Sinds 2007 handhaaft Israël een strenge land- zee- en luchtblokkade van de Gazastrook. De blokkade heeft een enorme impact op het dagelijks leven, maar voor alle Gazaanse kinderen van 15 jaar en jonger is dit de enige realiteit die ze kennen (nvdr.).    

De 6-jarige Joud al-Amarin werd in juli 2020 gediagnosticeerd met acute lymfatische leukemie. Voor de diagnose had ze veel gewicht verloren, waren haar ledematen opgezwollen en was ze de hele tijd moe. Dokters in de Gazastrook, waar Joud en haar familie leven, zeiden dat ze zich zou moeten laten behandelen in het An-Najah hospitaal in de stad Nabloes op de Westelijke Jordaanoever.

Jouds moeder, Tahani, vroeg een verplichte Israëlische vergunningen aan om samen met haar dochter van de Gazastrook naar de Westelijke Jordaanoever te kunnen reizen. De eerste drie keren werd die relatief snel goedgekeurd. Maar de meest recente aanvraag van de familie -nodig voor Jouds vierde ziekenhuisafspraak op 2 april- verliep anders.

Tahani wachtte bijna drie maanden om dan te vernemen dat haar aanvraag verder onderzocht werd door Israël omwille van veiligheidsredenen. “We zijn een arme familie met als enige doel het behandelen van onze dochter en het verwerven van ons dagelijks levensonderhoud, niets anders", vertelt ze. “Ik en mijn man hebben niets verkeerd gedaan. We hebben geen politieke interesses. Waarom werd ik afgewezen? Ons leven is veranderd in een hel door de toestand van Joud.”

Vertragingen van vergunningen zijn dodelijk

De inmiddels 15-jarige Israëlische blokkade van de Gazastrook heeft een verwoestend effect gehad op kinderen. De afkeuring of vertraging van noodzakelijke medische verplaatsingen hebben het fysiek en mentaal lijden van de kinderen alleen maar erger gemaakt. Yasser Abu Jamei, directeur van het ‘Gaza Community Mental Health Program’, zegt dat angst en stress de hoogte ingaan tijdens de wachttijd om dergelijke vergunningen te krijgen. “Ze hebben hun moeders of vaders aan hun zijde nodig tijdens de behandeling”, aldus Abu Jamei.

Jouds vader, Abdallah, bevestigt dat deze vertragingen het leven van Joud bedreigen, maar hij voelt zich “machteloos”. Hij werkte vroeger in een smederij, maar sinds hij in 2018 in het been geschoten werd door een Israëlische sluipschutter tijdens de Grote Mars van Terugkeer (reeks van wekelijkse protesten aan de grens met Israël in de Gazastrook, onder meer tegen de Israëlische blokkade), kon hij niet langer werken. “De Israelische blokkade heeft onze kinderen alles ontzegd: behandeling, elektriciteit en werk”, zegt hij.

Uiteindelijk wendde de al-Amarin familie zich tot het ‘Palestinian Centre for Human Rights’ om het probleem van de vertraging van hun reisvergunning op te lossen. Deze organisatie diende een verzoekschrift in bij het Israëlisch Hooggerechtshof. Pas daarna, in juni, werd een begeleidersvergunning verleend aan Tahani en kon Joud de nodige behandeling krijgen in Nabloes.

Voor de reis, legde Joud -zittend naast haar moeder- uit hoe ze een achterstand had voor lezen en schrijven en dat ze gewoon naar het eerste studiejaar wilde gaan zoals haar leeftijdsgenootjes. Vorig jaar ging ze slechts enkele weken naar de kleuterschool vanwege een langdurige en pijnlijke reeks behandelingen. “Ik ben moe”, zegt ze, “Ik heb ondraaglijke pijn in mijn borstkas. Ik wil niet spelen om nog meer vermoeidheid te voorkomen.” 

Zelfmoordgedachten

Een ‘normale’ kindertijd in Gaza is moeilijk haalbaar, aangezien Israëls 15-jarige blokkade kinderen niet alleen berooft van urgente medische zorg, maar ook van hun emotioneel welzijn. Volgens een recent rapport van 'Save the Children' over de gevolgen van de Israëlische blokkade en aanvallen, op kinderen in Gaza, lijdt 80 procent van hen aan emotionele angsten. 59 procent van de jonge kinderen heeft er al aan gedacht zichzelf te kwetsen, en 55 procent om zelfmoord te plegen.

De in Gaza gevestigde psychologe en sociaal werkster Enas Faragallah bekrachtigt dat de nood aan psychologische interventies onder kinderen in Gaza enorm is gestegen door de opeenvolgende oorlogen en de blokkade. “Ik heb gewerkt met heel wat kinderen waarvan de toestand ongelofelijk was en mijn geest in beslag nam”, zegt ze. “Ik voelde me vaak machteloos, omdat ik ze niet kon helpen. Ze hebben nood aan een interventie van de overheid, niet van individuen of psychologen.” Faragallah zegt dat ze vaak een gebrek aan zelfredzaamheid ziet bij kinderen in Gaza, alsook het ontbreken van een gevoel ergens bij te horen, diep verdriet, een onvermogen om deel te nemen aan de maatschappij en een emotioneel onevenwicht. 

Dromen van Istanboel

De 14-jarige Ahmed al-Gharabli werkt na school doorgaans in het naaiatelier van zijn vader in Shujaiya, een buurt in Gaza City. “Ik speel niet met mijn vrienden, zodat ik mijn vader kan helpen”, zegt hij. “Soms heb ik geen zakgeld voor school en dan kan ik niet de dingen kopen die mijn klasgenoten kopen. Dat doet pijn”.

Voor de Israëlische blokkade verdiende Ahmeds vader, Maher, tot 7100 dollar per maand. Sinds hij geen kleren meer mag exporteren naar de Westelijke Jordaanoever verdient hij minder dan 200 dollar per maand. Maher verkocht 13 naaimachines om zijn schulden af te betalen en voor zijn gezin van acht te zorgen, maar hij is toch afhankelijk van maandelijkse voedselbonnen, en hulp van Qatar en de anti-armoede organisatie Oxfam. Zijn naaiatelier had vroeger 20 werknemers. Nu werken er naast Ahmed nog twee anderen.

Ahmed legt uit dat hij naar de universiteit wil gaan en in het buitenland wil gaan werken om zijn familie te helpen. “Maar soms denk ik dat ik me niet aan mijn belofte zal kunnen houden, want als er een oorlog uitbreekt, zouden we allemaal gedood kunnen worden.” Ahmed heeft nog nooit iemand ontmoet van buiten Gaza. “Ik droom er altijd van om Engels te spreken met buitenlanders. Hoewel mijn Engels niet zo goed is, kan ik wel een praatje maken”, lacht hij.

Om te ontspannen in Gaza, gaan Ahmed en zijn familie naar de zee of naar Gaza Park, omdat dit de gratis opties zijn. Zijn neven in Turkije sturen hem soms foto’s van Istanboel. “Alles wat ik wil, is naar daar reizen om tussen de buitenlanders te lopen, naar de parken te gaan en een paar foto’s te trekken met luxueuze auto’s. Ik wil de oorlogen en de armoede hier vergeten.” 

Veiligheidsdreiging?

De 15-jarige Nour Abu Ghali heeft ook toekomstambities. Onlangs maakte ze samen met twee andere leerlingen een prototype van een ‘smart house’, met een sensorverlichtingssysteem en automatische irrigatie. Het heeft hen drie maanden lang, vier uren werk per dag gekost om het af te maken. Nadat ze een lokale technologiewedstrijd gewonnen hadden, kregen ze samen met 28 andere leerlingen de kans om hun prototype tentoon te stellen in het Wetenschapshuis in Birzeit op de Westelijke Jordaanoever. Het enige wat ze nodig hadden waren reisvergunningen. In de avond van 7 juni kreeg Nour een tekstberichtje waarin stond dat de Israëlische regering haar vergunning geweigerd had, zonder enige justificatie.  

“Ik huilde uren”, zegt ze. “Waarom? Waarrom werd mij de toegang tot de Westelijke Jordaanoever ontzegd? Mijn vader is een leraar zonder politieke interesses en ik ben maar een meisje van 15 jaar”. Nour is nog nooit buiten Gaza geweest. Ze keek er naar uit om andere studenten te ontmoeten op de Westelijke Jordaanoever en te babbelen over competitie. “Plots besefte ik dat mijn inspanningen voor niets waren”, zegt ze. “Het allerbelangrijkste verschil tussen ons en de studenten buiten Gaza is dat zij vrijheden hebben, maar wij niet”.

Medhat, de vader van Nour, was gefrustreerd over de hele situatie. “Wat voor veiligheidsdreiging kan een 15-jarig meisje vormen voor Israël?”, vraagt hij. “Ze werd geboren onder de blokkade en zou naar de Westelijke Jordaanoever riezen om de rest van Palestina, ons land, te zien. Dat was haar enige mogelijkheid om de wereld te zien. Waarom hield de Israëlische regering haar tegen?”

Nour wil dokter worden. Ze probeert te midden van de Israëlische blokkade hoopvol te blijven, maar de recente weigering van haar reisvergunning was een grote klap. Nours 8 jaar oude broertje Muhammad weigerde om naar school te gaan na de aanval van Israël op Gaza van mei 2021. “Mijn moeder vroeg hem waarom”, vertelt Nour. “Hij antwoordde haar, waarom zou hij 10 jaar lang om 6 uur opstaan als hij dan in een oogwenk vermoord kan worden, of in het beste geval werkloos zal zijn, zoals onze oom”.  

Dit artikel verscheen eerder op 'The Electronic Intifada'.