Terwijl Donald Trump dreigt Canada over te nemen, eist hij dat Ottawa de militaire uitgaven verhoogt. Op deze tegenstrijdigheid wordt nooit gewezen in de reguliere media. Waarom? Omdat het schijnbaar tegenstrijdige standpunt veel zegt over de innige banden van de Canadese ‘defensieve’ strijdkrachten met het VS-imperium.

De afgelopen maand heeft de aantredende VS-president Canada herhaaldelijk beschreven als de “51e staat” van de VS. Trump noemde de Canadese premier Justin Trudeau ook “gouverneur”, en stelde voor dat zijn vriend, de beroemde hockeyspeler Wayne Gretzky, Canada zou gaan leiden als gouverneur. Hij bemoeide zich evenzeer met het ontslag van Trudeau en minister van Financiën Chrystia Freeland. Onlangs ging Trump nog een stapje verder. Hij deelde een kaart waarop Canada deel uitmaakt van de VS, amper enkele uren nadat hij had verklaard dat de grens tussen de VS en Canada een “kunstmatig getrokken lijn” was, iets wat hij hoopt te veranderen door “economische kracht”.

Wat begon met het dreigement van Trump om 25% importtarieven te heffen op Canada indien het er niet in zou slagen om Fentanyl en migranten zonder papieren tegen te houden, lijkt te veranderen in het afdwingen van iets dat lijkt op een soort middeleeuws beleg van een stadstaat. Trumps mantra over Canada als 51e VS-staat contrasteert overigens met het meer verfijnde imperialisme van Jean Chrétien. In zijn memoires vertelt de voormalige Canadase premier (1993-2003) dat hij president Bill Clinton vertelde: “Een beetje afstand bewaren is goed voor ons allebei. Als het lijkt alsof we de 51e staat van de Verenigde Staten zijn, kunnen we internationaal niets voor jullie doen, net zoals de gouverneur van een staat internationaal niets voor jullie kan doen. Maar als we onafhankelijk genoeg lijken, kunnen we dingen voor jullie doen die zelfs de CIA niet kan."

Naast de dreigende retoriek eist Trump van Canada dat het meer uitgeeft aan de instelling die zogenaamd gewijd is aan het ‘verdedigen’ van het land tegen buitenlandse bedreigingen. De “Bouw je leger maar op, terwijl ik je land dreig te annexeren”-retoriek benadrukt een eigenaardige dynamiek in de betrekkingen tussen de VS en Canada. Hoeveel andere aan elkaar grenzende naties eisen van hun buren dat ze hun leger versterken? Maar Trump dringt aan op hogere Canadese militaire uitgaven omdat ze het VS-imperium ten goede komen. De Canadese strijdkrachten assisteren het VS-leger bij marinemissies, de inzet van speciale troepen en het testen van wapens, en nemen deel aan door de VS geleide oorlogen. Bovendien domineren de Canadese afdelingen van ‘General Dynamics’, ‘Lockheed Martin’ en andere VS-wapenproducenten de wapenindustrie in Canada en profiteren ze dus van hogere uitgaven.

Het Canadese ‘defensie’-establishment, dat constant de nadruk legt op de dreiging van China, Rusland, jihadi’s, enzovoort, heeft de recente dreigementen van Trump grotendeels genegeerd. Zelfs terwijl Trump en X-eigenaar Elon Musk zich openlijk mengen in de Canadese politiek en zeggen dat ze voorstander zijn van een annexatie van Canada door de VS, publiceren de redactie van ‘The Globe and Mail’ en Brian Lilley van de ‘Toronto Sun’ commentaren over de dreiging van Chinese inmenging. Ongelooflijk genoeg werd de VS in een recente officiële krantenkop in de Globe ('Open deur voor buitenlandse inmenging') volledig genegeerd om te focussen op China.

Het Canadese 'defensie'-establishment is in werkelijkheid niet gericht op het beschermen van Canada tegen agressie. Het Canadees leger, de wapenbedrijven en de intellectuelen/denktanks op het gebied van ‘defensie’ sluiten zich volledig aan bij het streven van het VS-imperium naar wereldwijde militaire dominantie. Volgens het Canadees ministerie van Nationale Defensie zijn er “80 overeenkomsten op verdragsniveau, meer dan 250 memoranda van overeenstemming en 145 bilaterale fora rond defensie” tussen de legers van beide landen. 

In 2015 bracht de Canadese televisie CBC verslag uit over militaire gesprekken op hoog niveau over de creatie van een zogenaamde Canadees-Amerikaanse Geïntegreerde Troepenmacht. Het plan, dat niet werd gedeeld met de Canadese politieke leiders, was om geïntegreerde lucht-, zee-, land- en speciale strijdkrachten op te zetten die onder een eengemaakt commando zouden opereren wanneer ze internationaal zouden worden ingezet.

De militaire alliantie tussen Canada en de VS is zo nauw dat als de VS-strijdkrachten het noordelijke buurland zouden aanvallen, het voor de Canadese strijdkrachten extreem moeilijk zou zijn om het te verdedigen. Gezien de verstrengeling van de legers zouden Canadese strijdkrachten zelfs kunnen deelnemen aan een Amerikaanse invasie. Zoals gebeurde tijdens de invasie van Irak in 2003 -waar Ottawa officieel tegen was- zou het kunnen dat Canadese soldaten op uitwisseling in de VS mee zouden oprukken naar het noorden. 

De Canadese ‘defensie’-sector heeft zijn schip vastgeklonken aan het enorm militair-industriëel complex van de zuiderburen. Maar de waarheid, hoe onsmakelijk die ook moge zijn voor sommigen, is dat de VS het enige land is dat Canada op realistische wijze zou kunnen binnenvallen. Tot aan de Tweede Wereldoorlog bestonden er in de VS gedetailleerde militaire plannen om Canada binnen te vallen. Ogenschijnlijk in het kader van een oorlog met Groot-Brittannië, omvatte het ‘Canada War Plan Red’ de afschaffing van de Canadese regering en het bezetten van grondgebied “tot in de eeuwigheid”. Een ontwerp van het plan uit 1928, vulde aan: “Het moet Canada duidelijk worden gemaakt dat het in een oorlog zwaar zou lijden. 

De invasieplannen, die werden goedgekeurd door de VS-minister van Oorlog en de minister van de Marine, bleven gelden tot de Tweede Wereldoorlog. In zijn boek ‘Cautious Beginnings: Canadian Foreign Intelligence 1939-1951’, merkt Kurt Jensen op dat “de voornaamste bezorgdheid van de [Canadese] militaire inlichtingendienst en planning, de reactie op een aanval van de Verenigde Staten was”. Het ‘Canadian Defence Scheme One’ uit 1921 was een uitgebreid plan ter verdediging tegen een VS-invasie.

Maar terug naar vandaag. Op dezelfde persconferentie waarin hij voorstelde om “economische kracht” te gebruiken om de “kunstmatig getrokken lijn” tussen Canada en de VS te hertekenen, zei Trump dat de VS militair geweld zou kunnen gebruiken om het Panamakanaal en Groenland in te nemen. Misschien vermeldde de toekomstige president niet dezelfde methode om zijn Canadese droom te verwezenlijken omdat hij de waarheid kent over het leger van het Grote Witte Noorden: het maakt effectief al deel uit van het oorlogsindustrieel complex van de VS.

Het wordt tijd dat Canadese politici beginnen te eisen dat hun land zich resoluut losmaakt van het VS-imperium, te beginnen met het verbreken van de militaire banden.