Van 14 tot 26 april organiseren verschillende Britse vredes- en milieuorganisaties een protestkamp aan de luchtmachtbasis van RAF Lakenheath. Deze volledig door de VS gecontroleerde militaire basis op Britse bodem herbergde van 1954 tot 2008 Amerikaanse kernwapens. In documenten van het Pentagon uit 2022 worden de voorbereidingen beschreven voor de mogelijke terugkeer van VS-kernwapens naar Lakenheath. Het is niet duidelijk of dit ondertussen al is gebeurd, maar vredesactivisten willen alvast duidelijk maken dat ze niet akkoord zijn met dit idee.
In het kader van het protestkamp werd op 24 april, vlakbij Lakenheath, ook een internationale vredesconferentie georganiseerd die o.a. de aandacht wilde vestigen op de impact van militaire basissen op de mens en het milieu. Twee medewerkers van Vrede namen er het woord.
Om zijn militaire/economische en geopolitieke dominantie te verzekeren beschikt de VS over meer dan 800 militaire basissen, verspreid over de hele wereld. In Zuid-Korea zijn momenteel ongeveer 28.500 VS-troepen ontplooid verspreid over meerdere militaire basissen. De Zuid-Koreaanse activise Choi Sung-hee, die zich al jarenlang verzet tegen de aanwezigheid van het VS-leger in haar land, kwam getuigen over haar ervaringen in Lakenheath. Dit is haar vertaalde bijdrage (red.).
Ik kom van het dorp Gangjeong op het eiland Jeju, de zuidelijke tip van Zuid-Korea, een deel van het opgesplitste Korea. Al 15 jaar neem ik deel aan de strijd tegen militaire basissen op Jeju en specifiek de marinebasis bij Gangjeong, die er kwam op aandringen van de VS. Ondanks het felle verzet van de bewoners werd deze basis gebouwd en in 2016 geopend. Maar we gaan door met de strijd, waar heel wat vredelievende internationale activisten zich bij hebben aangesloten, zoals de Britse vredesactiviste Angie Zelter, wiens dappere en onverschrokken acties in Gangjeong veel mensen in Jeju hebben geïnspireerd.
Gangjeong wordt het beste dorp van Jeju genoemd. Het dorp is rijk aan water, goede grond die uitstekend is voor landbouw, en niet te vergeten, prachtige natuur. Maar het milieu wordt vernietigd door de marinebasis en de andere militarisering op het eiland. Helaas moesten de mensen onder ogen zien dat de staat er niet is voor hen, maar ten gunste van imperialisme, militarisme en de grote bedrijven. De regering en het leger beweren dat ze civiel-militair samenleven en samenwerken. Met andere woorden, Zuid-Korea is een kolonie van de VS, klaar om de imperiale oorlog geestelijk te dienen.
Direct nadat Korea bevrijd werd van Japan in 1945 bezette de Verenigde Staten het zuiden van Korea, ondanks het verzet van de meeste Koreanen tegen de bezetting en opdeling van het land. Deze opdeling leidde tot de Koreaanse oorlog in 1950. Hoewel de oorlog in 1953 werd gestaakt met een wapenstilstand, is de oorlog nog niet officieel beëindigd. Er is geen vredesakkoord dus Korea is technisch gezien nog steeds in oorlog. En de Verenigde Staten, dat zich binnen de 10 dagen na de wapenstilstand had moeten terugtrekken, sloot in 1954 een wederzijds defensieverdrag met de toenmalige Zuid-Koreaanse marionettenregering.
Door dit verdrag kon de VS zijn militaire basissen in Zuid-Korea installeren. Op dit moment zijn er ongeveer 80. Volgens het ongelijke defensieverdrag kan de VS de militaire basissen en faciliteiten van Zuid-Korea -waaronder de marinebasis van Jeju- gebruiken wanneer het maar wil. Het ‘Status of Forces’-akkoord uit 1966 vernedert de Zuid-Koreanen. Zuid-Korea is het enige land ter wereld dat niet zelf het recht heeft op de controle over zijn eigen operaties in oorlogstijd. Dit betekent dat Zuid-Korea -op dit moment de 5e grootste militaire macht ter wereld- op elk moment kan worden opgeslokt door een door de VS geleide nucleaire oorlog.
Er zijn quasi voortdurend oorlogsoefeningen aan de gang in Zuid-Korea - bijna 360 dagen per jaar. De VS stelt duidelijk dat deze oefeningen niet alleen gericht zijn tegen Noord-Korea, maar ook tegen China. We weten natuurlijk dat China het belangrijkste doelwit is van de Verenigde Staten. Heel Zuid-Korea is zwaar gemilitariseerd en bedreigt op die manier de vrede in Noordoost-Azië en de wereld.
Ik wil daarbij de rol van het VN Commando (UNC) benadrukken. Dit is in feite een door de VS-geleide multinationale militaire troepenmacht die eigenlijk al lang ontmanteld had moeten worden, maar nog steeds bestaat met als justificatie dat ze de wapenstilstand in de Koreaanse gedemilitarizeerde zone (tussen de twee Korea’s) overziet. Zuid-Korea heeft geen jurisdictie in dat gebied, maar het UNC wel. Dit commando maakt misbruik van de naam en het logo van de Verenigde Naties. De bevelhebber is tevens het hoofd van de VS-strijdkrachten van Korea (USFK), dat zijn hoofdkwartier heeft in Pyeongtaek, de grootste militaire VS-basis in de wereld. In Japan zijn er eveneens vijf UNC-basissen die paraat zijn om gebruikt te worden in een door de VS-geleide oorlog.
Van de 18 landen die deel uitmaken van het UNC, zijn er 12 lid van de NAVO: de VS, het Verenigd Koninkrijk, Canada, Turkije, Nederland, België, Frankrijk, Noorwegen, Denemarken, Italië, Griekenland en Duitsland. Laatstgenoemde land sloot zich vorig jaar aan bij het UNC en Japan, dat in het verleden over Korea heerste, zou het UNC in de toekomst kunnen vervoegen. Het VN Commando zou de kiem kunnen zijn van een Aziatische versie van de NAVO, samen met de alliantie tussen de Verenigde Staten, Zuid-Korea en Japan, die in feite een nucleaire oorlogsalliantie is, met een raketafweersysteem als middelpunt. Het gaat om een combinatie van VS-kernwapens en Zuid-Koreaanse conventionele wapens.
Zopas, op 23 april, stelde Kurt Campbell, voormalig viceminister van Buitenlandse Zaken voor de VS, in Zuid-Korea dat Washington zijn belangrijkste bondgenoten -Zuid-Korea en Japan- meer moet betrekken bij de besluitvorming over militair nucleair gebruik, daarmee bevestigend dat de nucleaire afschrikking in de regio moet worden gehandhaafd. Zijn opmerking vond weerklank bij een belangrijke Zuid-Koreaanse zakenman die stelde dat Zuid-Korea opnieuw tactische kernwapens moet ontplooien op zijn grondgebied. (In 1991 werden alle VS-kernwapens teruggetrokken uit Zuid-Korea.) De VS gebruikt de term 'nucleaire afschrikking', maar het gaat in feite om het handhaven van de mogelijkheid om een nucleaire aanval te lanceren.
Washington heeft daarbij bondgenoten nodig die toegewijd zijn aan de transformatie van hun industrieel systeem ten koste van onze levens en ons milieu. Ik wil in dit verband de rol van grote Zuid-Koreaanse bedrijven benadrukken, in het bijzonder wapenbedrijven. De centrale en lokale regeringen sporen dergelijke bedrijven aan om bij te dragen aan de zogenaamde ‘ruimte-industrie’.
Op ongeveer 15 minuten rijden van Gangjeong, bouwt Hanwha, het beruchte wapenbedrijf dat samenwerkt met de Israëlisch militaire industrie, een zogenaamd ‘Space Center’. Het bedrijf stelt dat het satellieten gaat produceren bestemd voor de export. Satellieten zijn de ogen voor een preventieve aanval van een oorlogsalliantie. Daarnaast zijn er kleinere Zuid-Koreaanse bedrijven die zich op de ruimte-industrie storten en een kleine raket proberen te lanceren vanuit de zee.
De centrale en lokale regeringen in Zuid-Korea concentreren zich ook op digitalisering, in het bijzonder artificiële intelligentie (AI). Volgens hen vormen de ruimte-industrie, AI en andere hoogtechnologische industrieën onze toekomst. Het leger zal echter de belangrijkste klant zijn van deze industrieën.
De VS heeft twee zaken nodig om zijn imperiale ambities waar te maken: bondgenoten en bedrijven, twee krachten die de vernietiging van het milieu en de militarisering en kolonisering van de wereld voortstuwen. Zuid-Korea was trouwens het eerste overzeese land waar het Pentagon een VS-Ruimtemacht oprichtte buiten Amerikaans grondgebied. Op 22 april, Dag van de Aarde, lanceerde Zuid-Korea vanop VS-bodem zijn vierde militaire verkenningssatelliet.
De ruimte is nu een actief oorlogsdomein voor de VS. Als Zuid-Koreaans bestuurslid van het ‘Global Network against Weapons and Nuclear Power in Space’, heb ik geleerd dat de ruimte een belangrijke rol te spelen heeft in het geval van een nucleaire oorlog. Om een dergelijke oorlog tegen te gaan moeten we dus ook de militarisering en bewapening van de ruimte afstoppen, naast het afschaffen van kernwapens.
Het demilitariseren van onze regio’s en het nastreven van vriendschappelijke internationale relaties en solidariteit is belangrijker dan ooit nu we met de dubbele dreiging van een nucleaire oorlog en de klimaatverandering worden geconfronteerd.
