwapens speciaal, magisch en krachtig waren; dat ze stabiliteit creëren; dat de enkele machtigen ze hebben en dat dit ok is. Het zal lang duren om deze hersenspoeling ongedaan te maken, maar dit Verdrag is een goed begin.

Wat denk je van de beslissing van de VS om zich uit het nucleair akkoord met Iran terug te trekken, ook al leefde Iran het na?

Het is rampzalig en eigenlijk echt onlogisch. Hoewel, op een bepaalde manier zit er wel een logica achter. Ik wil niet overkomen als een soort van complottheorist, maar de logica lijkt te zijn dat je maar beter geen inspecteurs [van het Internationaal Atoomenergieagentschap] ter plaatse kan hebben als je een oorlog wil voeren tegen Iran.

Het nucleair akkoord met Iran was goed. Het was een opmerkelijke verwezenlijking, een enorme overwinning voor de diplomatie, maar op een of andere manier veranderde het VS-discours nadien in: “We hadden er meer moeten uithalen”. In het leven kan je niet alles krijgen wat je wenst. Het is een onderhandeling, toch? Daarin wordt gegeven en genomen. Op een bepaald moment werd dit afgeschilderd als een negatieve zaak. Ik denk dat je veel interessante genderanalyses zou kunnen maken over de gevolgde redenering; over de idee dat een compromis waarin beide zijden iets krijgen, negatief zou zijn; over het feit dat je de tegenstander moet domineren en verbrijzelen om tevreden te kunnen zijn met de uitkomst. Dat is een extreem gevaarlijke houding. De idee dat één zijde alles moet krijgen en de andere zijde niets. Dat is niet de manier waarop onderhandelen werkt.

Het is waanzin om dit akkoord te verbreken. Er is geen reden toe. We moeten ons niet laten verleiden tot discussies over de argumenten hiervoor, want de argumenten zijn totaal uit de lucht gegrepen. Er zit geen enkele waarheid in de kritiek op het Iran-akkoord.

Je zegt dat sommige mensen het een goed idee vinden om geen inspecteurs van het Atoomenergieagentschap (IAEA) in Iran te hebben. Kan je dat even toelichten?

Veel mensen spreken natuurlijk over de parallellen met Irak en de aanloop naar de oorlog daar. Eén van de problemen voor de toenmalige VS-regering was de aanwezigheid in dat land van inspecteurs van het IAEA. [Een autonoom agentschap van de VN dat waakt over het vreedzaam gebruik van nucleaire technologie. Het telt 168 lidstaten en kreeg in 2005 de Nobelprijs voor de Vrede.] Als je een regering hebt die van plan is om te liegen en (des)informatie te verzinnen, dan is het waarschijnlijk beter om geen internationaal erkende autoriteit te hebben die een ander verhaal vertelt.

Voorlopig zeggen zowel Iran als de VS dat ze willen dat de IAEA-inspecteurs ter plaatse blijven, maar de VS trok zich wel terug uit het akkoord. Het voelt aan alsof Washington, Iran ertoe wil drijven om de inspecteurs uit te wijzen om dan ten oorlog te kunnen trekken. Ik vrees dat een functionerend akkoord, waaronder een internationale autoriteit zegt dat Iran geen atoomwapens ontwikkelt, een hindernis is voor een oorlog. Of het maakt het op zijn minst lastiger om voor een oorlog te pleiten.

Het Noord-Koreaanse nucleaire arsenaal maakt velen zenuwachtig. Wat is de beste manier om deze kwestie aan te pakken?

Volgens mij illustreert Noord-Korea het probleem met atoomwapens perfect. De wapens zorgen voor een heel veilig en stabiel gevoel wanneer je ze zelf hebt, maar zodra iemand anders ze bezit, zeg je plots: “Oh neen, ze zijn echt gevaarlijk”. En wie beslist dan wie een verantwoordelijke kernwapenstaat is en wie niet? Indien atoomwapens zo fantastisch zijn en zorgen voor stabiliteit en veiligheid in de wereld, waarom voelt het dan aan alsof er een oorlog zit aan te komen in die regio? Als ze zo goed zijn, waarom verwelkomen we de Noord-Koreaanse kernwapens dan niet?

Ik vind het geweldig dat de VS een topontmoeting met Noord-Korea accepteerde. Wij staan volledig achter diplomatie en onderhandelingen. Maar wanneer men speculeerde dat Noord-Korea zijn kernwapens misschien wel zou opgeven, was daar duidelijk niet diep over nagedacht. De VS is zijn kernwapenarsenaal aan het moderniseren en uitbreiden. Het dreigt deze kernwapens ook te gebruiken en benadrukt op die manier hoe ze je machtiger maken. Hadden we dan echt verwacht dat Noord-Korea zijn kernwapen zomaar zou opgeven omdat de Amerikaanse president een ontmoeting heeft met Kim Jong-Un? Er bestaan geen snelle oplossingen.

Je stelt dat het bezit van kernwapens met de inwerkingtreding van het Kernverbod veel meer negatieve gevolgen zal hebben dan nu het geval is. Welke gevolgen?

Internationale druk, stigmatisering, reputatieverlies en binnenlandse publieke druk.

Denk je dat de realiteit van een impulsieve Amerikaanse president die met atoomwapens dreigt, de zaak voor een Verdrag inzake een Verbod op Kernwapens op een vreemde manier vooruit heeft geholpen?

Dat denk ik inderdaad, maar ik had in het belang van onze veiligheid toch liever een ander type president gewild. Trumps gedrag heeft echter duidelijk de aandacht gevestigd op dit waanzinnige nucleaire beleid. “We kunnen uw land volledig verwoesten; We zullen je totaal vernietigen; Mijn drukknop is groter dan die van jou; Ik kan al jullie steden van de kaart vegen; Ik heb veel meer wapens dan jullie.” Al deze uitspraken passen volledig binnen het al lang bestaande Amerikaanse kernwapenbeleid. Trump zegt het alleen luidop en dat maakt de bevolking echt heel oncomfortabel. De mensen realiseren zich dat Trump het gebruik van kernwapens kan autoriseren. Als je zijn impulsief karakter ziet, is dat heel verontrustend. Indien we door dit presidentschap geraken zonder atoomoorlog, zou dat fantastisch zijn. En misschien zal de problematiek onder een andere president opnieuw uit onze aandacht verdwijnen. Maar ik meen toch dat men nu een beetje wakker geschoten is. Zeer weinig mensen geloven dat één enkele persoon al deze wapens zou mogen controleren.

Dit jaar bezocht je voor het eerst Nagasaki en Hiroshima. Hoe was dat?

Fihn: Enorm krachtig. We hebben de campagne voor een Kernwapenverbod opgebouwd rond de menselijke gevolgen van atoomwapens, en overlevenden zijn uiteraard invloedrijke vertegenwoordigers van de campagne. Dat betekent dat ik heel veel heb nagedacht over wat daar gebeurd is en dat ik de verhalen heb gelezen en gehoord. Ik heb naar veel verschillende overlevenden geluisterd. Maar het was zeer bijzonder om daar zelf te zijn en te zien wat er gebeurd is. Daar te staan en te beseffen: “Iemand heeft hier een bom gedropt”.

Ik denk dat het ook belangrijk is om te zien dat deze steden vandaag bloeien. Het zijn mooie steden. We hebben de neiging om bijna te denken dat alles voorbij is eenmaal er een kernwapen valt. Dat de hele planeet zal stoppen met te bestaan. Er zullen echter overlevenden zijn. De steden zullen blijven bestaan. Er zal wel veel geleden worden. Wanneer je naar de verschillende verhalen van overlevenden van Nagasaki en Hiroshima luistert, blijft dit overheersen. Ze vertellen over de kleine, praktische details in de nasleep van het bombardement, bijvoorbeeld over hoe ze moesten aanschuiven om zich van lijken te ontdoen. Of hoe ze aan water probeerden te komen of hun ouders trachtten te vinden. Dat is wat de mensen zullen moeten doen. Er zullen geen verbanden zijn omdat het hospitaal vernield is. Misschien zullen er ook geen dokters zijn. Maar ik denk dat het echt belangrijk is te beseffen dat er overlevenden zullen zijn. Misschien ben je niet dood, maar je zal wel moeten omgaan met de gruwelijke gevolgen van de aanval.

Er wordt vandaag veel gediscussieerd over het reguleren of het verbieden van bepaalde opkomende technologische dreigingen, zoals autonome wapens of artificiële intelligentie. Kan je vanuit jouw ervaring met ICAN lessen trekken die deze bewegingen kunnen helpen?

Absoluut. Ontwikkelingen in artificiële intelligentie die een impact hebben op oorlogsvoering vormen een belangrijke kwestie die dringend onze aandacht vereist. Op een bepaalde manier vind ik dat we het probleem van de kernwapens moeten oplossen omdat er nog grotere dingen op ons afkomen – dingen die de manier waarop onze wereld draait, drastisch zullen veranderen.

Ik heb een aantal gesprekken gevoerd met regeringen -o.a. van sommige nucleaire paraplu-staten, de niet-nucleaire NAVO-landen- en concludeerde dat ze in het verleden leven. Ze klampen zich vast aan de technologie van 1945. Ja, nucleaire wapens worden momenteel gemoderniseerd, maar de kern van de zaak blijft hetzelfde. Zij zijn er om volledige steden weg te vagen. Het kernwapen is geen modern wapen. Het is daar niet dat de oorlogsvoering zich ontwikkelt. Kernwapens zijn veelal onbruikbaar, tenzij je massaal burgers wil vermoorden. Dat is echt niet de richting die het leger uitgaat.

Het combineren van volledig autonome wapens met nucleaire capaciteiten, dat is pas beangstigend. Als we militaire systemen en de reacties erop gaan automatiseren, inclusief kernwapensystemen, dan zouden we een nucleaire oorlog kunnen starten. Er waren ook al zoveel bijna-ongevallen, zoals het vals alarm in Hawaii onlangs. [Op 13 januari 2018 duwde een veiligheidsambtenaar op de verkeerde knop om het alarm voor een raketaanval te testen. In plaats van een oefentest werd door de computer de procedure voor een echte raketaanval doorlopen. Veel paniek en 38 minuten later werd pas het nieuws verspreid dat het om een menselijke vergissing ging.]

Ik meen dat we volledig autonome wapens heel dringend moeten aanpakken, in een preventieve fase in plaats van te wachten tot landen ze verder ontwikkelen, want dan zal het veel moeilijker zijn.

Het leger verandert, de technologie verandert, de wereld zal veranderen. Ik denk niet dat we naar 1945 moeten teruggrijpen om onze huidige defensiesystemen te modelleren. In veel opzichten geven kernwapens ons een volledig vals gevoel van veiligheid. We zijn ertoe misleid om te geloven dat deze wapens ons bescherming zullen bieden. Wat als het allemaal een leugen is? Nucleaire wapens zijn oplichterij. Ze zorgen ervoor dat we ons veilig voelen terwijl we kwetsbaar zijn voor zoveel dingen. We investeren in grote, radioactieve bommen die hele steden kunnen wegblazen in plaats van te zoeken naar wat we nodig hebben om onze samenlevingen echt te beschermen.

De nieuwe soorten oorlogsvoering zullen trouwens niet op de oude lijken. Rusland slaagde er bijvoorbeeld met een paar Facebook-accounts in om volledig in het hoofd van de VS binnen te dringen. Niet met kernwapens, maar met cyberoorlog.

Wil je tot slot nog iets toevoegen?

Het Verbodsverdrag heeft al heel wat moeilijke gesprekken teweeggebracht, vooral in de NAVO-lidstaten en de landen onder de nucleaire paraplu, over hun rol en verantwoordelijkheid omtrent kernwapens. Een van de sterktes van het Verdrag is dat het landen met de vinger wijst die medeplichtig zijn aan nucleaire proliferatie. Bepaalde landen zonder kernwapens, zoals Noorwegen en Duitsland, doen zich altijd voor als humanitaire grootmachten, maar als puntje bij paaltje komt, willen ze het Kernverbod niet tekenen en zijn ze blijkbaar bereid het gebruik toe te laten van massavernietigingswapens die honderdduizenden burgers kunnen afslachten. Het Kernverbod plaatst hen in een moeilijk positie. Het is gemakkelijk naar Noord-Korea te kijken en te zeggen dat het slecht is, maar je moet ook kijken naar jezelf, waar je deel van uitmaakt, wat je aanvaardt en wat je toelaat te gebeuren in je naam.

Vertaling en redactie door Lucien Bollaert.

Meer info op https://thebulletin.org.


Iets fouts of onduidelijks gezien op deze pagina? Laat het ons weten!

Thema

Nieuwsbrief

Schrijf je in op onze digitale nieuwsbrief.