Met de goedkeuring van VN-resolutie 1441 eind vorige week, is de Veiligheidsraad uiteindelijk gezwicht voor de druk van de VS. Niet alleen om het Irakees regime zeer strikte voorwaarden op te leggen voor wat betreft de wapeninspecties, maar ook om de Amerikaanse regering defacto een vrijgeleide te geven voor een grootschalige aanval met als einddoel de omverwerping van het Irakese regime. Nochtans heeft de discussie in de Veiligheidsraad zo lang aangesleept omdat landen als Frankrijk en Rusland wilden vermijden dat op het mislukken van de wapeninspecties een automatisch militair antwoord zou volgen.

Irak heeft de resolutie nu noodgedwongen aanvaard. Maar het lijkt slechts om uitstel van executie te gaan. Wie de uitspraken van Amerikaanse functionarissen erop naleest moet vaststellen dat de oorlogsdreiging blijft. Minister van Buitenlandse Zaken, Colin Powell, heeft duidelijk te verstaan gegeven dat de VS zich het recht voorbehouden om desnoods zonder toestemming van de VN Irak aan te vallen. Veel is er niet nodig. De resolutie is zo opgesteld dat het minste incident al voldoende is om het Amerikaanse militaire apparaat in actie te laten schieten. Met het oog daarop wordt ondertussen gewoon ijverig verder gewerkt aan de ontplooiing van Amerikaanse troepen en militair materieel in de regio. Het is alsof men zegt: resolutie of geen resolutie, een aanval komt er hoe dan ook.

Want het debat over de massavernietigingswapens is vals en hypocriet. In de inleiding neemt de resolutie de VS-stelling over dat Irak's « proliferatie van massavernietigingswapens en lange afstandsraketten een bedreiging vormt voor de internationale vrede en veiligheid Â». Moeten wij nu echt geloven dat zelfs na talrijke inspectierondes, ontmantelingen en het jarenlange strenge embargo – en daarmee eigenlijk een argument tegen het handhaven ervan – Irak onveranderd een 'bedreiging vormt voor de internationale vrede en veiligheid'. Kom nou, de waarheid is, dat Irak een militaire dwerg is geworden en dat de massavernietigingswapens van Irak, zoals ex-wapeninspecteur Scott Ritter al ten overvloede heeft gesteld, grotendeels ontmanteld zijn.

De hele discussie is hypocriet omdat de verantwoordelijkheid van het westen niet genoemd wordt. De Irakese dictatuur kon maar chemische wapens tegen de Koerden inzetten omdat ze daarvoor tot vlak voor de Golfoorlog de nodige technologie en know how geleverd kreeg van bedrijven uit Duitsland, Italië, Rusland, Frankrijk en de Verenigde Staten. Het was overigens huidig minister van Defensie, Donald Rumsfeld, die er als speciaal gezant van president Ronald Reagan, voor zorgde dat er in 1983 een militair samenwerkingsakkoord werd afgesloten met de latere 'slager van Bagdad'. Iran was toen vijand nummer 1 en daarom moest Irak worden gesteund in zijn oorlog tegen dat land. Slechts enkele voorbeelden. In 1988 zou Bagdad een contract verlenen aan het bedrijf Bechtel Corporation voor de productie van ethyleen oxide (nodig voor de aanmaak van mosterdgas), een bedrijf waar voormalig VS-minister van Buitenlandse Zaken, George Schultz, in het bestuur zou gaan zetelen. De VS bezorgden Irak tussen 1985 en 1991 ook culturen van verschillende besmettelijke ziekten, los van het feit of het voor militaire dan wel civiele bedoelingen diende. Het VS-bedrijf Sigma Chemie was er verantwoordelijk voor dat nog in 1991 Irak in het bezit kwam van belangrijke virussen en mycotoxines.

Een nog grotere hypocrisie is het zedig zwijgen over de zesde nucleaire macht in de wereld: Israël (minstens 200 atoomwapens). Daar is op dit ogenblik een regime aan de macht dat tot alles in staat is. Israël weigert toe te treden tot het Non-proliferatie-verdrag, waardoor de controle op het Israëlische kernwapenarsenaal onbestaande is. Daarnaast werkt Israël ook aan een biologische wapens in het 'Nes Tziyona Biological Institute'. Het is dus niet toevallig dat Israël weigert het verdrag dat dergelijke wapens verbiedt te ondertekenen. Resolutie 687 van de VN-Veiligheidsraad - de resolutie die Irak verplicht te ontwapenen – stelt dat alle maatregelen voor de ontwapening van Irak gebeuren in een context waarvan "de objectieven eruit bestaan een zone in het Midden-Oosten te creëren die vrij is van massavernietigingswapens en alle draagraketten."(punt 14). Dit maakt dat er niet alleen verplichtingen voor Irak staan ingeschreven. Waarom wordt Israël, een land dat een dertigtal VN-resoluties weigert uit te voeren, niet verplicht zijn biologische en nucleaire wapens te ontmantelen?

De discussie over Irakese massavernietigingswapens is grotendeels vals omdat het de werkelijke bedoelingen moet doen verbergen van de regering Bush : de controle over de Iraakse olievelden. Een officieel document van de 'United States Energy Information Administration' (december 1999) windt er nochtans geen doekjes om : « Irak is belangrijk voor de wereldenergiemarkt want het is in het bezit van 112 miljard Barrels olie, 's wereld tweede grootste reserve Â», zo staat te lezen in de inleiding. Kort na het aantreden van de regering Bush, startten onder leiding van ex-werknemer van het oliebedrijf Haliburton, maar nu Vice-president Dick Cheney, de werkzaamheden van de 'National Energy Policy Development Group'. Opdracht van de 'groep' is een antwoord formuleren op de steeds hogere olienoden van de VS in de komende 25 jaar. Op 17 mei 2001 wordt het resultaat gepubliceerd en is meteen duidelijk waarom president Bush sindsdien Irak zo verbeten viseert. Volgens het rapport zal de VS op termijn 60 procent meer olie moeten importeren. Een dubbele strategie is het antwoord. Behalve 'geografische diversificatie' moet de import van olie uit de Golfstaten verhoogd worden. Daar ligt meteen het belangrijkste antwoord op de vraag waarom het regime in Irak moet vervangen worden.

Als het tot deze oorlog komt, en de dreiging blijft sterk aanwezig, zijn de gevolgen niet meer te overzien. Het nu al zeer woelige en onstabiele Midden-Oosten kan volledig afglijden in een gruwelijk inferno van geweld. En voor de Verenigde Naties kan een unilateraal optreden van de VS de definitieve doodsteek betekenen. Onze regeringen laten begaan of bieden nauwelijks weerwerk. Dat betekent dat ons enkel nog de druk van op de straat rest, om onze regeringen op andere gedachten te brengen. In de Verenigde Staten is de vredesbeweging herboren en al verschillende keren massaal in het verweer gekomen tegen de oorlogsplannen van hun regering. In Firenze kwamen, na eerdere grote betogingen in enkele Europese hoofdsteden, meer dan een half miljoen mensen op straat. België, dat de Europese hoofdstad herbergt, mag

niet stilzitten. Meer dan 120 vredes-, ontwikkelings-, jeugd-, allochtonen, milieu- en

vakbondsorganisaties hebben zich verenigd in een Anti Oorlogsplatform en roepen de bevolking op om zondag 17 november zo massaal mogelijk deel te nemen aan de vredesbetoging in Brussel. Want het blijft meer dan ooit nodig.

Ludo De Brabander (stafmedewerker vzw Vrede), Daniel Van Daele (Federaal secretaris ABVV/FGTB), Dominique Weerts (Algemeen Secretaris CNCD), Arnaud Ghys (CNAPD)

Praktisch: De betoging vertrekt zondag 17 november om 14u aan het Noord-station en eindigt aan het Zuid-station. Meer info op http://www.geenoorlog.be