De Verenigde Staten heeft de macht om dit bloedbad te beëindigen, niet door te doen alsof ze de Israëli's smeken om “voorzichtiger” te zijn met burgerslachtoffers, maar door een einde te maken aan hun eigen cruciale rol in de slachting van onschuldige mannen, vrouwen en kinderen.

Morgen, op woensdag 18 september, plant de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties een debat en stemming over een resolutie die Israël oproept om binnen de zes maanden een einde te maken aan “zijn onwettige aanwezigheid in de bezette Palestijnse gebieden”. Gezien het feit dat in de Algemene Vergadering -in tegenstelling tot in de exclusieve 15 leden tellende VN-Veiligheidsraad- alle VN-leden kunnen stemmen en er niemand een veto heeft, is dit een kans voor de wereldgemeenschap om duidelijk haar oppositie tegen Israëls brutale bezetting van Palestina uit te drukken.

De resolutie van 18 september komt er als reactie op de historische uitspraak van het Internationaal Gerechtshof (ICJ) op 19 juli, waarin werd vastgesteld dat “Israëlische nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem, en het regime dat daarmee samenhangt, zijn opgericht en worden gehandhaafd in strijd met het internationaal recht”. Het Hof oordeelde dat de verplichtingen van Israël onder het internationaal recht “de evacuatie van alle kolonisten uit de bestaande nederzettingen” omvatten, evenals de betaling van restitutie aan iedereen die schade heeft geleden door zijn illegale bezetting.

Het is voorspelbaar dat Israël geen gehoor zal geven aan een resolutie van de Algemene Vergadering waarin het wordt opgeroepen zijn bezettingstroepen en kolonisten terug te trekken uit Gaza, de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem. Als de Verenigde Staten vervolgens zijn veto stelt of dreigt dat te doen tegen een resolutie van de Veiligheidsraad om de recente uitspraak van het Internationaal Gerechtshof af te dwingen, dan zou de Algemene Vergadering (AV) nog een stap verder kunnen gaan, door een spoedzitting te beleggen om een zogenaamde 'Uniting For Peace'-resolutie in behandeling te nemen.

Een dergelijke resolutie zou kunnen oproepen tot een wapenembargo, een economische boycot of andere VN-sancties tegen Israël, of zelfs tot acties tegen de Verenigde Staten. Sinds de procedure voor het eerst werd ingevoerd in 1950, zijn Uniting for Peace-resoluties slechts vijf keer aangenomen door de Algemene Vergadering.

De goedkeuring van de resolutie van de Algemene Vergadering door een grote meerderheid van de VN-leden, zou aantonen dat landen over de hele wereld de uitspraak van het ICJ steunen, en zou een kleine maar belangrijke eerste stap zijn om ervoor te zorgen dat Israël deze verplichtingen nakomt.

De Israëlische president Netanyahu veegde de uitspraak van de rechtbank overigens ruiterlijk van tafel met de bewering dat “de Joodse natie geen bezetter kan zijn in haar eigen land”. Dit is precies het standpunt dat het Hof heeft verworpen door te oordelen dat de militaire invasie en bezetting van de Palestijnse gebieden in 1967, Israël niet het recht gaf om zijn eigen bevolking daar te vestigen, die gebieden te annexeren of ze te incorporeren als een deel van Israël.

Terwijl Israël zijn betwiste versie van de gebeurtenissen op 7 oktober 2023 als een voorwendsel gebruikte om de massamoord in te luiden op de Palestijnen in Gaza, gebruikten de Israëlische strijdkrachten in de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem het als een voorwendsel om aanvalsgeweren en andere militaire wapens uit te delen aan illegale Israëlische kolonisten en ook daar een nieuwe golf van geweld te ontketenen.

Gewapende kolonisten begonnen onmiddellijk meer Palestijns land in beslag te nemen en op Palestijnen te schieten. Israëlische bezettingstroepen stonden erbij en keken ernaar of participeerden aan het geweld, maar grepen niet in om Palestijnen te verdedigen of hun Israëlische aanvallers ter verantwoording te roepen.

Sinds oktober vorig jaar hebben bezettingstroepen en gewapende kolonisten in de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem zeker 700 mensen gedood, waaronder 159 kinderen. De escalatie van geweld en de toename van inbeslagnames van grond, zijn zo flagrant dat zelfs de Europese en VS-regeringen zich genoodzaakt voelden om sancties op te leggen aan een klein aantal gewelddadige kolonisten en hun organisaties.

In Gaza heeft het Israëlisch leger de afgelopen 11 maanden dag na dag Palestijnen vermoord. Het Palestijns Ministerie van Volksgezondheid registreerde al meer dan 41.000 gedode Palestijnen in de enclave, maar aangezien de ziekenhuizen waarop het rekent om de doden te identificeren en te tellen, vernietigd zijn, gaat het slechts om een gedeeltelijk dodental. Medische onderzoekers schatten dat het totaal aantal doden ten gevolge van de rechtstreekse en onrechtstreekse Israëlische acties in Gaza in de honderdduizenden zal lopen - zelfs al zou er binnenkort een einde komen aan het bloedbad.

Israël en de Verenigde Staten geraken ongetwijfeld steeds meer geïsoleerd als gevolg van hun rol in deze genocide. Of de VS nog steeds enkele van zijn traditionele bondgenoten zal kunnen dwingen of intimideren om de resolutie van de Algemene Vergadering op 18 september te verwerpen of zich ervan te onthouden, zal een test zijn voor hun resterende ‘soft power’.

President Biden kan wel beweren dat hij een bepaald soort internationaal leiderschap uitoefent, maar het is niet het soort leiderschap waar de VS trots op kan zijn. De Verenigde Staten heeft zich in een centrale rol gemanoeuvreerd in de staakt-het-vuren onderhandelingen die door Qatar en Egypte zijn gestart, en heeft die positie gebruikt om vakkundig en herhaaldelijk elke kans op een staakt-het-vuren, de vrijlating van gijzelaars of een einde aan de genocide te ondermijnen.

Door geen gebruik te maken van hun substantiële invloed om Israël onder druk te zetten, en door Hamas op een oneerlijke manier de schuld te geven van elke mislukking in de onderhandelingen, zorgen VS-functionarissen ervoor dat de genocide zal doorgaan zolang zij en hun Israëlische bondgenoten dat willen. Ondertussen zijn veel VS-burgers in verwarring over de verantwoordelijkheid van hun eigen regering voor het aanhoudend bloedvergieten.

Dit is een voortzetting van de strategie waarmee de Verenigde Staten al sinds 1967 de vrede heeft gedwarsboomd en verhinderd, door zich valselijk voor te doen als een eerlijke bemiddelaar, terwijl het in feite Israëls trouwste bondgenoot bleef en het cruciale diplomatieke obstakel vormde voor een vrij Palestina.

Naast het cynisch ondermijnen van elke kans op een staakt-het-vuren, heeft de VS zichzelf geïnjecteerd in de debatten over de toekomst van Gaza, meer bepaald door het idee te promoten dat een naoorlogse regering geleid zou kunnen worden door de Palestijnse Autoriteit (PA), onder leiding van Fatah, die door veel Palestijnen beschouwd wordt als hopeloos corrupt en gecompromitteerd door haar onderdanigheid aan Israël en de Verenigde Staten.

China heeft een constructievere benadering aangenomen bij het oplossen van de geschillen tussen de Palestijnse politieke groeperingen. In juli nodigde het Hamas, Fatah en 12 andere Palestijnse groepen uit voor een driedaagse bijeenkomst in Beijing, waar ze allemaal instemden met een “nationaal eenheidsplan” om een naoorlogse “interim nationale verzoeningsregering” te vormen, die de hulpverlening en wederopbouw in Gaza zou overzien en nationale Palestijnse verkiezingen zou organiseren om een nieuw gekozen regering aan te stellen.

Mustafa Barghouti, de secretaris-generaal van de politieke beweging genaamd het Palestijns Nationaal Initiatief, prees de Beijing Verklaring als “veel verder” gaand dan eerdere verzoeningsinspanningen. Hij zei dat het plan voor een eenheidsregering “de Israëlische inspanningen blokkeert om een soort collaboratieve structuur te creëren [met de PA] die tegen de Palestijnse belangen ingaat”. China heeft ook opgeroepen tot een internationale vredesconferentie om te proberen een einde te maken aan de oorlog.

Als de wereld op 18 september samenkomt in de Algemene Vergadering, staat ze voor zowel een serieuze uitdaging als een ongekende opportuniteit. Elke keer dat de Algemene Vergadering tijdens de afgelopen jaren bijeenkwam, stond een reeks leiders uit het Zuiden op om de ineenstorting aan te klagen van de vreedzame en rechtvaardige internationale orde die de VN geacht wordt te vertegenwoordigen - van het onvermogen om een einde te maken aan de oorlog in Oekraïne tot het uitblijven van maatregelen tegen de klimaatcrisis en het voortduren van het neokolonialisme in Afrika.

Misschien belichaamt geen enkele crisis duidelijker het falen van de VN en het internationale systeem dan de 57 jaar aanslepende bezetting van de Palestijnse gebieden die Israël in 1967 binnenviel. Tegelijkertijd heeft de Verenigde Staten Israël tot de tanden toe bewapend, en heeft het 46 VN-Veiligheidsraadsresoluties gevetood die van Israël eisten dat het zich zou houden aan het internationaal recht, die opriepen tot het beëindigen van de bezetting of het stichten van een Palestijnse staat, of die Israël ter verantwoording riepen voor oorlogsmisdaden of het bouwen van illegale nederzettingen.

Het vermogen van één permanent lid van de Veiligheidsraad om zijn veto te gebruiken om de regels van het internationaal recht en de wil van de rest van de wereld te blokkeren, wordt al heel lang erkend als de fatale fout in de bestaande structuur van het VN-systeem. Toen deze structuur voor het eerst aangekondigd werd in 1945, schreef de Franse auteur Albert Camus in ‘Combat’, de krant van het Frans verzet die hij redigeerde, dat het veto “effectief een einde zou maken aan elk idee van internationale democratie... De Vijf [permanente leden van de Veiligheidsraad] zouden zo voor altijd de bewegingsvrijheid behouden die de anderen voor altijd zou worden ontzegd”.

De Algemene Vergadering en de Veiligheidsraad discussieerden meermaals over een reeks resoluties die opriepen tot een staakt-het-vuren in Gaza, en bij elk debat stonden de Verenigde Staten, Israël, en af en toe het Verenigd Koninkrijk of een andere bondgenoot van de VS tegenover de stemmen in de rest van de wereld, die eensgezind oproepen tot vrede.

145 van de 193 landen van de Verenigde Naties, hebben Palestina nu erkend als een soevereine staat die de Gazastrook, de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem omvat. En nog meer landen stemden voor resoluties om een einde te maken aan de bezetting, de Israëlische nederzettingen te verbieden, en de Palestijnse zelfbeschikking en mensenrechten te steunen. 

Al vele decennia speelt de unieke positie van de Verenigde Staten van onvoorwaardelijke steun voor Israël een cruciale rol bij het mogelijk maken van Israëlische oorlogsmisdaden en het verlengen van de ondraaglijke situatie van het Palestijnse volk.

De militaire alliantie van de VS met Israël betrekt Washington rechtstreeks bij de misdaad van genocide in Gaza, omdat het de oorlogsvliegtuigen en bommen aanlevert die de grootste aantallen Palestijnen doden en het gebied letterlijk verwoesten. De Verenigde Staten zetten ook militaire verbindingsofficieren in om Israël te assisteren bij het plannen van operaties, evenals speciale operaties-troepen om intelligentie en satellietcommunicatie te voorzien, en trainers en technici om Israëlische soldaten aan te leren hoe ze nieuwe VS-wapens moeten gebruiken en onderhouden, zoals de F-35 gevechtsvliegtuigen.

De toeleveringsketen van het genocide-arsenaal loopt kriskras door de Verenigde Staten, van wapenfabrieken en militaire basissen tot de inkoopkantoren van het Pentagon en het Centraal Commando in Tampa. Er wordt gezorgd voor vliegtuigladingen met wapens die naar militaire basissen in Israël vliegen, van waaruit deze eindeloze tonnen staal en zware explosieven neer regenen op Gaza om gebouwen, vlees en botten te verbrijzelen.

De rol van de VS is groter dan medeplichtigheid - het is een essentiële, actieve deelname, zonder welke Israël deze genocide in zijn huidige vorm niet zou kunnen uitvoeren. En het is precies omwille van de essentiële rol in deze genocide dat de Verenigde Staten de macht heeft om er een einde aan te maken, niet door te doen alsof ze de Israëli's smeken om “voorzichtiger” te zijn met burgerslachtoffers, maar door de eigen instrumentele rol in de genocide te beëindigen.

Elke gewetensvolle VS-burger zou allerlei soorten druk moeten blijven uitoefenen op de eigen regering, maar zolang die de wil van haar eigen volk blijft negeren, meer wapens stuurt, een veto uitspreekt over resoluties van de Veiligheidsraad en vredesonderhandelingen ondermijnt, is het aan de landen van de hele wereld om de eenheid en politieke wil op te brengen om een einde te maken aan de genocide.

Het zou zeker ongezien zijn als de wereld zich zou verenigen in oppositie tegen Israël en de Verenigde Staten om Palestina te redden en de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof af te dwingen. De wereld is sinds de oprichting van de Verenigde Naties in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog, zelden zo eensgezind geweest. Zelfs de catastrofale Amerikaans-Britse invasie en vernietiging van Irak kon een dergelijke eensgezinde actie niet teweegbrengen.

Maar de les die uit die crisis kan worden getrokken -de les van onze tijd- is dat dit soort eenheid essentieel is als we ooit gezond verstand, menselijkheid en vrede in onze wereld willen brengen. Men kan daarmee een aanvang maken met een overtuigende stem in de Algemene Vergadering van de VN op woensdag 18 september 2024.