Voor we in augustus richting Nederland zouden trekken hadden we 2 ontmoetingen met de Belgische delegatie. Deze bestond uit 6 deelnemers (Nederlands- en Franstaligen) en Liselot, onze jeugdverantwoordelijke. Tijdens de eerste ontmoeting leerden we elkaar kennen en kregen meer informatie over de hele opzet van de uitwisseling. We zouden 10 dagen op kamp gaan met een internationale groep, we zouden deelnemen aan workshops en als ontspanning waren er zeiltochtjes gepland. Tijdens de tweede bijeenkomst werden we al een echte groep; we discussieerden over hoe we ons Belgenlandje zouden voorstellen tijdens de geplande 'country presentations' avond en wat we zouden klaarstomen voor de multiculturele avond.

Dan was het eindelijk zover... Op 19 augustus reisden we – Liselot, Sarah, Maud, Eva, Jan, Dries en Lies – per trein naar de kampplaats: een zeilboerderij in het Friese dorpje Uitwellingerga. Na vijf uur op de trein kwamen we eindelijk aan en daar maakten we snel kennis met alle anderen. Of toch bijna alle anderen, want door problemen met hun visa (deels te wijten aan een sterk staaltje bureaucratie op de Nederlandse ambassade in Jordanië) zouden de Palestijnse deelnemers, op hun groepsleider na, pas woensdag in Nederland geraken.

            Ibrahim, de Palestijnse jeugdleider die al langer een visum had en dus wel door de douane was geraakt, liep er een beetje triest bij. De eerste avond was voor iedereen nog wat onwennig, maar toch werd er meteen behoorlijk verbroederd en was het ijs snel gebroken.Het contact tussen de Israëli's en de Palestijnen die in Israël wonen, verliep al bij al vrij vlot van in het begin.

Vanaf de volgende dag zouden we ongeveer iedere dag gaan zeilen op de prachtige Friese meren, een ideale manier om mensen van verschillende nationaliteiten te doen samenwerken. De avond dat we in het donker zijn gaan varen met de zeilboten, de dag dat we in hevige wind en regen naar het naburige Sneek zeilden, het zal ons altijd bijblijven. Verder waren er iedere dag een aantal workshops, geleid door mensen met ervaring in het peace-keeping werk in conflictgebieden. We kregen workshops rond o.a. stereotypering, non-violence en bemiddeling. Hier leerden we om op een geweldloze manier conflicten te benaderen en onze gevoelens uit te drukken. Uiteraard was er ook iedere dag voldoende tijd voor ontspanning en plezier, zoals de multiculturele avond wanneer iedereen enkele typische gerechten uit zijn eigen cultuur kon klaarmaken. De groep werd stilletjes aan één grote vriendengroep.

Soms waren er ook heel emotionele momenten. Bijvoorbeeld tijdens de landenpresentatie op de tweede avond, waarbij elke landengroep zijn eigen land moest voorstellen. Na de zeer gekleurde Palestijnse landenpresentatie (door Ibrahim op zijn eentje) laaiden de emoties hoog op bij de Israëli's, sommige Israëli's waren heel erg aangedaan en traantjes vloeiden rijkelijk.Ook voor ons buitenstaanders was dit heel moeilijk, om van zo dichtbij geconfronteerd te worden met het hele Palestijns-Israëlisch conflict. Voor de Belgen en Nederlanders waren dit heel nieuwe ervaringen en emoties, die we voordien in ons dagelijkse leven niet kenden. Wat ook zo aangrijpend was, was dat aan het einde van de avond Ibrahim en Yuval (de Israëlische jongerenleider) elkaar als vrienden in de armen vielen.

Middenin de week was er tijd voor even iets heel anders: een tweedaags bezoek aan Amsterdam op woensdag en donderdag. Daar aangekomen konden we dan eíndelijk de Palestijnen welkom heten, en konden ook zij stilletjes aan in de groep integreren. Op het programma stond verder een bezoek aan Amnesty International – dat ons een weblog voorstelde, een ideale manier om contact te houden met elkaar – en een bezoek aan de gebedshuizen van de 3 verschillende godsdiensten: een synagoge, een kerk en een moskee.

Het was echt een hele interessante ervaring, in de moskee mochten we zelfs een gebed bijwonen. Wat ook opviel was dat eens we de moskee binnengingen die stoere Palestijnse jongens allemaal eerst gingen bidden.

Terug in Uitwellingerga was er dan de langverwachte bemiddeling tussen de Israëli's en de Palestijnen, waarbij iedere groep in het conflict (Israëli's, Palestijnen en Palestijnen die in Israël wonen) zijn verhaal kon doen, gevolg door een face-to-face discussie tussen Israëli's en Palestijnen. Ook de Belgen en Nederlanders werkten hieraan actief mee, bijvoorbeeld door bemiddelaar te zijn die de discussie in goede banen moesten leiden, of door de verschillende groepen te helpen in het beschrijven van hun situatie. De bemiddeling was wel heel spannend, want terugdenkend aan zaterdag wisten we echt niet wat we moesten verwachten. Maar onze vrees bleek ongegrond: van bij het begin waren de groepen heel duidelijk: "heel het conflict is niet onze schuld!"ﾝ en dat was een heel mooi gebaar. Er werd heel wat gediscussieerd, maar de meesten hadden bewezen dat ze echt open-minded en bereid waren te praten, en op het einde van de avond kon iedereen met een goed gevoel gaan slapen.

De laatste dagen vlogen voorbij en na het laatste avondfeest brak dan snel de dag van het afscheid aan. Best wel pijnlijk, na negen dagen intens met elkaar te hebben samengeleefd. We zouden er zo veel meer over kunnen vertellen, maar het is allemaal heel moeilijk te verwoorden. Tijdens die tien dagen zijn we echt een vriendengroep geworden; we hadden ook zo veel emoties met elkaar gedeeld: vreugde, boosheid, verdriet, liefde en heel veel vriendschap en medeleven. Het afscheid op zondag 28 augustus viel iedereen dan ook heel zwaar. We hopen allemaal zo veel mogelijk contact te kunnen houden. Het is de bedoeling dat we het hier niet bij laten... 28 augustus was niet het einde van 'Samen in zee'; nee, het zou een begin moeten zijn!

Na deze ervaring te hebben meegemaakt zijn de leden van de Belgische groep ervan overtuigd dat er in deze twee groepen die met elkaar in conflict leven, ook veel mensen zijn die willen praten, die een oplossing willen vinden en die een beter leven willen, waarin ze in vrede kunnen samenleven met alle mensen van de twee bevolkingsgroepen. Deze uitwisseling is voor ons allemaal een onvergetelijke belevenis geweest, die ons stuk voor stuk een beetje veranderd heeft. Het bewijs werd geleverd dat het mogelijk is om samen te leven. Deze boodschap moeten we meedragen en zeker ook uitdragen!

  Het zeilkamp was georganiseerd door de Nederlandse stichting Con-Young-Tion, in samenwerking met de Belgische vzw Vrede en met de steun van Euromed, het jeugdprogramma van de Europese Unie.

Indien dit artikel U interesseert overweeg dan een gift aan Vrede vzw of neem een abonnement: 20 euro voor 6 nrs per jaar. Speciale voorwaarden voor studenten. Te storten op rekeningnr. 000-0956015-80 van Vrede vzw