Wie denkt dat de wereld bestaat uit Vlaanderen en nog wat errond, is nog veel wereldvreemder. Nee, de negatieve beslissing van de rechtbank heeft niets met gezond verstand te maken. Het is vooral een gemiste kans.

De oorlog in de regio gaat immers gewoon door. Aleppo bijvoorbeeld, ooit een van de mooiste en welvarendste steden van Syrië, is herschapen in een ware puinhoop. Haar inwoners met gezond verstand, hoe zou jezelf zijn, zijn massaal gevlucht voor hun leven.

Helaas werden ondertussen alle netten hermetisch dicht getrokken. Eén uitweg die overblijft: je overleveren aan mensensmokkelaars, bandieten die tegen grof geld beloftes maken. Je moet dan hopen “The good” tegen te hebben gekomen, want “the bad” of “the ugly” zorgen alleen voor een snelle begraafplaats op een anoniem plekje van de middellandse zee. Of erger nog, ze spoelen aan, zoals Aylan. Maar zijn vader was een economische vluchteling, toch, mijnheer De Wever? En daar hebben we dus geen compassie mee.

En plots was er, vanuit het niets, hoop op een beetje menselijkheid, een tikkeltje beschaving, en dat toen een Belgische wereldvreemde rechter besloot dat vluchtelingen geen ontbering moesten doorstaan en zich niet langer moesten overleveren aan mensensmokkelaars om uit de gevarenzone te geraken. Virtueel hoefde Europa al die miljarden niet meer aan Erdogan om de netten dicht te houden. En ja, staatssecretaris Francken, je hoefde je niet langer op de borst te kloppen, je hoefde niet langer elke maand aan te kondigen hoeveel gelukzoekers je nu weer had weten tegen te houden.

Nee, je kon zeggen dat je “out of the box” gedacht had. De rechter gevolgd had. Het momentum gegrepen had om de beslissing aan te kaarten bij je collega’s uit Europa. Je zou een plan hebben kunnen uitwerken waarin je aangeeft hoe onze en andere Europese ambassades of bij uitbreiding alle niet oorlogvoerende VN landen hun ambassades zouden openstellen voor vluchtelingen. Ze zouden niet hoeven over te komen want dankzij je plan waren er plots zoveel enclaves geschapen waar ze veilig waren. En jij, staatssecretaris Francken: jij zou een ware held geweest zijn. Theo, redder van de wereld. Verkozen voor het leven.

Jammer dat je die oefening niet maakte, Theo, dat je nooit verder kwam dan wat navelstaarderij, en je wel moest terugvallen op je maandelijkse statistieken, om toch iets te doen voor je achterban.

Mediocre beslissing, maar wat wil je? Wie wil er nu die job voor dat loontje? Wie wil daarvoor zijn mouwen opstropen. En dus geen kritiek Theo. Alle begrip. Je doet wat je kan. Je doet je best. Het ga je goed, Theo. Zoete dromen.

Anoniem, auteur bekend bij de redactie van vzw Vrede