30 maart is het voor de Palestijnen 'dag van de aarde', symbolische dag tegen de Israëlische bezetting en de voortdurende confiscatie van Palestijnse gronden. Israël kan dit blijkbaar nog altijd ongestraft.
De Verenigde Staten en de Europese Unie weten niets anders te verzinnen dan 'evenwichtige afstand' en leggen daarbij tot vervelens toe telkens de klemtoon op het stopzetten van het geweld aan beide kanten.
Alsof dat geweld uit het niets komt opduiken. Men vergeet dat het geweld hoofdzakelijk het gevolg is van voortdurende bezetting, kolonisering en sluipende annexatie van 22 procent van het historische grondgebied van Palestina. Van Washington over Parijs, London, Berlijn tot Brussel weet men dat maar al te goed, maar desondanks legt men Israël geen strobreed in de weg. Voor de Palestijnen is het inmiddels een kwestie van overleven geworden: op dat kleine restje Palestina moeten ze wel hun staat bouwen, waar moeten ze anders naartoe? Bovendien gaat het om een legitieme strijd voor de uitvoering van de VN-resoluties en de toepassing van het internationaal recht: VN-resolutie 242 en 338 (Israël moet de bezette gebieden ontruimen), resolutie 194 (recht op terugkeer en/of compensatie van de Palestijnse vluchtelingen) of nog de 4e conventie van Genève (het is Israël verboden om de bezette gebieden te koloniseren). Het grote drama is: de lijst van niet toegepaste resoluties en rechtsregels is oneindig lang geworden.
Het geweld van het Israëlische staatsapparaat is er op gericht de uitvoering van deze en andere resoluties tegen te gaan en de kolonisatiepolitiek verder door te voeren. Tussen 1967 en 1993 zijn er 105.000 joden op aanzetten van opeenvolgende Israëlische regeringen, maar in weerwil van de 4e conventie van Genève, in de bezette gebieden gaan wonen. Dat aantal is tussen 1993 (begin van het zogenaamde 'vredesproces') en 2001 nagenoeg verdubbeld. 208.000 joodse kolonisten leven nu verspreid over de Palestijnse gebieden en palmen met de hulp van het Israëlische leger elke dag nieuwe grond in en vernietigen daarbij de Palestijnse landbouwstructuur (omhakken van olijfbomen!) en huizen. Apartheidswegen verbinden de kolonies met elkaar. Premier Sharon volgt een doelbewuste politiek van 'voldongen feiten'. In een plan uit 1992 pleitte hij onomwonden voor de annexatie van nog eens meer dan de helft van de Palestijnse gebieden.
Het Palestijnse geweld is tweeledig. In de eerste plaats is de Intifadah niet meer of minder het Palestijnse antwoord op die brute Israëlische annexatiepolitiek. En het moet gezegd, het gebrek aan belangstelling of wilskracht bij de 'internationale gemeenschap' om daaraan een einde te maken laat de Palestijnen weinig keus. Je mag Arafat en de hele Palestijnse leiding achter slot en grendel plaatsen, ze zullen weinig kunnen veranderen aan de vastberadenheid van de 'Palestijn in de straat' om het land te bevrijden. Maar stenen uit de eerste noch primitieve geweren uit de tweede Intifadah hebben internationaal een belletje doen rinkelen. De groeiende frustratie over het uitblijven van een eigen leefbare Palestijnse staat met daarbovenop de Israëlische politiek van collectieve straffen (zoals blokkades en dynamiteren van huizen) hebben geleid tot meer blinde vormen van geweld: zelfmoordaanslagen die ook onschuldige Israëlische burgers treffen. Deze zijn niet goed te praten, maar zouden ons moeten doen inzien dat dit extreme reacties van wanhoop zijn. Niemand blaast zich immers zomaar in de lucht. Daarom ook voert de Israëlische vredesbeweging campagne onder de slogan: "Deze bezetting is ons allen aan het doden". Een groeiende groep Israëli's heeft begrepen dat een einde van de bezetting de sleutel vormt voor het einde van het geweld. Waar wachten we in godsnaam nog op om de vredeskrachten daarin te steunen?
Maar neen, de Verenigde Staten en de Europese Unie volharden in de houding die hen al jaren medeverantwoordelijk maakt voor de huidge impasse. Voor de VS is dat overduidelijk. Het volstaat hun stemgedrag te volgen in de Verenigde Naties. Bovendien is het onder meer de jaarlijkse financiële VS-dotatie aan het Israëlische militaire apparaat (inmiddels opgelopen tot 1,9 miljard dollar, zowat tweederde van het Belgische defensiebudget) die de bezettings- en repressiepolitiek mogelijk maakt.
De Europese Unie komt al eens met ronkende, zelfs interessante verklaringen aandraven, maar voor concrete maatregelen is de onenigheid blijkbaar te groot. Resultaat is een wansmakelijk non-beleid. Het zogenaamd 'gemeenschappelijk buitenlands beleid' is onbestaande. In Barcelona lagen Duitsland, Groot-Brittannië en Nederland dwars. Men geraakte het zelfs niet eens over de eis tot schadeloosstelling van door EU gefinancierde projecten die door het Israëlische leger werden vernietigd. In de conclusies van het voorzitterschap in Barcelona staat dat de Europese Unie ijvert voor de "vorming van een democratische, levensvatbare en onafhankelijke staat Palestina, maar zonder concrete maatregelen blijven dat holle woorden. Bovendien is het nog altijd business as usual. Verschillende Europese landen blijven wapens invoeren uit Israël en steunen daarmee het defensie-apparaat. In volle Intifadah, in februari 2001, kocht het Belgisch leger nog 20 'geavanceerde trainingssytemen voor zijn gevechtsvliegtuigen ('EHUD Pods') van Israël Aircraft Industries (IAI). Datzelfde bedrijf krijgt eind 2001, in het kader van een onderzoeksprogramma voor onbemande vliegtuigen (UAV's) vlotjes 10 miljoen Euro steun van de EU. En dan is er nog het Associatie-akkoord met Israël, een van de grootste schandvlekken op de buitenlandse EU-politiek. Hoewel dit (vrij-)handelsakkoord zelf bepaalt, dat het ingeval van mensenrechtenschendingen of bij export van producten naar de EU uit joodse nederzettingen in de Palestijnse gebieden, dient te worden opgeschort, is de EU ondanks voldoende bewijzen niet in staat om deze zelf opgestelde bepalingen na te leven. Wie durft dan nog geloven in de EU? En hoeveel bloed moet er dan nog vloeien vooraleer de EU eindelijk eens tot handelen overgaat?
Als het beleid weigert zijn verantwoordelijkheid te nemen, dan moeten we aan de basis onze politici duidelijk maken dat het zo niet verder kan. De organisaties van het Actieplatform Palestina (APP) vinden het meer dan hoog tijd voor vrede in het Midden-Oosten. Voor het APP en de vele andere samenwerkingsverbanden in de EU is er maar een weg daartoe: de toepassing van de VN-resoluties en meer in het bijzonder de onmiddellijke terugtrekking van het leger uit de Palestijnse gebieden en de ontmanteling van de kolonies. Pas dan kunnen onderhandelingen vruchten afwerpen en doorbraken forceren over andere knelpunten. Begin april zal een delegatie van het Actieplatform Palestina in elk geval die eis kracht bijzetten door mee te doen aan de acties in het kader van de internationale civiele beschermingsmachten en observatiemissies. En ook daarna zullen delegaties uit ons en andere landen taken uitvoeren die we eigenlijk van onze regeringen moeten verwachten.
Maar ook hier moeten we niet stilzitten. Wij consumenten beschikken immers over de macht om de Israëlische regering mee onder druk te zetten. Ooit hebben we het Zuidafrikaans Apartheidsregime mee op de knieën gekregen door er geen producten meer van te kopen. In onze winkelrekken liggen inderdaad ook heel wat Israëlische producten. Wel, laat ze voortaan liggen, en wel net zolang Israël de bezetting handhaaft. M.a.w: stop bezetting Palestina, boycot Israëlische producten!
Ludo De Brabander
Stafmedewerker van vzw Vrede en lid van het Actieplatform Palestina
Het Actieplatform Palestina roept naar aanleiding van de 'dag van de aarde' mee op tot een protestbijeenkomst aan de trappen van de Beurs (hartje Brussel) op vrijdagavond 29 maart vanaf 16u30