De toespraak van president Obama over het einde van de Irak oorlog was vooral gekenmerkt door dubbelzinnigheid. In zijn gekende retorische stijl kondigde hij het einde van de oorlog aan. Hij had woorden van lof voor de president die deze oorlog begon en voor de Amerikaanse troepen die het land hebben aangevallen, vernield en tot een grote chaotische puinhoop herleid. Het moet nu toch voor de meeste Amerikaanse staatsburgers duidelijk zijn dat deze oorlog op een leugen en op een doelbewuste misleiding gebaseerd was. Wat Obama kennelijk niet over zijn lippen kreeg is dat de Amerikaanse soldaten in het tweestromenland gestorven zijn voor een leugen.
In zijn toespraak had de president het ook over de kost die Washington heeft moeten betalen om Irak te bevrijden. De vraag die we ons allen moeten stellen is of Irak nu bevrijd is dan wel in de handen van politieke marionetten is terecht gekomen. Er blijven nog steeds 50.000 Amerikaanse militairen in het land die een nieuw etiket opgekleefd krijgen: ze ageren niet langer in het kader van “Operation Iraqi Freedom” maar zijn nu een operationeel onderdeel van “Operation New Dawn”, samen met 100.000 huurlingen en contractuelen in dienst van privé-veiligheidsondernemingen. De VS heeft in Bagdad de grootste ambassade gebouwd die meer een militaire vesting is dan een diplomatiek huis. De soldaten die achter blijven in Irak zijn volgens Obama een advisory and assistance brigade. Hiermee wil hij de indruk wekken dat de VS hun gevechtsoperaties hebben beëindigd. Eigenlijk blijven deze Amerikaanse militairen zuivere gevechtseenheden bemannen die indien nodig zich ook in de toekomst als dusdanig zullen gedragen samen met het Iraakse leger en de politie. In de ogen van de Irakezen blijven ze bezetters. In een interview met de Washington Post (1.12.2008) gaf Pentagonbaas Robert Gates duidelijk te verstaan dat de Amerikaanse militaire aanwezigheid in Irak nog decennia kan duren. President Obama blijft met luid tromgeroffel verkondigen dat de volledige terugtrekking voorzien is voor eind 2011, maar voegde er minder luidruchtig aan toe dat deze uitspraak aan voorwaarden gebonden is.
Een artikel uit de New York Times (30.08.2010) toont het verdere parcours dat de architecten van deze oorlog voor Irak in petto hadden. De auteur van het artikel, Paul Wolfowitz, een van de drijvende krachten achter de Irak oorlog, meent dat men in deze problematiek het voorbeeld Zuid-Korea moet volgen. Op grond van de Amerikaanse belangen in Oost-Azië, heeft men op het einde van de Koreaanse oorlog in 1953 besloten om Amerikaanse troepen in Zuid-Korea te installeren. Tot op de dag van vandaag verblijven er 28.500 Amerikaanse militairen om de strategische rivaal China in te dammen.
Net zoals Zuid-Korea ligt Irak in een regio van groot strategisch belang voor de VS. Dat vormt reden genoeg om er een Amerikaanse militaire aanwezigheid te handhaven. Ver weg van alle bezorgdheden of kritieken over de tekortkomingen van de Iraakse democratie, speelt het land een belangrijke rol in de schaakpartij voor de controle over de bodemrijkdommen in het Midden-Oosten en Eurazië. Irak kunnen gebruiken als vliegdekschip voor eventuele toekomstige militaire Amerikaanse operaties in dit werelddeel, is waar het voor Washington om gaat. In Irak, zoals in Afghanistan, werd doelbewust de kaart getrokken om nieuwe lokale troepen in te schakelen en zo de eigen verliezen tot een minimum te beperken.
Waar Obama het niet over had is de kostprijs voor de Irakezen om ongevraagd bevrijd te worden: de ontelbare doden, gaande naargelang de bron van 100.000 tot 1.000.000, waarvan de meesten vrouwen en kinderen zijn. Hij sprak ook met geen woord over de vier miljoen Iraakse vluchtelingen of over de vlucht van de gekwalificeerde middenklasse naar het buitenland. Obama vergat het vernielde staatsapparaat te vermelden, de vernielde huizen, dorpen en steden en andere infrastructuur die in naam van de Amerikaanse opdracht om de democratie te brengen werden kapot gemaakt.
Dit alles paste niet in president Obama's beeld van de Amerikaanse betrokkenheid om vrijheid en vrede naar Bagdad te brengen en om het land te bevrijden van Saddam Hussein. Dat Irak nu een vazalstaat is onder bevel van het VS imperium wil men liever niet gezegd hebben.
Toen bleek dat het voor Washington niet langer mogelijk was om te pretenderen dat de invasie van Irak noodzakelijk was om de VS te beschermen tegen massavernietigingswapens en tegen Al Qaeda terroristen, rechtvaardigde de Amerikaanse administratie haar grove oorlogsmisdaad dan maar met het argument dat Saddam Hussein van de macht moest verdreven worden omdat hij folterpraktijken toepaste. Dit belette de Amerikanen niet om zelf op grote schaal de Iraakse opposanten te folteren die in het verzet waren gegaan tegen de bezetting van hun land.
Het moet toch voor iedereen op deze aarde onbegrijpelijk zijn, zelf voor de Amerikaanse vlaggen zwaaiende super-patriotten, dat de failliete VS-regering drieduizend miljard geleende dollars heeft uitgegeven om een man van de macht te verdrijven, om Irak van de tirannie te bevrijden? Iedereen die dit gelooft moet ofwel krankzinnig of compleet blind zijn? Zien de Amerikanen wel de ironie in van de bewering dat men Irak bevrijd heeft van de tirannie?
De enorme prijs voor deze Amerikaanse oorlog tegen Irak is niet alleen de 3000 miljard dollar of de dood van de meer dan 4.000 soldaten en de grote hoeveelheid gewonden en kreupelen, de gebroken families. De grootste kostprijs voor de Amerikaanse burger is het buitenspel zetten van de Amerikaanse grondwet en de civiele vrijheden. Bush, Cheney en Obama hebben in naam van de nationale veiligheid de grondwet en burgerlijke vrijheden uitgehold. Er werden leden van het Hooggerechtshof benoemd die de president de nodige volmachten toestaan waardoor hij zich boven de wet kan stellen. De president moet niet gehoorzamen aan de wetten die Amerikaanse burgers beschermen tegen bespionering. De president moet zich niet schikken naar de nationale en internationale rechtsregels die het folteren verbieden. De president moet zich niet onderwerpen aan de grondwet, die bepaalt dat alleen het Congres de oorlog kan verklaren.
De Verenigde Staten is in een situatie gekomen waarbij de president alles mag zolang hij zijn beslissingen maar verpakt als “nationale veiligheid”. De president en zijn administratie oefenen een unilaterale, maar onverklaarbare macht uit, met de stilzwijgende houding van het justitiële apparaat en met de steun van het Congres. Al wie zich verzet tegen het machtstreven van het Amerikaanse imperium wordt vogelvrij verklaard en kan vervolgd en opgesloten worden. Het volstaat dat men de landen die niet willen buigen voor de druk van Washington als terroristische thuishavens bestempelt.
Dit was de politiek van de Bush & Cheney maar dit criminele beleid wordt door Obama op een meer gesluierde wijze verder gezet.
Obama verklaarde nu dat de oorlog in Irak beëindigd is, maar Obama versterkt zijn militaire aanwezigheid in Afghanistan om een honderdtal - cijfer van de CIA baas zelf - nog daar aanwezige Al-Qaeda-leden te bestrijden. Het bankroete Amerika wordt nu terug opgezadeld met drieduizend miljard dollar geleend geld om het kwaad van een honderdtal terroristen te bestrijden? Om deze buitengewone verspilling van geleend geld goed te praten volgt Obama de bedrieglijke weg van zijn voorganger door Al Qaeda met Taliban gelijk te stellen. In de VS analyses houdt men er kennelijk geen rekening mee dat er Afghanen strijd voeren tegen de bezetter en voor een onafhankelijk Afghanistan.
Een imperium in stand houden kost. Het zou voor iedereen goedkoper uitvallen mochten de Amerikanen de zogenaamde strijd tegen het “terrorisme” stoppen; mochten ze stoppen met de politiek om een Amerikaanse dominantie in het Midden-Oosten en Centraal-Azië te creëren of te handhaven via marionettenregimes. Maar dat zou dan wel het einde betekenen van de imperiale Amerikaanse grootmacht.
Antoine Uytterhaeghe