Israëls beslissing om de oorlog uit te breiden naar Libanon wordt gedreven door een reeks doelstellingen die een impact zullen hebben op de hele regio. We moeten ons opmaken voor de idee dat de Israelische premier Benjamin Netanyahu geïnteresseerd is in jaren van gevechten en disproportionele vernietiging in heel het Midden-Oosten.

Het is bijna een jaar sinds de start van de genocide in Gaza, waar Israëls verwoesting van de infrastructuur doet denken aan de vernietiging van steden tijdens Wereldoorlog II. Het doet dit in flagrante schending van het internationaal recht, en met overweldigende westerse steun. Ik betwijfel of enig ander land -behalve de VS- dit voor elkaar zou krijgen zonder een aanzienlijke prijs te betalen.

Maar dit zou wel eens Israëls enige succes kunnen zijn in de huidige campagne, die gebouwd is op het moreel en juridisch falen van het Westen. Op het terrein in Gaza staat Israël voor een moeilijk dilemma dat het land vorm zal geven: de gijzelingscrisis - die door de oorlog tegen Libanon tijdelijk uit het publieke debat is verdwenen.

Politiek gezien is Israël over de oorlog verdeeld in twee grote kampen: een militaristisch, rechts kamp dat gelooft dat de Israëlische maatschappij haar westerse cultuur moet transformeren naar een oorlogscultuur, zoals wordt weerspiegeld door brigadier-generaal Barak Hiram. Toen hij werd aangesteld als commandant van de Gaza-divisie van het leger bekritiseerde hij de “hedonistische” Israëlische levensstijl. In het andere kamp beschouwen seculiere elites en de families van de (op 7 oktober 2023) gegijzelde Israëli’s hun maatschappij als een deel van het Westen. Ze vinden dat de staat alles moet doen wat in zijn macht ligt om de gegijzelden thuis te brengen.

Deze beide grootste kampen in Israël steunen de oorlog. Dit kan het best worden samengevat door een slogan die gescandeerd werd door de families van de gegijzelden tijdens protesten in Tel Aviv nadat de lichamen van zes gegijzelden gevonden waren: “Een deal, en dan keren we terug!”. Dit geeft aan dat ze een deal willen sluiten met Hamas, de gijzelaars terugbrengen en dan terugkeren naar Gaza om het te veroveren.

Een prijs betalen

Netanyahu begrijpt maar al te best de Israëlische denkwijze, evenals de moeilijkheid van het bereiken van zijn doelstellingen. Na bijna een jaar van oorlog is Hamas nog steeds niet ten val gebracht, zitten er nog steeds tientallen gegijzelden in Gaza, en zou een staakt-het-vuren-deal beschouwd worden als een falen om “Hamas te vernietigen”. Te midden van de ‘mislukking’ in Gaza, heeft Netanyahu zijn focus nu verschoven naar Libanon. Hij is blijkbaar bereid om een prijs te betalen in zowel Israëlische levens als economische achteruitgang, naast de mogelijkheid van grootschalige verwoesting in het noorden van Israël.

Maar de aanhoudende genocide in Gaza en de lancering van een tweede oorlogsfront in Libanon zijn niet louter pogingen van Netanyahu om zich vast te klampen aan de macht, zoals sommige analisten suggereren. Een dergelijke redenering toont een gebrek aan inzicht in de Israëlische denkwijze.

Netanyahu steunt op twee belangrijke pijlers. Ten eerste de existentiële angst die ingebakken zit in het Israëlisch bewustzijn dat als Israël zijn militaire superioriteit verliest, het ook zijn bestaansrecht verliest (een klassiek koloniaal perspectief). En ten tweede een diepe haat tegen Arabieren binnen de Israëlische samenleving, waarin de politieke cultuur het doden van Palestijnen en Arabieren negeert en die bereid is om zonder zelfkritiek buitenproportionele en brutale stappen te nemen.

Netanyahu gebruikt deze twee sentimenten om aan de mislukking in Gaza te ontsnappen door nog meer oorlog en vernietiging te veroorzaken. Erger nog, als Israël niet slaagt op deze oorlogsterreinen, zal het bereid zijn om zonder terughoudendheid verder in het offensief te gaan in de regio.

Netanyahu probeert over te brengen aan de andere Arabische regimes dat als Israël er niet in slaagt om de doelen die het bij de start van de oorlog in Gaza heeft gesteld, te bereiken, er steeds meer Arabieren zullen sterven, en dat zij de sociale en politieke gevolgen zullen moeten aanvaarden. Ondertussen blijven de militaire dreigingen rondom Israël –vanuit Jemen, Syrië, Irak en Libanon– toenemen.

Temidden van een cultuur van joodse suprematie en voortdurende westerse steun bereidt Israël zich voor op een jarenlange oorlog. Het voert een beleid van etnische zuivering in zowel Gaza als de bezette Westelijke Jordaanoever, waarbij sprake is van het “verplaatsen” van Palestijnen naar Egypte of Jordanië.

De Arabische wereld, inclusief de Palestijnse Autoriteit, is grotendeels stil gebleven terwijl Israël gebruik maakt van de huidige situatie om meer land te confisqueren. Hoeveel meer zal de Arabische regio bereid zijn te slikken zonder rode lijnen te trekken? 

Dit vertaalde opiniestuk verscheen eerder op Middle East Eye.