Het lijkt erop dat we ons schrap moeten zetten voor de zoveelste Westerse militaire interventie in de labiele regio van het Midden-Oosten. Aanleiding is de recente vreselijke chemische aanval in een buitenwijk van Damascus.

Het gebruik van chemische wapens is een misdaad tegen de menselijkheid en is verschrikkelijk, laat daar geen twijfel over bestaan. Waar wel twijfel over bestaat is echter de ware toedracht van de chemische aanval in Syrië. Het is tot nu toe niet duidelijk wie er verantwoordelijk is voor de aanval en zoals onder meer de ervaren Midden-Oosten correspondent Rudi Vranckx op de VRT toelichtte is de timing van deze aanval wel heel verdacht. Uitgevoerd een dag voor de officiële aankomst van een VN-inspectieteam, zou het Assad-regime wel suïcidaal moeten zijn om zo'n aanval in te zetten. De Verenigde Staten heeft bovendien steeds gezegd dat het 'de rode lijn' is die niet overschreden mag worden of er wordt militair ingegrepen.

De Syrische oppositie (de Syrische Nationale Coalitie) die al maanden oproept tot de levering van meer en meer wapens lijkt dus de enige partij te zijn die voordeel zou hebben bij eventuele Westerse luchtsteun in hun strijd tegen het regime. Het moet gezegd dat Damascus ook krioelt van de regeringsmilitairen dus een aanval tegen een van de buitenwijken zelfs al staat die onder controle van de rebellen, zou zeker niet de slimste zet zijn van Assad.

Alle speculatie terzijde, vinden zowel de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk het niet nodig om de bevindingen van het VN-inspectieteam ter plaatse af te wachten om te verklaren dat de Syrische president Assad verantwoordelijk is voor de chemische aanval. Zij zijn daar 100% zeker van, en in een soort van 'Saddamisering' van de situatie, beweren zij daar zelfs bewijzen voor te hebben die overigens niet gematerialiseerd worden. Vooral de Britse minister van Buitenlandse Zaken William Hague is er rotsvast van overtuigd dat het Westen dringend militair moet ingrijpen en hij verklaarde zelfs dat een VN-mandaat daar niet voor nodig is. Het bestaan van de enige internationale organisaties die de Vrede en Veiligheid moeten bevorderen, wordt in een zin volledig overbodig gemaakt.

Gesterkt in hun geloof dat er nu gauw een interventie zal komen heeft de oppositionele Syrische Nationale Coalitie aangekondigd dat het niet zal deelnemen aan de Vredesgesprekken die binnenkort zouden doorgaan in Genève. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad om deze gesprekken te organiseren en ze werden meermaals uitgesteld, maar de enige hoop op een politieke oplossing voor het Syrische conflict is nu dus ook van tafel geveegd.

Vrede vzw ziet met lede ogen aan hoe het oorlogsscenario dat we het afgelopen decennium al een aantal keer moesten aanschouwen in Afghanistan, Irak en Libië opnieuw in gang gestoken wordt. De meerderheid van de bevolking van geen enkel van deze landen heeft baat gehad bij een Westerse militaire interventie. Akkoord, de ondemocratische regimes van de Taliban, Saddam Hoessein en Qadhafi zijn van de macht verdreven, maar de bevolking in al deze landen heeft er vele dodelijke burgerslachtoffers, enorme onveiligheid, een zwakke staat, veel corruptie, ziektes en geboorteafwijkingen van het verarmd uranium in de door het Westen gebruikte munitie, enzovoort voor in de plaats gekregen.

We maken ons op om hetzelfde te schenken aan de Syrische bevolking- uit humanitaire overwegingen uiteraard. Bombarderen gaat helaas niet zonder burgerslachtoffers te maken, maar wij schatten de burgerslachtoffers die gemaakt worden door Westerse gevechtsvliegtuigen blijkbaar niet zo erg in als de burgerslachtoffers die gemaakt worden door Assad, de rebellengroepen en de jihadi's die opereren in Syrië. Dat het ondemocratische en mensenrechtenschendende regime van president Assad niet voldoet aan de Westerse verwachtingen van een 'goed bestuur', leidt geen twijfel, maar zijn verwijdering zal niet het einde betekenen van de burgeroorlog en bijgevolg het lijden van de bevolking. Niet alleen heeft hij (of wij dat leuk vinden of niet) een reële aanhang in het land, die na zijn verwijdering de huidige taak van de rebellen kan overnemen, bovendien is de oppositie een amalgaam van verschillende groepen die het na het verdwijnen van de gemeenschappelijke vijand ook nog eens onder elkaar zal moeten uitvechten -de aanwezigheid van goed bewapende jihadisten nog buiten beschouwing gelaten.

Het enige wat een escalatie van het drama kan voorkomen is een politieke oplossing, voortkomend uit gesprekken met alle partijen (iets wat door de recente ontwikkelingen uitgesloten is) en een zeer dringende stopzetting van de toevoer van wapens aan ALLE partijen in dit conflict. Alle Westerse diplomatieke inspanningen zouden daarop gericht moeten zijn.