Al meer dan een jaar worden degenen die oproepen om een einde te maken aan Israëls slachting van burgers in Gaza meedogenloos zwartgemaakt: als verdedigers van Hamas, als antisemieten, zelfs als voorstanders van een genocide tegen Israël en het Joodse volk in het algemeen.

Deze laster werd ondersteund door westerse politici en de media die volhielden dat Israël een legitieme, “defensieve” oorlog voert met beperkte doelen: zogenaamd om Hamas uit te roeien en een paar dozijn overgebleven Israëlische gijzelaars te bevrijden. Het bredere plaatje moest buiten beeld blijven. Dat Israël de infrastructuur in Gaza die nodig is om in leven te blijven met de grond gelijk heeft gemaakt; Palestijnen blijft bombarderen waar ze ook hun toevlucht zoeken; vele tienduizenden burgers heeft afgeslacht - of waarschijnlijk honderdduizenden; en het grootste deel van de bevolking actief heeft uitgehongerd door hulp tegen te houden.

Wat hierbij ook volledig over het hoofd wordt gezien: Israël is er niet in geslaagd om enige betekenisvolle impact te hebben op de gevechtscapaciteiten van Hamas en heeft vrijwel zeker de levens van de gijzelaars in gevaar gebracht met zijn willekeurige bombardementen.

Eindelijk, na 14 maanden, heeft het Internationaal Strafhof (ICC) een belangrijke slag toegebracht aan Israëls weefsel van leugens en bedrog - en aan de medeplichtigheid van westerse elites. Rechters van het Hof tegen oorlogsmisdaden hebben vorige maand ingestemd met de uitvaardiging van arrestatiebevelen tegen de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en zijn voormalige minister van Defensie, Yoav Gallant.

Na zes maanden uitstel heeft het ICC ermee ingestemd -tegen een achtergrond van ongekende intimidatie- om het tweetal terecht te stellen in Den Haag voor misdaden tegen de menselijkheid, waaronder het viseren van burgers en het gebruik van uithongering als oorlogsmethode. Mocht eender van hen zich op het grondgebied van een van de 124 lidstaten van het ICC begeven - waaronder het Verenigd Koninkrijk en heel Europa - dan is die staat verplicht om hen te arresteren en over te leveren aan Den Haag.

De aanklachten tegen Netanyahu en Gallant zullen waarschijnlijk ook de zaak versterken aangespannen bij het zusterhof van het ICC, het Internationaal Gerechtshof (ICJ), dat de acties van Israël in Gaza voldoen aan de juridische definitie van genocide. Wat duidelijk is, is dat Israël alsmaar meer onder druk gezet wordt, net als degenen die het land hebben geholpen en bijgestaan bij zijn misdaden. Dat geldt ook voor de westerse politieke instellingen en media.

Botsingskoers

Dit is een historisch -en daarom gevaarlijk- moment voor het Hof en voor de internationale rechtsorde. De rechters hebben eindelijk de moed opgebracht om een bondgenoot van Washington aan te pakken -in feite zijn meest begunstigde cliëntstaat- in plaats van zich te blijven concentreren op de misdaden van Afrikaanse dictators of officiële vijanden van het Westen.
Dat het heeft besloten om op te treden, is een indicatie van hoe ernstig en onbetwistbaar de misdaden van Israël zijn, en hoezeer de geloofwaardigheid van het Hof zelf op het spel staat indien het deze misdaden blijft negeren.

Het Hof bevindt zich in een onmogelijke positie. Een weigering om Netanyahu en Gallant aan te klagen zou de impliciete zegen van het Hof betekend hebben voor de ontmanteling, beetje bij beetje, van het oorlogsrecht door Israël. Het zou de kritiek hebben bevestigd van diegenen die zeggen dat het ICC gewoon een zoveelste wapen is -een juridisch wapen- dat door de VS en de NAVO kan worden gebruikt tegen staten die ze niet mogen. En het zou andere staten een vrijbrief hebben gegeven om de Israëlische vrijstelling als alibi te gebruiken om hun eigen misdaden tegen de menselijkheid te begaan. Het ICC zou zichzelf tot irrelevantie gedoemd hebben.

Aan de andere kant zet het optreden tegen Israël -en daarmee tegen Washington en zijn Europese satrapen- het Strafhof op rechtstreekse ramkoers met het Westen. Het brengt de internationale rechtsorde in gevaar die het Hof moet handhaven - een rechtsorde die vlak na de Tweede Wereldoorlog is ontwikkeld om de misdaden tegen de menselijkheid te voorkomen die uitmondden in de Holocaust en de atoombombardementen van de VS op Japanse steden. Dit is precies Netanyahu's doel, zoals de Israëlische krant Haaretz vorige week rapporteerde: “Netanyahu is van plan om het arrestatiebevel van het ICC tegen hem om te zetten in een wereldwijde motie van wantrouwen tegen het internationaal recht en zijn instellingen”. 

De kans is groot dat Washington het hele bouwwerk eerder zal laten instorten dan dat het een precedent schept, waarin het instemt met de opoffering van zijn sterk gemilitariseerde cliëntstaat, strategisch gelegen in het olierijke Midden-Oosten. 

Verwacht niet veel tegengas van Europa, zelfs niet vanuit de hoofdsteden waar de centristen -in plaats van de nationalisten- regeren. De hypocrisie van de Europese Unie, die zich retorisch inzet voor de rechtsstaat en het principe van humanitarisme maar in de praktijk militair, economisch en ideologisch volledig toegewijd is aan de imperiale hub in Washington, zal snel genoeg worden blootgelegd. Ze zijn altijd alleen geïnteresseerd geweest in het nastreven van 'humanisme' wanneer het de agenda van Washington of hun eigen geostrategische agenda diende - het meest recent door Oekraïne te gebruiken als slagveld om een proxy-oorlog tegen Rusland uit te vechten.

Beklad als antisemieten

Gezien het vele bewijs van wat Israël de afgelopen 13 maanden heeft gedaan -het doden van volgens de meest betrouwbare schattingen honderdduizenden burgers en het ernstig blokkeren van elke hulp- en gezien de verklaringen van Israëlische leiders over hun intentie om Gaza onbewoonbaar te maken, is het ondenkbaar dat de rechtbank Netanyahu of Gallant niet schuldig zou kunnen bevinden, indien ze terecht zouden staan. Of tenminste, het is ondenkbaar als juridische overwegingen -in plaats van politieke- de overhand hebben bij de rechters. Per slot van rekening gaf zelfs een voormalig hoofd van het Israëlisch leger, Moshe Yaalon, afgelopen weekend toe dat het duidelijk is dat Israël zich niet verdedigt in Gaza, maar de enclave “etnisch zuivert”, om zijn woorden te gebruiken. 

Het is daarom dat de campagne om de zaak in diskrediet te brengen onmiddellijk werd opgestart. Netanyahu beschuldigde de rechtbank ervan “antisemitisch” te zijn, zoals hij doet tegen elke instantie die hem of het Israëlische leger ter verantwoording probeert te roepen voor hun flagrante schendingen van de oorlogsregels. Netanyahu ontkende dat Israël de bevolking van Gaza uithongert, zelfs toen uit cijfers van de Verenigde Naties bleek dat er in de 40 dagen voordien vrijwel geen voedsel was geleverd in grote delen van de enclave. De VN waarschuwde dat de mensen daar te maken hadden met “afnemende omstandigheden om te overleven”.

Maar volgens Netanyahu is het bewijs onder onze neuzen niets meer dan een complot om zijn naam -en dus die van Israël- zwart te maken. Eens te meer drong Netanyahu -nagepraat door zijn apologeten- een valse, binaire keuze op die het antisemitisme alleen maar kan aanwakkeren. Zijn eis: steun Israëls genocide in Gaza of geef jezelf bloot als jodenhater. 

Palestijnen, solidariteitsactivisten en mensenrechtenorganisaties zijn dit al gewend. Maar nu worden zelfs de rechters van het Internationaal Strafhof als antisemieten bestempeld. Is er een snellere weg om antisemitisme in de hand te werken?

Ergste overtreders

Op hun eigen manier hebben westerse leiders Netanyahu's bagatellisering van antisemitisme -en bij uitbreiding misdaden tegen de menselijkheid en genocide- subtiel nagepraat. In plaats van het Strafhof en de rechtsstaat standvastig te verdedigen, hebben ze wanhopig geprobeerd om het gekende discours te ondersteunen: dat Israël de verongelijkte partij is en niet de tienduizenden Palestijnse kinderen die gedood en verminkt zijn door hun bommen en de meer dan twee miljoen burgers die verhongeren door de blokkade van hulp.

Zoals altijd zijn het Verenigd Koninkrijk (VK) en de VS de ergste overtreders. President Joe Biden trok de motieven van het Hof in twijfel en noemde de beslissing om het internationaal recht te handhaven tegen de cliëntstaat van Washington “schandalig”. Een woordvoerder van het Witte Huis verwees naar “procedurele fouten” in de uitspraak van het Hof, maar kon niet specificeren wat deze vermeende fouten waren.

De VS en Israël hebben geweigerd het Statuut van Rome -dat aan de basis ligt van het ICC- te ratificeren, om slechts één reden: ze beschouwen zichzelf als vrijgesteld van de bepalingen van het internationaal recht. Met andere woorden, het internationaal recht wordt uitsluitend gezien als een middel om hun belangen te bevorderen, en kan niet dienen als een beperking van hun militair gedrag. 

De aanklachten van het ICC tegen Netanyahu en Gallant hebben deze premisse van een 'op regels gebaseerde internationale orde' waarin alleen Washington de regels bepaalt, op zijn kop gezet. 

Vorige week werd precies deze in stilte aanvaarde premisse hardop gezegd in de Washington Post, door te stellen dat het Hof geen recht had om de “gekozen leiders van een democratisch land” ter verantwoording te roepen voor de misdaden tegen de menselijkheid waarvan ze worden beschuldigd. Maar zelfs als we die valse premisse aanvaarden -zijn het alleen dictators die oorlogsmisdaden kunnen plegen?- is Israël in geen enkel opzicht een democratisch land. Het is een koloniale apartheidsstaat, zoals mensenrechtengroeperingen -waaronder ook Israëlische- al jaren te kennen geven. En zijn genocide is simpelweg het hoogtepunt van een decennialang, nul-som-proces waarin Israël heeft getracht om de rivaliserende nationale aanspraken van het autochtone Palestijnse volk op hun thuisland uit te roeien. 

Het zit in het DNA van vestigingskoloniale staten (‘settler’-kolonialisme) om inheemse bevolkingsgroepen te verdrijven, te segregeren of uit te roeien - zoals de VS goed genoeg weet uit zijn eigen geschiedenis.

Aan de rechterzijde in de VS gaan er stemmen op om de zogenaamde ‘Hague Invasion Act’ van 2002, in te roepen indien Netanyahu of Gallant effectief terecht zouden moeten staan. Die wet staat Washington toe om militair geweld te gebruiken tegen het Hof als het VS-personeel beschuldigt van oorlogsmisdaden. Meer onmiddellijk lijkt er in Washington steeds meer steun te komen voor sancties tegen hoge ICC-functionarissen - een vorm van intimidatie die ontworpen is om een eerlijk proces te ondermijnen en die op zichzelf waarschijnlijk een internationaal misdrijf is.

In 2020 legde Donald Trump draconische sancties op aan het ICC nadat het had aangekondigd een onderzoek in te stellen tegen de VS en Israël wegens oorlogsmisdaden begaan in respectievelijk Afghanistan en de bezette Palestijnse gebieden. Biden trok de sancties een paar maanden later in, kort na de start van zijn presidentstermijn, maar alleen in ruil voor een 'deprioritering' van het ICC-onderzoek naar de misdaden van de VS in Afghanistan. Trump zal binnen enkele weken terug in het Oval Office zitten. Het ICC weet dat het waarschijnlijk opnieuw te maken zal krijgen met zijn hevige toorn.

Dubbele leugenachtigheid

Europese staten wringen zich nu al in bochten om in de gunst van Washington te blijven door hun verplichtingen onder het Verdrag van Rome te negeren. Nadat het aanvankelijk aangaf het arrestatiebevel tegen Netanyahu ten uitvoer te zullen brengen, recapituleerde Frankrijk vorige week zijn standpunt door te beweren dat de Israëlische premier “immuun” was voor arrestatie. 

Parijs volgde het Witte Huis door zijn beslissing te rechtvaardigen met de volledig in diskrediet gebrachte redenering dat Israël geen partij is bij het ICC. Zoals al herhaaldelijk is opgemerkt, oordeelde het Hof dat het jurisdictie heeft in de Palestijnse gebieden, waar de misdaden van Israël worden gepleegd.

Groot-Brittannië is nog niet zo ver gegaan om openlijk tegen het Hof in te gaan in zijn reactie op de arrestatiebevelen. In plaats daarvan heeft het de meest minimale, met slappe tong uitgesproken, steun uitgedrukt. 

Keir Starmer, de Britse premier, en zijn minister van Buitenlandse Zaken, David Lammy, beiden juristen, behielden een leerzaam stilzwijgen terwijl Netanyahu en Biden de reputatie van het Hof en de status van het internationaal recht besmeurden.  Yvette Cooper, de Britse minister van Binnenlandse Zaken die een arrestatiebevel zou moeten goedkeuren als Netanyahu of Gallant in het Verenigd Koninkrijk zouden arriveren, schoof de verantwoordelijkheid van zich af en deed alsof ze plotseling de meest elementaire aspecten van de Britse wet -of haar functie- niet meer begreep. “Dat is geen kwestie voor mij”, zei ze tegen de media in een duidelijk ingestudeerde reactie.

Ondertussen stelde een woordvoerder van de regering alleen dat Groot-Brittannië “zijn wettelijke verplichtingen zou nakomen” - waarbij het onduidelijk bleef hoe het die verplichtingen zou interpreteren als ze ooit op de proef zouden worden gesteld.

Met name Herzi Halevi, het hoofd van het Israëlisch leger en hoog op de lijst van Israëlische functionarissen die in de nabije toekomst door het ICC aangeklaagd kunnen worden, bezocht vorige week het Verenigd Koninkrijk voor een ontmoeting met verschillende collega's uit andere landen. Het is vrijwel zeker dat de regering van Starmer hem van tevoren immuniteit voor 'speciale missies' heeft verleend, gezien het risico dat er tijdens zijn bezoek op korte termijn een arrestatiebevel had kunnen worden uitgevaardigd door het ICC. 

Er is hier sprake van een patroon dat moeilijk te missen is. Niet lang voordat het ICC zijn arrestatiebevelen voor Netanyahu en Gallant bekendmaakte, veroordeelde Lammy Rusland in de VN, in duidelijke, ondubbelzinnige bewoordingen, voor het uitspreken van een veto tegen een resolutie van de Veiligheidsraad die was voorgesteld door het Verenigd Koninkrijk om burgers in Soedan te beschermen. Lammy's bezorgdheid is dat een burgeroorlog ertoe leidt dat gewone mensen daar, in zijn woorden, worden onderworpen aan oorlogsmisdaden zoals “moord, verkrachting en uithongering”. De vraag is dan waarom Lammy zich niet net zo druk maakt over het “doden, verkrachten en uithongeren” van Palestijnse burgers in Gaza door Israël. Al deze misdaden zijn het afgelopen jaar in gruwelijk detail gedocumenteerd en staan centraal in de zaak van het ICC tegen Netanyahu en Gallant.

Waarom uitte Lammy evenmin zijn afkeuring -zoals hij deed tegen Rusland- toen de regering Biden twee weken geleden haar veto uitsprak over een resolutie van de Veiligheidsraad voor een staakt-het-vuren in Gaza om het doden van Palestijnse burgers te stoppen en de vrijlating van de Israëlische gijzelaars te bewerkstelligen?

Schokkende bewering

Het is echter niet uitsluitend de hypocrisie van de Britse regering die zichtbaar is. Lammy en Starmer hebben moeten veinzen volledig onwetend te zijn over de meest fundamentele aspecten van het internationaal recht door te ontkennen dat Israël een genocide uitvoert in Gaza. Vorige maand beweerde Lammy zelfs schokkend dat Israël niet genoeg Palestijnen had gedood in Gaza om zijn acties als genocide te kunnen kwalificeren. 

Dat is een dubbele leugen. Lammy weet immers dat het dodental in Gaza noodzakelijkerwijs een enorme onderschatting is. De gezondheidszorg- en de bestuurssystemen van de enclave, die na meer dan een jaar bombardementen volledig ontregeld zijn, zijn niet in staat om de meeste doden te registreren, zelfs als lichamen al uit het puin kunnen worden opgegraven en geïdentificeerd. Maar nog belangrijker is dat geen enkele ernstige advocaat of rechter denkt dat genocide wordt bepaald aan de hand van een hoofdelijke telling of een wiskundige formule. 

De Genocide Conventie noemt zelfs specifiek vormen van genocide -zoals de gedwongen overplaatsing van kinderen van de ene groep naar de andere- die geen verlies van mensenlevens met zich mee brengen. En zoals de speciale VN-rapporteur Francesca Albanese herhaaldelijk heeft aangestipt, is het doel van de Genocide Conventie net om genocide in een zo vroeg mogelijk stadium te herkennen, zodat een massaslachting kan worden voorkomen. In dit geval, zodat Israël ervan wordt weerhouden om de genocide uit te breiden van Gaza naar de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem. Ze stelt: “Genocide is een proces, geen daad… geen enkele Palestijn is veilig onder Israëlische heerschappij”. De conventie bestaat niet, zoals Lammy impliceert, om gewoon als leidraad te dienen bij het met terugwerkende kracht beoordelen of er een genocide heeft plaatsgevonden nadat het niet gelukt is om die te stoppen. 

Het was deze verbluffende misinterpretatie van de wet door Lammy die Albanese ertoe bracht hem te kenschetsen als een “genocide-ontkenner”. Deze term zou net zo goed gebruikt kunnen worden om Starmer te beschrijven. De Britse premier beweerde in het Lager Huis deze maand dat hij er op basis van zijn eerdere werk als mensenrechtenadvocaat zeker van kon zijn dat Israël geen genocide pleegde in Gaza. Maar als het bewijs uit zijn eerdere professionele leven ook maar iets aantoont, dan is het wel hoe zuinig hij met de waarheid omspringt als hij het nu heeft over de vernietiging van Gaza.

Geen moed, geen overtuiging

Maandenlang hebben de gevestigde media zorgvuldig vermeden om te verwijzen naar video's die de ronde doen op sociale media van Starmer die gemakkelijk definieert wat genocide is, in de periode voordat de Israëlische slachting in Gaza begon. 

Een video uit 2014 toont hoe hij het Internationaal Gerechtshof toespreekt over wat hij karakteriseert als het genocidale beleid van Servië tijdens de belegering van de Kroatische stad Vukovar in 1991, volgend op het uiteenvallen van Joegoslavië. Starmer legde uit: “Servische strijdkrachten voerden een aanhoudende campagne van beschietingen, systematische verdrijving, ontzegging van voedsel, water, elektriciteit, sanitaire voorzieningen en medische behandeling - bombardementen, verbrandingen, wrede moorden en martelingen, die de stad [Vukovar] tot puin reduceerden en de Kroatische bevolking vernietigden.”

Hij verduidelijkte waarom hij deze daden een genocide noemde in plaats van een gewapend conflict. Omdat, zei hij, de Servische acties een “radicaal disproportionele aanval waren, opzettelijk bedoeld om de stad en haar burgerbevolking te verwoesten”.

Zoals Starmer maar al te best weet, zijn de misdaden van Israël in Gaza onnoemelijk veel erger -en op een veel grotere schaal- dan wat Vukovar te verduren kreeg. Ook in tegenstelling tot Vukovar, hebben de Israëlische leiders zich niet ingehouden om hun genocidale bedoelingen met betrekking tot Gaza duidelijk te maken. Dus hoe kan, volgens Starmers eigen definitie, Israëls slachting in Gaza dan niet als een genocide worden beschouwd?

Op gelijkaardig wijze publiceerde Starmer in juli 2020, kort nadat hij leider van de Labour-partij was geworden, een video ter gelegenheid van 'Srebrenica Memorial Day' - de verjaardag van de gebeurtenissen in 1995 waarbij 8.000 Bosnische moslimmannen en -jongens werden gedood en begraven in massagraven door Servische troepen. Starmer noemde deze sterfgevallen duidelijk een genocide die “nooit vergeten mag worden”. Als hij er zo zeker van was dat het bloedbad in Srebrenica een genocide was -een front in een veel grotere oorlog- hoe kan de slachting van Israël in Gaza, op een onvergelijkbaar grotere schaal, dan niet als een genocide worden aangemerkt? 

Starmer voegde er in zijn video aan toe dat het de taak was van het Westen om “de pijn en de woede die misdaden als Srebrenica teweegbrengen, te gebruiken om ons te helpen de moed en de overtuiging te vinden om op te staan en te zeggen: ‘Nooit meer’”. Het is nauwelijks nodig om er nog op te wijzen dat Starmer slechts drie jaar later niet in staat was om de moed of overtuiging te vinden om op te staan tegen Israël of de VS en “nooit meer!” te zeggen toen de genocide in Gaza zich ontvouwde.

Medeplichtigheid ontmaskerd

De opmerkingen van Starmer en Lammy moeten worden gezien voor wat ze zijn: een poging om de regels van oorlog te ondergraven, in lijn met de wensen van Israël en Washington.
Via hun herhaalde ontkenning van genocide hebben de twee geprobeerd om de status van het Internationaal Gerechtshof en zijn groot panel van rechters, allemaal achtenswaardige juristen gespecialiseerd in internationaal recht, te ondermijnen. 

Dit Hof oordeelde 10 maanden geleden dat er een “plausibele” zaak was gemaakt dat Israël genocide pleegde in Gaza. De situatie in de enclave is ondertussen onberekenbaar verslechterd. Starmer en Lammy hebben het ICJ met minachting behandeld. En met hun uitvluchten en dubbele standaarden verzwakken ze nu ook het aanzien van het ICC. 

De voorganger van Starmer, Jeremy Corbyn, heeft gesuggereerd dat de Britse regering de slachting in Gaza niet als een genocide durft te bestempelen, omdat dat “zou betekenen dat ze haar eigen medeplichtigheid toegeeft aan een van de grootste misdaden van onze tijd”. Corbyn heeft gedeeltelijk gelijk. 

Het uitstel binnen het ICC bij het uitvaardigen van de arrestatiebevelen weerspiegelt ongetwijfeld de nervositeit over waar dit proces dat het in gang heeft gezet uiteindelijk zou kunnen toe leiden. Het zal moeilijk zijn om de aanklachten te beperken tot Netanyahu en Gallant, of zelfs andere Israëli's, vooral wanneer westerse leiders, waaronder Biden, Starmer en Lammy, laten zien dat ze het verdienen om naast hen in de beklaagdenbank te staan.

Het verenigd Koninkrijk was van bij het begin medeplichtig in de Israëlische genocide. Het verkoopt wapens en componenten die van vitaal belang zijn voor de werking van de F-35 gevechtsvliegtuigen die Gaza bombarderen en enorme aantallen burgers hebben gedood.
Het heeft ook wapens getransfereerd naar Israël vanaf zijn luchtmachtbasis in Cyprus: het grootste aantal wapenleveringen aan Israël is gedaan via de Britse luchtmacht (RAF). En vanaf dezelfde luchtmachtbasis vliegen Britse verkenningsvliegtuigen vele malen per dag in het geheim over Gaza om Israël van inlichtingen te voorzien - inlichtingen die hoogstwaarschijnlijk zijn gebruikt om infrastructuur aan te vallen en te vernietigen, waardoor de enclave onbewoonbaar is geworden.

Daar komt nog bij dat Starmer en zijn regering de oorlogsmisdaden van Israël rechtvaardigen als “zelfverdediging” en vooruitlopen op de uitspraak van het ICJ over de vraag of Israël schuldig is aan genocide. Dat gaat veel verder dan genocide-ontkenning, en komt neer op actieve samenwerking en medeplichtigheid.

De grootste leugenaars triomferen

Het gaat niet alleen om zelfbehoud. Het aantal experts dat de genocide in Gaza aan de kaak stelt, groeit met de dag. Zelfs Israëlische Holocaustgeleerden hebben deze stemmen vervoegd. Een van hen, Omer Bartov, gelooft niet alleen dat er een genocide aan de gang is in Gaza, maar ook dat ze haar “laatste stadium” aan het bereiken is.

Starmer zou gemakkelijk van koers kunnen veranderen en het besluit van het ICC kunnen aangrijpen om te verkondigen dat Israël een drempel heeft overschreden en dat het Verenigd Koninkrijk niet langer kan meewerken aan de uitroeiing van Gaza. Hij heeft besloten om dat pad niet te nemen. Hij kiest ervoor om Israël te helpen zijn genocide tot het bittere einde uit te voeren. 

Op een moment dat Israël en de VS vastbesloten zijn om het internationaal recht steen voor steen af te breken, werkt Starmer mee aan de ontmanteling van de rechtsstaat en diens ondersteunende instellingen, zoals het Internationaal Strafhof.

Er zijn maar twee mogelijke conclusies die we hieruit kunnen trekken. Ofwel dat Groot-Brittannië het internationale recht nooit echt heeft gesteund. De ondertekening van het Statuut van Rome kwam er altijd in de veronderstelling dat het ICC er was om anderen te straffen; dat het nooit echt zou durven proberen om landen te beteugelen die behoorden tot een zelfverklaarde club van “westerse democratieën”. Ofwel dat Groot-Brittannië, net als de rest van Europa, niet echt een onafhankelijke, soevereine staat is, maar een buitenpost, een protectoraat, van een imperiaal centrum in Washington dat het buitenlands beleid dicteert. Verzet kan niet worden overwogen, omdat het niet zou worden getolereerd. Ofwel zijn beide het geval.

Hoe dan ook, de waarheid is dat het idee van een Britse liberale democratie voor onze ogen aan het ontrafelen is. Wanneer de hoeders van de liberale orde, van de rechtsstaat en het humanisme, ontmaskerd worden als charlatans -zoals het geval is met zowel Starmer als Biden- komen de krachten van de duisternis binnenstormen om de leegte op te vullen. Wanneer alles wordt ontmaskerd als een leugen, zegevieren de grootste leugenaars. Dat is de toekomst die ons te wachten staat.

Dit vertaalde artikel verscheen eerder op Middle East Eye.