Het moorddadig optreden in Gaza heeft een bloedig verlengstuk gekregen in Libanon. Volgens het Libanese ministerie van Volksgezondheid vielen er al 1890 dodelijke slachtoffers en raakten bijna 9000 mensen gewond. Die komen bovenop de meer dan 41.000 doden en tegen de 100.000 gewonden in Gaza.

Er lijkt geen rem te staan op de Israëlische oorlogsmachine. Het ziet ernaar uit dat Israël systematisch gebruik blijft maken van de Dahiya-doctrine, een strategie van asymmetrische oorlogsvoering die de massale vernietiging van civiele infrastructuur beoogt. Dahiya is een sjiitische wijk in Beiroet waar deze doctrine in 2006 voor het eerst is toegepast. Gadi Eizenkot, de voormalige stafchef van het Israëlisch leger die de doctrine bedacht, beweerde dat elk sjiitisch dorp gezien moet worden als een militaire basis.

Willekeurige en disproportionele aanvallen die geen onderscheid maken tussen militairen en burgers zijn expliciet verboden door het internationaal humanitair recht en worden door het Statuut van Rome inzake het Internationaal Strafhof als een oorlogsmisdaad beschouwd. Maar deze theorie is op Israël klaarblijkelijk niet van toepassing. 

Israël kent een lange geschiedenis van minachting voor het internationaal recht. VN-resoluties die oproepen om een einde te maken aan de bezetting en kolonisatie van de Palestijnse gebieden legt de zionistische staat al decennialang boudweg naast zich neer. Duizenden gedocumenteerde Israëlische oorlogsmisdaden blijven al even lang zonder gevolg. 

Talloze uitspraken van Israëlische regeringsleden en topmilitairen bevestigen dat er zich vandaag in Gaza een genocide voltrekt. Dat gebeurt onder het oog van de camera. Via sociale media doen Israëlische militairen en kolonisten geen enkele moeite meer om hun misdaden te verbergen, integendeel.

De VS houdt het rechts-extremistisch Israëlisch regime immers toch de hand boven het hoofd en levert daarenboven, ondanks de gruwelijkheden, massaal militaire steun. In zijn recente speech voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties zei president Biden dat een “diplomatieke oplossing nog steeds mogelijk is” en dat een “grootschalige oorlog in niemands belang is”. De hypocrisie is dat Washington met zijn wapenleveringen en diplomatieke rugdekking Israël aanmoedigt om zijn moorddadige terreur verder te zetten. 

Nadat Israël vorige maand ook het geweld tegen Libanon opvoerde, kondigde het Pentagon aan dat het enkele duizenden troepen extra naar de regio zou sturen, wat het totaal aantal VS-troepen in het Midden-Oosten op 43.000 zou brengen. Hoewel de VS voortdurend de boodschap de wereld instuurt dat het geweld in de regio niet mag escaleren is de echte boodschap dat Israël volledig straffeloos mag optreden. De VS-regering weet nochtans heel goed dat de beschietingen van Hezbollah onmiddellijk zouden stoppen als het tot een staakt-het-vuren komt in Gaza. Maar dat wil de Israëlische premier Netanyahu niet. Die is al sinds het begin van zijn politieke carrière geobsedeerd door Iran. Het werkelijke einddoel is een confrontatie met Iran en zijn geopolitiek spel bestaat erin om de VS daarvoor aan de zijde van Israël te manoeuvreren. 

De Europese Unie van haar kant gedraagt zich als een verdeelde vazal van de VS. De EU geraakt daarbij niet verder dan telkens uit hetzelfde politiek vaatje te tappen: Israël heeft het recht om zich te verdedigen, maar moet dat proportioneel doen en moet ondertussen de kolonisatie van de Palestijnse gebieden stopzetten. Steevast volgt dan een rituele lippendienst aan de tweestatenoplossing, ook al heeft Israël die piste met zijn optreden al jaren geleden gesloten. 

Als er vanuit de EU al eens strengere woorden komen, reageert Israël met een middelvinger. Israël heeft al lang begrepen dat het een uitzonderingsregime geniet en de EU niet van plan is om zijn koloniale expansieagenda echt een strobreed in de weg te leggen. De economische en politieke banden tussen de Europese Unie en Israël blijven ook na een jaar van genocidaal optreden als vanouds gehandhaafd. Het contrast met de Europese kordaatheid tegenover Rusland, waartegen al 14 sanctiepakketten zijn opgelegd, is ongemeen groot.

Die dubbele maatstaf van de westerse grootmachten, de verbijsterende tolerantie voor de Israëlische terreur, koloniale expansie en apartheidspolitiek legt een bom onder het internationaal rechtssysteem zoals dat na de Tweede Wereldoorlog tot stand is gekomen. De verontwaardigde verklaringen over de Russische invasie van Oekraïne of China’s mensenrechtenschendingen tegen de Oeigoeren hebben in het overgrote deel van de wereld alle geloofwaardigheid verloren. De ‘democratische waarden’ en de ‘mensenrechten’ die Europese of Noord-Amerikaanse statements zo vaak sieren, zijn nooit een werkelijke bron van inspiratie geweest bij het (neo)koloniaal en imperiaal beleid van de betrokken machten die instaan voor 75 procent van de internationale wapenleveringen en niet aan hun proefstuk toe zijn wat het voeden van geweld betreft. 

En daar zijn we in Gaza nu al een jaar lang opnieuw getuige van. De vraag is of de nieuwe barsten in de naoorlogse VN-architectuur nog te herstellen zullen zijn en of we verder evolueren naar de wet van de sterkste. Maar laat het alvast duidelijk zijn in de feiten: een koloniale bezettingsmacht die de Palestijnen al decennialang aan militaire repressie onderwerpt, is de agressor en kan zich niet beroepen op ‘verdediging’.