Een van de grote vaststellingen uit het jaar 2003 is nog maar ‘s, dat het in bepaalde ‘democratische’ landen kennelijk als normaal kan worden beschouwd dat leiders hun bevolking mogen voorliegen. Voorwendsels en leugens werden zoveel herhaald dat grote delen van de bevolking ze slikten. Als achteraf de waarheid tegengesteld blijkt te zijn aan de vroegere stellingen, dan is dat voor menigeen geen echt punt meer.

Een van de grote vaststellingen uit het jaar 2003 is nog maar ‘s, dat het in bepaalde ‘democratische’ landen kennelijk als normaal kan worden beschouwd dat leiders hun bevolking mogen voorliegen. Voorwendsels en leugens werden zoveel herhaald dat grote delen van de bevolking ze slikten. Als achteraf de waarheid tegengesteld blijkt te zijn aan de vroegere stellingen, dan is dat voor menigeen geen echt punt meer.

Was er twaalf maanden geleden een groeiende belangstelling en afkeuring van de aangekondigde oorlog, dan lijkt de politieke wereld, en een deel van de publieke opinie, zich vandaag neer te leggen bij de oorlogsresultaten.

Het kan niet genoeg gezegd worden dat de oorlog tegen Irak een koloniale oorlog was. Hoe moeten we anders het gouverneurschap van Bremer verstaan? Hoe moeten we anders de greep op belangrijke petroleumvoorraden begrijpen, of het vrijwaren van de het internationaal dollarsysteem, en de lucratieve contracten voor de bewapeningsindustrie of voor de bevriende ondernemingen in de wederopbouw.

Het was ook een oorlog die de bestaande, moeizaam bereikte internationale afspraken en regels volledig negeerde, in naam van de wet van de sterkste. Nu is de internationale politiek nooit wars geweest van vervalsingen van feiten, of van humanitaire, morele of politieke voorwendsels om pure machtsbelangen te verstoppen. Vandaag is de leugen toch wel gepromoveerd tot de absolute leidraad van sommige ‘democratische’ bewindslui om de publieke opinie op hun hand te hebben. Wat hierbij bijzonder opvalt is dat deze tijden van snelle nieuwsgaring wel licht werpen op bepaalde gebeurtenissen, maar geen politieke consequenties lijkten te verbinden aan deze bevindingen.

De Britse premier Blair komt nu wel even onder vuur, maar niet in verband met de kern van de zaak. Niet over zijn bewering dat Saddam in een uur tijd massavernietigingswapens kon inzetten, en dat een oorlog dus een zaak was van internationale veiligheid. Nee, hij vindt een struikelblok op zijn weg met de vraag of hij op de hoogte was hoe zijn ploeg zich wou revancheren op een perslek vanuit een officiële commissie.

In zijn eigen Verenigde Staten is de populariteit van Bush ook wel behoorlijk gedaald, maar slechts gedeeltelijk omwille van zijn leugens over de noodzaak voor een oorlog tegen Bagdad. De interne economische situatie, en het feit dat er behoorlijk wat jobs zijn die onvoldoende inkomsten opleveren om gewoon te leven, spelen hier een belangrijker rol Als de werkgever geen privé-ziekteverzekering voor zijn werknemers wil afsluiten, hebben deze geen uitzicht op verzorging bij ziekte. Deze zaken worden Bush terecht aangerekend. Zijn leugens spelen echter slechts een bijkomende rol.

Wat op zich een belangrijk internationaal politiek feit was in de eerste maanden van 2003 – met name de onafhankelijke opstelling van Frankrijk, Duitsland, België – werd een seizoen later voor een groot deel weer tenietgedaan door allerlei stappen en pirouettes om opnieuw bij Washington in de gratie te komen. De ‘internationale gemeenschap’ lijkt zich bij de toestand neer te leggen en de wet van de militair sterkste te ondergaan. De eigen inzichten en positionering van enkele West-Europese staten worden weer naar de achtergrond geschoven in naam van de transatlantische banden. De nieuwe Response Force van de NAVO werd zachtjes geïnstalleerd zonder verdere commentaar. De NAVO heeft sedert de zomer al de leiding over de bezetting van Afghanistan op zich genomen, met de actieve medewerking van het “oude” Europa. De commandostructuur van een Europese militaire macht installeert zich op een Amerikaanse militaire basis in het militaire hoofdkwartier van de NAVO. Aan het hoofd van de NAVO komt een politicus die de zelfstandige positie van Parijs en Berlijn een “vergissing” noemde.

Het is daarom van groot belang dat de niet-parlementaire oppositie in West-Europa opnieuw haar stem laat horen. De verjaardag van de wandaad van Bush en Blair is een geschikte gelegenheid om onze bewindslui onder druk te zetten om niet mee te werken aan dergelijk kolonialisme. De oorlog tegen Irak was en blijft onaanvaardbaar. De bezetting van het land moet worden stopgezet: de troepen moeten worden teruggetrokken. Dat is de kern van de boodschap die we op de internationale antioorlogsdag van 20 maart willen laten klinken. U zal er toch ook bij zijn?!