Vijgen na Pasen, want eigenlijk steekt de regering een duidelijke middelvinger uit naar de parlementairen die ze zoet houdt met een parlementair koffiekransje over een reeds genomen beslissing. Met of zonder onze volksvertegenwoordigers trekt ons land hoe dan ook ten strijde. Volgens de Grondwet - art 167 - is de inzet van het leger een exclusieve aangelegenheid van de koning (lees: regering) die geen goedkeuring nodig heeft van het parlement. Meer nog. Volgens de grondwet geeft de uitvoerende macht daarvan slechts kennis aan de Kamers, "zodra het belang en de veiligheid van de Staat het toelaten, onder toevoeging van de passende mededelingen". De regering beslist en informeert zoals het haar uitkomt, het volk houdt zijn bek en levert het kanonnenvoer. We voeren m.a.w. een oorlog op zeer ondemocratische wijze, in naam van 'onze' waarden en democratie.

De grondwet verbiedt de regering nochtans niet om het parlement te betrekken bij haar beslissing om ten strijde te trekken. Het parlement zou ook gerust wat meer kabaal kunnen maken om van de regering minstens een voorafgaandelijk debat te eisen. Maar de meeste van onze volksvertegenwoordigers gedragen zich als slippendragers, laat staan dat ze open staan voor rationele en juridische argumenten tegen de oorlogspolitiek.

Terwijl in dit land veel energie wordt gestoken in de communautaire discussies en bijhorende noodzakelijke constitutionele aanpassingen, blijft het gedrocht van artikel 167, dat in de Middeleeuwen thuishoort, inmiddels in onze Grondwet staan. In het parlement, zo blijkt uit het verleden, bestaat er overigens weinig animo om daar iets aan te veranderen.

Zie ook de interessante bijdrage in de Internationale Spectator: Belgisch parlement en militaire interventies: speler in de marge?