Er is een groeiende beweging die oproept tot de erkenning van klimaatverandering in het asiel- en vluchtelingenbeleid.
Ik ben geboren in een klein dorpje in het hart van Afghanistan, maar het grootste deel van mijn jeugd bracht ik door als vluchteling in Quetta, Pakistan. Mijn familie keerde terug naar Afghanistan in het begin van de jaren 2000 na de VS-invasie. Zowel in Pakistan als in Afghanistan groeide ik op te midden van de chaos van conflict. Het geluid van kogels en bomexplosies maakten deel uit van mijn dagelijks leven.
Voor mijn familie was het grootste conflict echter dat tussen de mens en de natuur. Zoals voor velen in ons dorp, werd het onvermijdelijk voor mijn familie om te vertrekken, omdat ons thuisland door droogte keer op keer getransformeerd werd in een dorre woestenij. Naarmate de hulpbronnen slonken, werden we gedwongen om op zoek te gaan naar water, dat steeds schaarser en duurder werd. Net als vele anderen werd mijn familie nomadisch en wisselden ze huizen, steden, provincies en landen in, op zoek naar water om te overleven. Afghanistan is een van 's werelds meest kwetsbare plaatsen voor klimaatverandering en op het moment dat ik dit schrijf, ondergaat het land de ergste droogte in tientallen jaren.
Tien jaar later, in 2017, heb ik asiel aangevraagd in de Verenigde Staten. Toen ik probeerde om dit verhaal over de benarde toestand van mijn gemeenschap als gevolg van droogte en natuurrampen op te nemen in mijn aanvraag, raadde mijn advocaat me dat sterk af. In plaats daarvan werd ik aangemoedigd om me alleen te richten op de gevolgen van oorlog en mijn drievoudige minderheidsidentiteit als een westers opgeleide sjiitische Hazara-vrouw uit Afghanistan. Het had blijkbaar geen zin om te proberen de religieuze en politieke vervolging waar ik mee te maken had te onderscheiden van de realiteit dat het dorp van mijn voorouders -ooit groen en bloeiend- tot stof was herleid door tientallen jaren van aanhoudende droogte. Mijn advocaat leek gefixeerd op het presenteren van mijn sjia, Hazara en vrouwelijke identiteit en negeerde elke vermelding van de verwoesting van het milieu die mijn familie en mij meerdere malen dwong om ons thuisland te ontvluchten.
Helaas bleek het standpunt van mijn advocaat te kloppen. Er bestaan op dit moment geen systemen of bescherming voor individuen die ontheemd zijn door klimaatgevolgen onder de internationale of VS-wetgeving. Mijn asielaanvraag werd goedgekeurd met een selectief verhaal zonder de echte onderliggende oorzaken van mijn ontheemding te vermelden.
Toen ik immigrantenrechtenverdediger werd, eerst bij de 'Maine Immigrant Rights Coalition' en nu als directeur van 'We Are All America', kwam ik in contact met mede-asielzoekers met dezelfde rode draad van milieuonrechtvaardigheid in hun verhalen. Ik ontmoette mensen die, net als ik, hun kwetsbaarheid vermenigvuldigd zagen door de klimaatcrisis en geconfronteerd werden met veel complexere, intersectionele uitdagingen dan onze huidige asielsystemen erkennen.
Neem het voorbeeld van Paul, een asielzoeker uit Congo. Hij en zijn landbouwersfamilie ontvluchtten hun huis aanvankelijk vanwege oorlog, maar toen overstromingen en hevige regen hun nieuwe huis in Kenia verwoestten, werden ze gedwongen om elders hun toevlucht te zoeken. Na deze dubbele ontheemding zocht Paul hervestiging in Canada, omdat hij wist dat de VS geen beschermde asielprocedure had die zijn ervaringen erkent.
Te midden van de problemen met gewapende conflicten, corruptie en dictaturen ligt er nog een andere tegenstander op de loer: de opwarming van de aarde, de stille moordenaar. Ondanks de grote gevolgen ervan, blijven onze verhalen hierover vaak onverteld, overschaduwd door verhalen over geweld en vervolging. Volgens het Vluchtelingenagentschap van de Verenigde Naties is het klimaat nochtans uitgegroeid tot de belangrijkste oorzaak van wereldwijde ontheemding – nog meer dan conflicten.
Ons beperkte asielbeleid modelleert de verhalen over onze ontheemding, verhult de mate waarin klimaatverandering verweven is met andere grondoorzaken, en vervormt de perceptie van klimaatvluchtelingen over wat een geldige reden is om veiligheid op te zoeken.
Er is echter een groeiende beweging van ontheemden, zoals Paul en ik, die onze verhalen over klimaat en ontheemding delen en die oproepen tot erkenning van klimaatverandering in het asiel- en vluchtelingenbeleid. Sommige asielzoekers en hun advocaten beginnen klimaateffecten op te nemen als een centraal onderdeel van hun zaak, en proberen precedenten te scheppen die immigratierechters verplichten er rekening mee te houden. In de afgelopen jaren is het 'Center for Gender and Refugee Studies' begonnen met het registreren van asielzaken waarin prominente klimaatgevolgen een rol spelen, en het heeft al een groot aantal zaken in zijn database, waaronder een aantal veelbelovende successen.
De regering Biden zou veel kunnen doen om deze inspanningen te ondersteunen. In een van zijn eerste uitvoerende orders richtte president Joe Biden een taskforce op voor klimaat en migratie. Drie jaar later heeft deze taskforce echter nog maar weinig tastbare resultaten opgeleverd. Ondertussen hebben immigratierechtenverdedigers een aantal onmiddellijke maatregelen voorgesteld die de regering zou kunnen invoeren: van het geven van prioriteit aan de hervestiging van vluchtelingen die de impact van de klimaatverandering ondervinden tot het opleiden van personeel van de Burgerschaps- en Immigratiedienst (USCIS) om de gevolgen van klimaatverandering als een ondersteunende factor te beschouwen bij asielaanvragen.
Klimaatverandering is geen probleem voor toekomstige generaties. Het gebeurt nu, en al tientallen jaren. Degenen die de gevolgen nu ondervinden, worden stilgehouden en onze ervaringen worden onderdrukt ten voordele van verhalen die als geldig beschouwd worden door ons verouderd asielbeleid. We verdienen nochtans dezelfde empathie en steun als degenen die op de vlucht zijn voor kogels. Het wordt tijd dat het beleid dat weerspiegelt.
Dit vertaalde en licht ingekorte artikel verscheen eerder op Common Dreams.