Terwijl de media bol staan van Djokovic's deportatie, houdt Australië al bijna een decennium kwetsbare asielzoekers vast in overzeese detentiecentra. Waar is hun media-aandacht?

De detentie en deportatie uit Australië van de Servische tennisser Novak Djokovic hebben de afgelopen week de krantenkoppen en sociale media over de hele wereld gedomineerd. Maar het systeem dat hij probeerde te verschalken, laat vluchtelingen en asielzoekers al bijna een decennium in de steek zonder dat daarover gerapporteerd wordt in de media.  

Australië, een land dat de VN-vluchtelingenconventie ondertekend heeft en een grote behoefte heeft aan migranten om zijn gemeenschap en economie te construeren, haat en spuwt op vluchtelingen en asielzoekers. De regering hanteert twee strenge beleidsmaatregelen om te voorkomen dat mensen Australië ongewenst binnenkomen. De eerste is het terugduwen van boten wanneer het veilig geacht wordt om dat te doen. De tweede is het straffen van onschuldige mensen door ze te deporteren naar overzeese kampen.     

De regering deporteert asielzoekers naar de eilanden Papoea-Nieuw-Guinea en Nauru sinds 2012, hoewel ze eind vorig jaar aankondigde dat het ‘verwerken’ van asielzoekers in Papoea-Nieuw-Guinea zal stopgezet worden. Op het moment van die aankondiging stelde Australië dat wie nog altijd vastgehouden werd op het eiland, ofwel een vergunning zou krijgen om daar te blijven, ofwel getransfereerd zou worden naar Nauru. Er zijn echter nog geen potentiële verblijfsopties gevonden om de vluchtelingen die nog steeds in Papoea-Nieuw-Guinea’s hoofdstad, Port Moresby, vertoeven, te huisvesten. 

Australië deporteert sinds 2012 vluchtelingen en asielzoekers naar overzeese detentiecentra.

Sommigen van hen zoeken asiel om te ontsnappen aan wreedheden die geen enkel mens zou mogen ondergaan. Op deze eilanden is hun welzijn echter overgeleverd aan corrupte systemen. De afgelopen jaren hebben er verschrikkelijke incidenten plaatsgevonden in de overzeese detentiecentra, waaronder opstanden, de schending van rechten, schietpartijen, overlijdens onder de vluchtelingen door opzettelijke medische nalatigheid, automutilatie, zelfmoord en hongerstakingen.

De Australische regering ontwikkelde haar streng immigratiebeleid om mensen af te schrikken die wachtten om per boot vanuit Indonesië te vertrekken. Er hebben zich momenteel zo’n 14.000 vluchtelingen verzameld in Indonesië. Ze verbeiden er tot Australië of een ander land hen wil opvangen. De regering in Australië heeft altijd gezegd dat haar acties gemotiveerd zijn door ‘bezorgdheid’ – dat het hard werkt om ervoor te zorgen dat er geen mensen meer verdrinken op zee.    

De echte motivatie voor het vluchtelingenbeleid is echter dat Australië geen migranten wil toelaten om een nieuw leven te beginnen. Het land kent een lange geschiedenis van witte suprematie en anti-immigratiemaatregelen. De Australische autoriteiten spuien constant propaganda tegen vluchtelingen en spendeerden al miljarden om op die manier politiek te scoren.

De afgelopen weken barstte het nieuws over de detentie van een tennisspeler uit zijn voegen in Australië. Er werd binnen het immigratiesysteem grote prioriteit verschaft aan één enkele persoon, terwijl duizenden kwetsbare mensen, waaronder kinderen, stikken onder de Australische controle. 

Misschien hebben de aankomende verkiezingen begin dit jaar er iets mee te maken? Sinds 2001, toen de toenmalige premier John Howard vreesde te verliezen tegen Labor, wordt de vluchtelingencrisis elke verkiezingen opnieuw opgevist, en wordt de angst aangewakkerd dat het aantal sterfgevallen op zee terug zal stijgen en het land geïnfiltreerd zal worden door een invasie van vluchtelingen. Met deze tactiek zijn al veel verkiezingen gewonnen.

Duizenden mannen, vrouwen en kinderen werden tegen hun wil naar Papoea-Nieuw-Guinea en Nauru gestuurd, ondanks het feit dat Australië een internationale verantwoordelijkheid heeft om asielzoekers te helpen. In 2016 oordeelde Papoea-Nieuw-Guinea uiteindelijk dat het illegaal was om mensen die asiel zochten in Australië op te sluiten in overzeese detentiecentra, wat leidde tot de grootste uitbetaling van compensatie aan asielzoekers in de geschiedenis van Australië. Het was een groot schandaal voor het land. Toch was er maar weinig kritische media-berichtgeving. Kritische stemmen werden het zwijgen opgelegd, ook al is er een beweging in het land die vluchtelingen en asielzoekers steunt en eist dat Australië zijn verantwoordelijkheden op het vlak van mensenrechten ten opzichte van hen nakomt. 

De meerderheid van het publiek is volledig misleid door de desinformatie van de Australische regering over vluchtelingen. Mensen zijn ervan overtuigd dat het terroristen en extremisten betreft. Het is een bewust gecreëerde mythe die ervoor zorgt dat het Australische volk bang is van migranten en hen haat. 

De meerderheid van het publiek is volledig misleid door de desinformatie van de Australische regering over vluchtelingen.

Als een vluchteling die illegaal vastgehouden werd in zowel Papoea-Nieuw-Guinea als Nauru van 2013 tot 2021, beschouw ik dat als duidelijke nalatigheid ten opzichte van de menselijkheid vanwege Australië. De gruwelijke daden die regelmatig plaatsvinden tijdens de overzeese detentie krijgen op geen enkel niveau aandacht van de Australische regering of media. Als de Australische bevolking de echte waarheid zou kennen en ze correct geïnformeerd zou zijn, geloof ik dat deze wreedheden niet zouden hebben plaatsgevonden.   

Tijdens bijna 10 jaar van illegale detentie zijn 13 doden gevallen waarvan het bloed aan de handen van de Australische regering kleeft. Waarom was er (buiten COVID) dan niets anders dan Djokovic in het nieuws de afgelopen week? 

Er zijn nog altijd asielzoekers die in het ongewisse blijven in Nauru en Papoea-Nieuw-Guinea zonder enige hoop op een toekomst. Ze zijn extreem kwetsbaar. Australië heeft er gewoon zijn handen van afgewassen. Het welzijn van deze mensen werd overgedragen aan de regering van Papoea-Nieuw-Guinea, een corrupt systeem waarvoor de vluchtelingen de prijs zullen betalen.   

De Australische regering blijft mensen die asiel zoeken marginaliseren. Ze blijft miljarden aan belastinggeld uitgeven om dit te kunnen doen, en toont ondertussen haar minachting voor mensen en mensenrechten. De Australische media heeft de vluchtelingencrisis nog nooit zo genegeerd. Waarom doet de kortstondige detentie van een tennisspeler er meer toe dan het lot van duizenden mensen die asiel zoeken? 

Hoewel dit fiasco representatief is voor Australië’s vluchtelingenbeleid, slaat het op niets vanuit een mensenrechtenperspectief. Het maakt me boos dat een land van migranten, migranten haat. 

Dit artikel (CC) verscheen eerder op OpenDemocracy.net