Op 24 oktober zei een presidentskandidaat voor de huidige VS-verkiezingen tegen een interviewer: “Op onze agenda voor de eerste dag staat ook dat we de telefoon oppakken en Bibi Netanyahu vertellen dat de oorlog voorbij is, omdat het in feite onze proxy-oorlog is. Wij hebben de controle over de bewapening, de financiering, de diplomatieke dekking, de inlichtingendienst, enzovoort, dus we kunnen [de oorlog] in een oogwenk beëindigen met één enkel telefoontje, zoals Ronald Reagan deed toen Israël Libanon was binnengevallen en er duizenden mensen had afgeslacht. Dat kunnen we nu dus doen. Dat is dag één.”

Tragisch genoeg was de kandidaat die dit zei niet Donald Trump of Kamala Harris, maar de kandidaat voor de Groene Partij, Jill Stein. De meeste Amerikanen zijn ervan overtuigd dat Stein de verkiezingen niet kan winnen en velen geloven dat stemmen op haar in de swing states (de staten waar het resultaat nog niet vastligt), Trump zal helpen door kiezers weg te halen bij Harris.

Er zijn veel andere ‘derde partij’-kandidaten voor het VS-presidentschap, en verschillende van hen hebben goede beleidsvoorstellen om een einde te maken aan de genocidale Amerikaans-Israëlische slachting in Gaza. Zoals de website van Claudia de la Cruz, de presidentskandidaat voor de Partij van Socialisme en Bevrijding, uitlegt: “Ons belastinggeld moet worden gebruikt om in de behoeften van mensen te voorzien - niet om te betalen voor de kogels, bommen en raketten die worden ingezet in het bloedbad in Gaza”.

Veel van de principes en beleidsvoorstellen van 'derde partijen' en onafhankelijke kandidaten zijn meer in lijn met de standpunten van de meeste VS-burgers dan die van Harris of Trump. Dit is niet verwonderlijk gezien de algemeen erkende corruptie van het politiek systeem in de VS. Terwijl Trump cynisch warm en koud blaast rond heel wat kwesties om beide kanten aan te spreken, en Harris over het algemeen vermijdt om zich te verbinden tot specifiek beleid, vooral met betrekking tot buitenlands beleid, begrijpen de meeste Amerikanen dat beide kandidaten meer toegewijd zijn aan de miljardairs en zakelijke belangen die hun campagnes financieren dan aan het welzijn van werkende mensen of de toekomst van de planeet.

Michael Moore heeft een pamflet gepubliceerd getiteld ‘This Is America’, waarin hij toont dat een grote meerderheid van de Amerikanen “liberale” standpunten steunt rond 18 verschillende kwesties - van een staakt-het-vuren in Gaza tot ‘Medicare For All’ en het verbannen van geld uit de politiek. Moore impliceert dat dit geruststellend zou moeten zijn voor Democraten en Harris-aanhangers, en dat zou het ook zijn als ze die standpunten zou verdedigen. Maar voor het grootste deel doet ze dat niet. Aan de andere kant zijn er heel wat derde partijen en onafhankelijke presidentskandidaten die deze standpunten wel verdedigen, maar het antidemocratische politieke systeem in de VS zorgt ervoor dat ze niet kunnen winnen, zelfs al zijn de meeste Amerikanen het met hen eens.

Oorlog en militarisme zijn de meest dodelijke en destructieve krachten in de menselijke samenleving. Ze hebben reële, alledaagse, fysieke gevolgen die mensen doden of verminken en hun huizen, gemeenschappen en hele landen verwoesten.
Het is dan ook diep verontrustend dat het politieke systeem in de Verenigde Staten beide partijen (Democraten en Republikeinen) gecorrumpeerd heeft tot een ondergeschiktheid aan een militair-industrieel complex (of MICIMATT om een hedendaagse term te gebruiken), dat precies de “ongegronde invloed” heeft waar president Eisenhower ons 64 jaar geleden voor waarschuwde en dat zijn invloed gebruikt om ons mee te sleuren in oorlogen die dood en verderf zaaien in land na land.

Afgezien van korte oorlogen om kleine neokoloniale buitenposten in Grenada, Panama en Koeweit te heroveren -nu allemaal vele tientallen jaren geleden- heeft het VS-leger sinds 1945 geen enkele oorlog meer gewonnen. Het leger faalt systematisch volgens zijn eigen maatstaven, terwijl zijn naakte dodelijke en destructieve kracht alleen maar kerkhoven vult en landen in puin legt. Verre van een effectief middel te zijn om VS-macht te projecteren, is het ontketenen van de wreedheid van de Amerikaanse oorlogsmachine de snelste en zekerste manier geworden om het internationaal aanzien van de VS in de ogen van onze buren verder te ondermijnen.

Na zoveel oorlogen onder zoveel regeringen van beide partijen kunnen noch de Republikeinen noch de Democraten beweren dat ze het “minste kwaad” zijn wat oorlog en vrede betreft, laat staan dat ze een “vredespartij” zijn.

Zoals met zoveel van de problemen in de VS -van de uitbreiding van bedrijfs- en oligarchische macht tot de generationele daling van de levensstandaard- is het gecombineerde effect van tientallen jaren Democratisch en Republikeins bestuur gevaarlijker, langduriger en hardnekkiger dan het beleid van één enkele regering. Op geen enkel gebied is dit duidelijker dan in kwesties van oorlog en vrede.

Tientallen jaren lang was er een kleine maar groeiende progressieve vleugel binnen de Democratische Partij, die tegen de recorduitgaven aan militaire middelen stemde en zich verzette tegen de VS-oorlogen, bezettingen en staatsgrepen. Maar toen Bernie Sanders zich kandidaat stelde voor het presidentschap en miljoenen Democraten zich achter zijn progressieve agenda schaarden, vochten de partijleiding en hun zakelijke, plutocratische geldschieters harder terug om Bernie en de progressieven te verslaan dan ze ooit gedaan hadden om verkiezingen te winnen tegen de Republikeinen of om zich te verzetten tegen de oorlog in Irak of belastingverlagingen voor de rijken.

Dit jaar versloegen de pro-Israëlische Democraten, overstelpt met bloedgeld van de Israël-lobby, twee van de meest progressieve en gemeenschapsgezinde Democratische leden van het Congres, Cori Bush en Jamaal Bowman. 

Aan de andere zijde sloot een kleine groep Republikeinen onder leiding van het libertair Republikeins Congreslid Ron Paul, zich in reactie tegen de VS-oorlogen in Irak en Afghanistan, aan bij progressieve Democraten in een informele partij-overschrijdende vredesfractie (of caucus) in het Congres. De afgelopen jaren is het aantal leden van beide partijen dat bereid is om zich in te zetten voor vrede echter drastisch gedaald. Terwijl er nu meer dan 100 Congressionele caucuses zijn, van de ‘Candy Caucus’ tot de ‘Pickleball Caucus’, is er momenteel geen enkele caucus voor vrede.

Nadat de neoconservatieven -die de ideologische brandstof leverden voor de catastrofale oorlogen van Bush- zich in 2016 gehergroepeerd hadden rond Hillary Clinton, probeerde president Trump “Amerika’s leger weer groot te maken” door gepensioneerde generaals in zijn kabinet te benoemen en op zijn kenmerkende wijze totaal inconsistente standpunten in te nemen - van een oproep om de families van “terroristen” te vermoorden, over de uitrol van een Nationale Defensiestrategie waarin Rusland en China worden bestempeld als de “centrale uitdaging voor de welvaart en veiligheid van de VS”, tot de opwerping van zichzelf als vredestichter door te proberen om een vredesverdrag te onderhandelen met Noord-Korea.

Trump komt vandaag op tegen de oorlog van Biden in Oekraïne en probeert wat Gaza betreft van twee walletjes te eten door zijn eeuwige steun aan Israël te verkondigen en tegelijk te beloven om de oorlog onmiddellijk tot een einde te brengen.

Sommige Palestijnse-Amerikanen steunen Trump omdat hij niet de vicepresident is van ‘Genocide Joe’ (Kamala Harris dus), net zoals andere mensen Harris steunen gewoon omdat ze niet Trump is. 

Maar de meeste VS-burgers weten niets over Trumps feitelijke oorlogsbeleid als president. De unieke waarde van een leider als Trump voor het militair-industrieel complex, is dat hij de aandacht op zichzelf vestigt en de aandacht afleidt van de VS-wreedheden overzee.

In 2017, het eerste jaar dat Trump president was, overzag hij het hoogtepunt van Obama's oorlog tegen ISIS in Irak en Syrië, waarbij waarschijnlijk net zoveel burgers werden gedood als Israël heeft afgeslacht in Gaza. Alleen al in dat jaar dropten de VS en zijn bondgenoten meer dan 60.000 bommen en raketten op Irak, Syrië, Afghanistan, Jemen, Libië, Pakistan en Somalië. Het waren de zwaarste bombardementen sinds de eerste Golfoorlog in 1991 en ze waren dubbel zo vernietigend als de ‘Shock & Awe’-bombardementen op Irak in 2003.

Het meest angstaanjagende is dat de Iraakse troepen die de laatste overblijfselen van ISIS versloegen in het oude stadsdeel van Mosoel, de opdracht kregen om alle overlevenden te doden, waarmee ze Trumps dreigement om “hun families uit te schakelen” waarmaakte. “We hebben ze allemaal gedood”, vertelde een Iraakse soldaat aan Middle East Eye. “Daesh [ISIS], mannen, vrouwen en kinderen. We hebben iedereen gedood.” Als er iemand op Trump rekent om de inwoners van Gaza te redden van Netanyahu en Biden's genocide, dan zou dit een reality check moeten zijn.

Op andere gebieden heeft Trumps terugdraaiing van Obama’s diplomatieke verwezenlijkingen met Iran en Cuba geleid tot nieuwe crisissen voor deze landen aan de vooravond van de VS-verkiezingen. Door de VS-ambassade in Israël naar Jeruzalem te verplaatsen, Arabische despoten om te kopen via de Abraham-akkoorden en Netanyahu's 'Groot Israël'-ambities aan te moedigen, heeft Trump het kruitvat aan het lont gelegd voor de genocide in Gaza en de nieuwe crisis in het Midden-Oosten nu onder Biden.

Aan de andere kant is Harris medeverantwoordelijk voor een genocide, misschien wel de ernstigste internationale misdaad die er bestaat. Om het nog erger te maken, heeft ze meegewerkt aan een grotesk plan om dekking te bieden aan de genocide door te doen alsof ze werkt aan een staakt-het-vuren. Zoals Jill Stein en vele anderen zeggen, zou de VS zo’n staakt-het-vuren immers “in een oogwenk, met één telefoontje” kunnen afdwingen indien het dat echt zou willen. Wat de toekomst betreft, heeft Harris zich er expliciet toe verbonden om het VS-leger “nog dodelijker” te maken.

De grassroots-beweging voor een vrij Palestina en een einde aan de genocide in Gaza is er niet in geslaagd om de steun van de Republikeinse of Democratische presidentiële campagnes te winnen. Maar dit is geen mislukking van de kant van de Palestijnse-Amerikanen naar wie we hebben geluisterd en met wie we hebben samengewerkt, die zich op briljante wijze hebben georganiseerd, geleidelijk het publieke bewustzijn hebben vergroot en meer Amerikanen voor hun zaak hebben gewonnen. Zij leiden de meest succesvolle anti-oorlogscampagne in de VS sinds de oorlog in Irak.

De weigering van Trump of Harris om te luisteren naar de roep van de Amerikanen wiens families afgeslacht worden in Gaza en nu ook in Libanon, en van de brede solidariteitsbeweging, is een mislukking van het corrupte, antidemocratische politieke systeem waarvan Trump en Harris boegbeelden zijn, geen mislukking van het activisme of het organiseren.  

Op wie ieder van ons ook stemt tijdens de presidentsverkiezingen van 5 november, de campagne om een einde te maken aan de genocide in Gaza zal doorgaan, en we moeten sterker, slimmer en meer inclusief worden totdat politici ons niet meer kunnen negeren, ongeacht hoeveel geld de Israël-lobby en andere corrupte belangen hen, of hun politieke tegenstanders, toestoppen.

Op wie we ook stemmen, de olifant in de kamer zal nog steeds het VS-militarisme zijn, en het geweld en de chaos die het veroorzaakt in de wereld. Of Trump of Harris nu president is, het resultaat zal meer van hetzelfde zijn, tenzij we iets doen om het te veranderen. Zoals de legendarische Chinese filosoof Lao Tzu ooit zei: “Als je niet van richting verandert, kun je eindigen waar je naartoe gaat.

Geen enkele Amerikaan zou veroordeeld mogen worden voor het stemmen op een kandidaat van zijn of haar keuze, hoe succesvol de Democraten en Republikeinen ook zijn geweest in het marginaliseren van de meerpartijendemocratie – een concept dat de VS nochtans beweert te steunen in andere landen. Wie deze verkiezingen ook wint, we moeten een manier vinden om vrede weer op de nationale agenda van dit land te krijgen en om onze collectieve stemmen te laten horen op een manier die niet overstemd kan worden door oligarchen met grote zakken geld.