De overwinning van de conservatieve kandidaat Yoon Suk-yeol in Zuid-Korea’s recente presidentiële verkiezingen zal het land verder in de armen van de VS duwen.
De Zuid-Koreanen zijn aan het uitzoeken wat de implicaties zijn van de presidentiële verkiezingen van 9 maart 2022. De zegevierende conservatieve kandidaat trad op de voorgrond met een anti-corruptie agenda en heeft verschillende plannen om de manier waarop de regering functioneert door elkaar te schudden.
Hij heeft beloofd om de inmenging van de overheid in de economie te verminderen, grote bedrijven te stimuleren, de rol van nucleaire energie te vergroten, en de bouw van 2,5 miljoen huizen aan te sporen. Hij wil de bevolking ook compenseren voor de verliezen die ze leden door COVID. Verder heeft hij de ontluikende antifeministische beweging in Zuid-Korea omarmt.
Maar de impact van de nieuwe conservatieve regering zal waarschijnlijk het grootst zijn op het vlak van het buitenlands beleid. De snelste manier om de waarschijnlijke benadering van de aantredende regering samen te vatten is ‘Twee Nee’s en een Ja’. Yoon zal ‘nee’ zeggen tegen zowel Noord-Korea als China en zal de Verenidge Staten omarmen met een grote ‘ja’. Op een dieper niveau zal Yoon Zuid-Korea wegleiden van de pogingen om de grootmachten in de Aziatisch Pacifische regio in evenwicht te houden, en zal hij zijn beleid meer afstellen op het buitenlands beleid van de VS. De Biden-regering kijkt uit naar een grotere coördinatie tussen Zuid-Korea en Japan bij het tegengaan van Noord-Korea en het in bedwang houden van China.
Yoon zal het beleid van Zuid-Korea meer afstellen op het buitenlands beleid van de VS.
“Zuid-Korea’s diplomatieke houding van strategische ambiguiteit -zijn terughoudendheid om partij te kiezen bij rivaliteiten tussen grootmachten- is in toenemende mate onhoudbaar geworden in een tijdperk van groeiende geopolitieke rivaliteit”, schrijven Kuyoun Chung en Andrew Yeo in Foreign Policy. Deze aanpak van de vorige regering onder president Moon Jae-in was, voegen ze toe, “een recept voor irrelevantie: Zuid-Korea’s buitenlands beleid zal beperkt en niet overtuigend blijven zonder duidelijke waarden”.
Dat lijkt een vreemde conclusie te zijn. De Moon-regering had immers duidelijke waarden. Deze waarden waren gewoon in tegenspraak met die van de Verenigde Staten. Moon en zijn collega’s vonden het belangrijk om meer samen te werken met Noord-Korea. Ze vonden het belangrijk om de wedijver van de supermachten met en rond China te matigen. Relevantie vloeit volgens Chung en Yeo rechtstreeks voort uit machtspolitiek. Zuid-Korea zal relevant zijn via zijn buitenlands beleid omdat het zijn wagonnetje aan dat van de belangrijkste hegemonische macht ter wereld haakt. Relevantie komt er dus ten koste van onafhankelijkheid.
Het Twee Nee’s en Een Ja-beleid zal echter gemakkelijker gezegd dan gedaan zijn. China en Zuid-Korea hebben een buitengewoon nauwe economische band. China is veruit de belangrijkste bestemming voor Koreaanse goederen. In 2021 ontving China een kwart van alle Koreaanse export. De Verenigde Staten komt op een verre tweede plaats met 15% van de export. Hetzelfde onevenwicht wordt weerspiegeld aan de import-zijde.
China en Zuid-Korea hebben een buitengewoon nauwe economische band.
Deze sterke handelsrelatie overleefde een geschil over het feit dat Zuid-Korea het ‘Terminal High Altitude Area Defense’ (THAAD) antirakettensysteem van de VS accepteerde. De Moon-regering kwam aan de macht met een plan om de impasse met China rond THAAD te ontmijnen. In het kader van het ‘Drie Nee’s’-beleid van Moon, beloofde Zuid-Korea geen THAAD onderdelen meer te aanvaarden, zich niet te integreren in een regionaal raketafweersysteem en zich terug te trekken uit de trilaterale alliantie met de Verenigde Staten en Japan.
Hoewel een aantal Koreaanse bedrijven, zoals Lotte, besloten om de Chinese markt te verlaten, werden de handelsrelaties opnieuw hervat na Moons initiatief. Onlangs begon China zelfs het verbod op te heffen op het streamen van Koreaanse content dat opgelegd werd tijdens de THAAD-impasse. Yoon heeft zijn intentie om het Drie Nee’s-beleid te doorbreken echter al aangegeven door naar THAAD-onderdelen te vragen. Hij zou kunnen besluiten tot een meer genuanceerde aanpak wanneer hij de impact van een hernieuwde ruzie met China op de Koreaanse economie evalueert.
Moon had ook gehoopt dat Zuid-Korea gebruik zou kunnen maken van het Chinese ‘Belt and Road’-initiatief om fondsen te verwerven die het Koreaans schiereiland zouden samenvoegen via infrastructuurprojecten zoals een inter-Koreaanse spoorweg. Andere ondernemingen, zoals gezamenlijke energieprojecten, hadden Noord-Korea misschien ook uit zijn isolement kunnen lokken. Het was de hele tijd een uitdaging voor Moon om vooral de Verenigde Staten te doen instemmen met deze visie. Ondanks drie topontmoetingen met de Noord-Koreaanse leider Kim Jong Un, kon Moon niet veel vooruitgang boeken bij het bevorderen van concrete samenwerkingsprojecten. De spanningen op het Koreaans schiereiland namen tijdens zijn termijn wel af.
Noord-Korea heeft al zijn ongenoegen geuit over Yoons plannen om opnieuw een hardere lijn te volgen.
Noord-Korea heeft ondertussen al zijn ongenoegen geuit over Yoons plannen om opnieuw een hardere lijn te volgen, bijvoorbeeld rond het ontwikkelen van de capaciteit om preventieve aanvallen te lanceren tegen de nucleaire en raketcapaciteiten van Pyongyang. Noord-Korea zal het opvoeren van gezamenlijke Amerikaanse en Zuid-Koreaanse militaire oefeningen, waar Yoon achter staat, evenmin appreciëren. Een concreet teken van ongenoegen was Noord-Korea’s recente test van een intercontinentale ballistische raket.
Zoals eerdere conservatieve leiders biedt Yoon “vrede door kracht” als beleid ten opzichte van Noord-Korea. Eenmaal in functie, kan hij een bocht maken zoals de conservatieve voormalige president Lee Myung Bak deed (2008-2013), en een pakket economische stimulansen bedenken. Maar Lee dacht als een zakenman. Aangezien Yoon eerder denkt als een openbare aanklager, zal hij Noord-Korea waarschijnlijk behandelen als een misdadiger die moet worden gestraft. Hij zal alleen akkoord gaan met een pleidooiovereenkomst als Pyongyang eerst als zijn kernwapens opgeeft en die strategie heeft tot nog toe geen enkel resultaat opgeleverd.
De beleidsconsensus in Washington is dat de relaties met de Verenigde Staten veel soepeler zullen worden nu zowel Trump als Moon van het toneel verdwenen zijn. De buitenlands beleid-elite in Washington is bovendien volledig afgestapt van het ondersteunen van betrokkenheid met China ten gunste van het in bedwang houden van de Chinese ambities, wat perfect aansluit bij Yoons anti-China-impulsen.
Elke inspanning om toenadering te zoeken tot Japan zal op aanzienlijke binnenlandse tegenkanting stuiten.
Yoon won de presidentiële verkiezingen echter met de kleinste marge en het parlement staat nog altijd onder controle van de oppositie. Elke inspanning van Yoon om toenadering te zoeken tot Japan -wat bovenaan Amerika’s verlanglijst staat- zal op aanzienlijke binnenlandse tegenkanting stuiten. Deze tegenkanting zou zich ook kunnen uitstrekken tot een nauwere coördinatie met de Quad-machten (de Verenigde Staten, Japan, Australië en India).
Ondanks al zijn tekortkomingen en mislukte beleidsinitiatieven, vertegenwoordigde Moon Jae-in een belangrijke figuur die zich verzette tegen de grimmige op de Koude Oorlog-gebaseerde verdeling van Noordoost-Azië. Hij probeerde een plek af te bakenen tussen de Verenigde Staten en China. Hij trachtte Noord-Korea uit de kou te halen. Nu hij weg is, zal de regio opnieuw net zo gepolariseerd geraken als het Zuid-Koreaanse electoraat: gelijk verdeeld tussen blauw en rood.
De verkiezing van Yoon valt samen met polariserende veranderingen in Europa na de Russische inval in Oekraïne. In deze tijden, waarin internationale samenwerking meer dan ooit nodig is om de pandemie, de klimaatverandering, de vluchtelingencrisis en andere kwesties aan te kunnen pakken, is het verdwijnen van de middenweg in Azië en Europa een gevaarlijke ontwikkeling.
Dit artikel verscheen eerder in Hankyoreh.