In een moment van openhartigheid vertelde president Biden aan de aanwezigen van een benefietevenement voor de Democratische Partij dat het risico op een nucleair “armageddon” vandaag het grootst is sinds de Cubaanse raketcrisis van 1962, toen de Sovjet-Unie kernraketten installeerde op Cuba, zo’n 200 km van Florida.
Verwijzend naar de verhulde dreigementen van de Russische president Poetin om korte afstandskernwapens te gebruiken in Oekraïne, voegde Biden eraan toe dat het de eerste keer was sinds de Cubacrisis dat er zo'n “directe dreiging" werd geuit.
Niet waar. De VS heeft een geschiedenis van nucleaire chantage.
In 1950, tijdens de Koreaanse Oorlog, verklaarde VS-president Truman dat het lanceren van nucleaire wapens tegen Chinese troepen in Noord-Korea “actief overwogen” werd. In 1953 dreigde president Eisenhower -die later het militair-industrieel complex aan de kaak stelde- met een nucleaire aanval indien de Chinezen zouden weigeren om een staakt-het-vuren te onderhandelen in de Koreaanse Oorlog.
In 1969, tijdens de Vietnamoorlog, gaf president Nixon de opdracht om B-52-kernbommenwerpers in hoge staat van paraatheid te brengen om zo de Noord-Vietnamezen onder druk te zetten om zich over te geven. Nixon onderschreef de ‘madman theory’: laat je vijand geloven dat je gek genoeg bent om kernwapens te gebruiken en de vijand zal toegeven. Maar die theorie bleek niet doeltreffend. Amerikaanse troepen ontvluchtten Vietnam uiteindelijk in 1973 nadat naar schatting 2 miljoen Vietnamezen gedood waren en bijna 60.000 VS-soldaten in lijkzakken naar huis terugkeerden.
De lijst van Amerikaanse nucleaire dreigingen gaat in 2007 verder met president George W. Bush die stelde: “Alle opties liggen op tafel” mocht Iran een nucleair programma nastreven.
In de nasleep van Noord-Koreaanse rakettesten bedreigde president Trump Pyongyang in 2017 met “vuur en furie … zoals de wereld nog nooit eerder heeft gezien”. In 2020 ontplooide de VS B-52's die zowel een conventionele als nucleaire capaciteit hebben, boven de Zwarte en Baltische Zeeën om aanvallen op Russische militaire basissen en havens te simuleren.
De ongemakkelijke waarheid is dat zolang er kernwapens bestaan, we allemaal gegijzeld worden door die enkele individuen die hun lancering kunnen bevelen.
Zolang er kernwapens bestaan, worden we allemaal gegijzeld door die enkele individuen die hun lancering kunnen bevelen.
Op de 60ste verjaardag van de Cubaanse Raketcrisis, ligt het antwoord niet bij het bouwen van meer kernwapens, maar bij een terugkeer naar de wapenbeheersingsverdragen die losgelaten werden door Bush en Trump, en bij de ondertekening van het VN-Verdrag inzake het Verbod op Kernwapens (TPNW). Nucleaire wapens moeten van de aardbodem verdwijnen.
Op het benefiet van de Democratische Partij zei Biden ook: “We proberen uit te vissen wat Poetins afrit is. Waar vindt hij een uitweg?” De uitweg bestaat erin dat president Biden en elk lid van de Democratische Partij onmiddellijk oproept tot een staakt-het-vuren, vredesonderhandelingen steunt en de wapenleveringen staakt die een armageddon dreigen te veroorzaken.
Sceptici argumenteren dat diplomatie een gevaarlijk precedent zou scheppen dat elke autocratische leider van een kernwapenstaat zou toelaten om het nucleaire zwaard van Damocles boven onze hoofden te houden.
In werkelijkheid, werd de weg voor nucleaire chantage lang geleden al bereid, in 1945, toen president Truman aan het eind van Wereldoorlog II atoombommen gooide op Hiroshima en Nagasaki om naar schatting 200.000 te bestralen en vernietigen in een explosie van vuur en assenregen.
De weg voor nucleaire chantage werd bereid toen president George W. Bush in 2002 het Anti-Ballistische Raketten Verdrag (ABM) opblies. Dit verdrag beperkte het aantal Amerikaanse en Russische raketafweersystemen om inkomende raketten te vernietigen. Beide landen hadden erkend dat de uitbouw van defensieve raketsystemen de wapenwedloop zou doen escaleren. Niet alleen zouden nieuwe wapens ontwikkeld worden om de nieuwe afweersystemen te omzeilen, de afweersystemen zouden -indien doeltreffend- staten kunnen aanmoedigen om als eerste aan te vallen zonder angst voor vergeldingsaanvallen.
De weg voor nucleaire chantage werd bereid in 2019, toen president Donald Trump het ‘Intermediate-Range Nuclear Forces’-verdrag (INF) tussen Rusland en de VS verscheurde. In het kader van dit verdrag hadden de twee grootmachten al bijna 3000 korte en middellangeafstandsraketten ontmanteld.
Vorig jaar nog stemde het VS-Congres -in strijd met zijn verplichtingen onder het Nucleair Non-proliferatieverdrag (NPV)- voor de voortzetting van de financiering van een nucleair "moderniseringsprogramma" ter waarde van een biljoen (1000 miljard) dollar.
Als onderdeel van deze decennialange nucleaire herbewapening, zal de VS 400 Minuteman intercontinentale ballistische raketten (ICBM's) vervangen door 600 nieuwe nucleaire raketten. Deze nieuwe raketten, opgeslagen in diepe ondergrondse silo's in het Midwesten, zullen kernkoppen bevatten die elk 20 keer krachtiger zijn dan de bommen die de VS op Japan heeft gedropt.
Van expliciete bedreigingen tot impliciete bedreigingen, door de jaren heen heeft de VS zijn duidelijk zijn toevlucht genomen tot nucleaire chantage.
President John F. Kennedy loste de Cubaanse Raketcrisis echter niet op met wapens, maar met diplomatie. De VS bood aan om zijn kernwapens in Turkije weg halen, in ruil voor de verwijdering door de Sovjet-Unie van zijn raketten op Cuba. President Biden zou in JFK’s voetsporen kunnen treden door de anti-ballistische raketten uit Polen en Roemenië te verwijderen. Hij zou kunnen aanbieden om neutraliteit voor Oekraïne te steunen... Dat zijn uitwegen.
Op de verjaardag deze maand van de Cubaanse raketcrisis, waarin de wereld wachtte en bad, is het antwoord niet te vinden in het sturen van nog meer wapens naar Oekraïne en het riskeren van een kernoorlog, maar in het streven naar een onmiddellijk wapenbestand en een diplomatieke regeling die ons moet wegleiden van de afgrond.
