Duidelijk geïnspireerd en gesterkt door de huidige protestbewegingen in Ecuador en Chili zijn er nu ook massale volksprotesten uitgebroken in heel Colombia. Kop van jut is de rechtse president Iván Duque en zijn uiterst onpopulaire regering. De rechtstreekse aanleiding voor de protesten waren de regeringsplannen om de pensioenen te verlagen. De algemene stakingsdag tegen deze plannen, donderdag 21 november, lag al weken vast, maar naarmate die datum naderde werd het alsmaar duidelijker dat de pensioenen slechts de vonk waren die nodig was om een golf van wijdverbreide ontevredenheid vrij te laten.

Op 21 november zelf cirkelden er in Bogotá al heel vroeg politiehelikopters in de lucht en nog voor het aanbreken van de dageraad werd er al traangas afgevuurd op demonstranten die busroutes geblokkeerd hadden. Van overal in deze zeker 9 miljoen inwoners tellende stad vertrokken er vreedzame betogingen richting Plaza de Simón Bolívar, het hart van het centrum vlakbij het parlement en het presidentieel paleis. Honderdduizenden mensen slibden de straten van het centrum dicht ondanks de stortregens die ze moesten trotseren.

Tijdens de demonstraties waren er opvallend veel uitingen van steun voor het historisch Vredesakkoord met de linkse guerrilla, de Revolutionaire Strijdkrachten van Colombia (FARC), dat openlijk gesaboteerd wordt door Duque's regering. Sinds de ondertekening ervan in 2016 worden de engagementen langs regeringskant tergend traag of niet uitgevoerd. Dit dreef een deel van de guerrilla er in augustus 2019 zelfs toe terug de bergen in te trekken om de gewapende strijd opnieuw op te nemen. Een ander terugkerend verwijt aan de regering is dat ze weinig of niets doet aan het alarmerend aantal moorden op inheemse en sociale leiders in het land. Sinds de ondertekening van het Vredesakkoord werden in heel het land al meer dan 700 sociale leiders om het leven gebracht door voornamelijk paramilitairen. En dan is er nog het feit dat in dit neoliberale land, waar 2,5 miljoen mensen in multidimensionale armoede leven, de kloof tussen arm en rijk alsmaar groter wordt. Ook de middenklassen hebben het gevoel dat ze achterblijven terwijl de economie officieel blijft groeien. De mensen die de straten van de Colombiaanse steden optrokken tijdens de algemene stakingsdag waren dan ook van alle leeftijden en achtergronden. Velen droegen potten en pannen met zich mee om op te kloppen. Het is de eerste keer dat deze zogenaamde 'cacerolazos' opduiken in Colombia. Deze vorm van protest werd in de jaren 1970 geintroduceerd door de Chileren tijdens de Pinochet-dictatuur. Terwijl het te gevaarlijk was om de straten op te trekken of de mensen een verbod opgelegd kregen om buiten te komen, konden ze door op potten en pannen te slaan vanuit hun ramen hun verzet tegen de dictatuur hoorbaar maken.

In de hoofdstad braken tegen de middag de eerste schermutselingen uit en tegen de avond, toen het gestopt was met regenen, schoot de oproerpolitie pas echt in actie. Er waren gewelddadige confrontaties op verschillende plaatsen van de stad. Sirenes, politiehelikopters, traangas en gillende mensen, vulden de straten, vooral in de omgeving van de Nationale Universiteit. Honderden mensen werden gearresteerd en in de late avond werd duidelijk dat er 3 doden vielen tijdens de protesten (1 in Bogotá en 2 in de stad Buenaventura). De volgende dag, vrijdag 22 november, circuleerden op de sociale media onmiddellijk oproepen om het protest verder te zetten. In veel Colombiaanse steden trokken voor de tweede dag op rij mensen de straat op om hun algemene onvrede te uiten.

Het is op dit moment nog niet duidelijk of de afgelopen 2 dagen het begin betekenen van een grootschalige en langdurige Colombiaanse protestbeweging zoals die momenteel leeft in Chili.