Dronken van straffeloosheid heeft Israël zijn nieuwste genocidale actie pompeus bestempeld als Operatie Gideons Strijdwagens (‘Operation Gideon's Chariots’). Van belegering opschuivend naar annexatie, plant het de bloedige verovering, etnische zuivering en permanente herkolonisatie van Gaza. 

Er wordt daarbij gebruikgemaakt van de retoriek van de heilige oorlog om een heilloze massavernietiging te rechtvaardigen. Tegelijk zijn veel van de Palestijnse kinderen die het wrede al 18 maanden durende bloedbad op de een of andere manier hebben overleefd, nu langzaam aan het verhongeren. Het is een gruwel.  

Terwijl Israël wegkomt met zoveel wreedheden omdat de internationale gemeenschap wegkijkt, onthulde het onlangs de nieuwste escalatie van zijn illegale collectieve bestraffing van de Palestijnen in Gaza door eindelijk hardop te verklaren: “We bezetten Gaza om te blijven.” Unaniem goedgekeurd door Netanyahu's extreemrechtse Veiligheidskabinet, formaliseert de nieuwe “verovering van Gaza” Israëls plannen voor de onbepaalde bezetting, de gedwongen uitzetting en de opname in “gezuiverde” Israëlische zones van een reeds lang belegerde burgerbevolking, “voor haar eigen bescherming”. De uitbreiding van een aanval die al meer dan 185.000 Gazanen doodde, verwondde of vermist heeft gemaakt en miljoenen dakloos, hongerig, verminkt en getraumatiseerd achterliet, wordt belachelijk genoeg voorgesteld als een finale missie om Hamas te ontmantelen en de gijzelaars terug te halen, ook al heeft Israël herhaaldelijk gefaald in beide objectieven voordat het een staakt-het-vuren verbrak dat dit zou hebben bereikt.

"Gideon’s Chariots zal met grote kracht beginnen en niet ophouden voordat alle doelen zijn bereikt”, donderde Israël, opnieuw totaal voorbijgaand aan het feit dat permanente bezetting, gedwongen verplaatsing en etnische zuivering in strijd zijn met het internationaal recht. “We gaan er niet meer in en uit. Dit is een oorlog voor de overwinning”, zei de extreemrechtse minister van Financiën Bezalel Smotrich, die er bij de Israëli's op aandrong het woord ‘bezetting’ te omarmen en niet te vrezen… Een volk dat wil leven moet zijn land bezetten”.

Maar de naam Gideon's strijdwagens, ‘Merkavot Gideon’, die verwijst naar de rechtvaardige Bijbelse strijder die een paar uitverkorenen aanvoerde om een oud Arabisch volk te vernietigen, doordrenkt deze symboliek met dreiging, vermengt de concepten van goddelijke wraak met het door de staat gesanctioneerd etnisch geweld, en linkt de “mythische instrumenten van oorlog aan de Israëlische Merkava-tanks die al lange tijd huizen en levens verwoesten in Gaza en de Westelijke Jordaanoever”.

Ziekere, donkere onderstromen doken naar verluidt op tijdens een Israëlische kabinetsvergadering die bol stond van de genocidale spot. Nadat een minister lacherig zei dat de Gazanen “samen met de Filistijnen” -de historische inwoners van Gaza- moesten sterven, weerlegde Netanyahu dat idee met: “Nee. We willen niet samen met hen sterven. We willen dat ze alleen sterven.” Onheilspellend genoeg roept Israël ook op om (de nu door Tel Aviv verboden) internationale hulporganisaties te vervangen door particuliere militaire contractanten uit de VS, ook wel huurlingen genoemd, die hulp zouden moeten uitdelen op door Israël aangewezen ‘hulpverleningspunten’. Critici noemen dit “geen hulpplan maar een hulpontzeggingsplan”, dat een flagrante schending is van de internationale principes die een bezetter verbieden om humanitaire behoeften uit te buiten om militaire of politieke doelen te bereiken. Functionarissen in Gaza verwierpen het idee woedend als “de bestendiging van een kwaadaardig beleid van belegering en uithongering... De bezetting kan geen humanitaire bemiddelaar zijn (wanneer) zij de bron en het instrument is van de tragedie.”

Enige illusies dat Israël met de hulpverdelingsplannen plots een barmhartige aanwezigheid in de Palestijnse levens zou worden, werd op dinsdag 6 mei aan diggelen geslagen toen de extreemrechtse minister van Financiën Bezalel Smotrich op een settler-conferentie op de Westelijke Jordaanoever verkondigde: “Gaza zal volledig worden vernietigd”. Hij voegde eraan toe dat Gazaanse burgers “in groten getale (naar) derde landen zullen vertrekken” en drukte ook zijn hoop  uit dat het gebied formeel zou worden geannexeerd “tijdens de ambtstermijn van de huidige regering”. Hij vermeldde niet dat een dergelijke annexatie of het verwerven van land door militair geweld als een grondbeginsel verboden is onder het internationaal recht, inclusief het Handvest van de VN. Verwijzend naar een rapport uit 2024 van Amnesty International, getiteld ‘You Feel You Are Subhuman’, schrijft Dalal Yassine van het 'Palestine Center' in Washington DC dat Gaza het bitterste einde van het humanitair recht vertegenwoordigt. “De afgelopen 19 maanden van genocide hebben niet alleen de dubbele standaard aangetoond die aan de Palestijnen in Gaza wordt opgelegd, maar ook dat er helemaal geen standaard is.”

En zoals al de hele tijd, blijft de VS medeplichtig. Israël zal pas in actie komen na het bezoek midden mei aan het land van president Trump, die geen bezwaren heeft geuit -zijn met goud vergulde hotels lonken- en die het zoals gewoonlijk helemaal mis heeft door Hamas de schuld te geven van het “slecht behandelen” van de Gazanen. “Mensen verhongeren en we gaan ze helpen aan voedsel”, lamenteerde hij. “Hamas maakt het onmogelijk (door) alles af te pakken wat wordt binnengebracht.” Deze week kwam de VS-medeplichtigheid nog scherper en schokkender in beeld toen negen voormalige Biden-functionarissen toegaven dat hun maandenlange beweringen over “onvermoeibaar werken” aan een staakt-het-vuren -een zin die werd gebruikt door Biden, Harris en zelfs de progressieve Democrate Alexandria Ocasio-Cortez (AOC), maar door sceptici werd verworpen- gelogen waren. Er werden geen eisen aan Israël gesteld -een morele en politieke misdaad die nog werd versterkt door een memo uit 2024 waarin “onvoldoende bewijs” werd gevonden om wapens uit de VS te koppelen aan schendingen van de rechten, noch om Israël te linken aan geblokkeerde hulp. Zoals een kritische medewerker bij Buitenlandse Zaken zei: “Het gebrek aan bezorgdheid over Palestijnse levens is voelbaar”.

Toch gaat het moorden door. Ongeveer de helft van de doden zijn vrouwen en kinderen. Onwaarschijnlijk genoeg worden de Israëlische troepen steeds wreder: drones schieten vaak op burgerbeschermingsteams die proberen de gewonden onder het puin vandaan te halen. Soldaten executeerden onlangs 15 Palestijnse Rode Halve Maan-medewerkers, hun handen en voeten vastgebonden, voordat ze hen en hun ambulance in het zand begroeven. Honderden artsen, hulpverleners en journalisten zijn gedood, onder hen Ahmad Mansour, die vorige maand levend werd verbrand in een mediatent, en Fatima Hassouna, een “self-made fighter” die door collega's “het oog van Gaza” werd genoemd, en voor wie de camera een wapen was om “een stem te behouden, een verhaal te vertellen”. Ze stierf met zes broers en zussen, vlak voor haar bruiloft, een dag nadat werd aangekondigd dat een film waarin ze voorkomt, ‘Put Your Soul on Your Hand and Walk’, getoond zal worden op het filmfestival van Cannes. “Als ik sterf, wil ik een weerklinkende dood”, schreef ze vorig jaar. “Fatima plande vreugde”, zei een vriend. “Ondanks de oorlog stond ze erop te dromen”.

Nu de Israëlische macht losgeslagen is, de Arabische landen grotendeels zwijgen en de internationale rechtsregels worden genegeerd, zijn er slechts kleine gebaren over om de levens van de Palestijnen in Gaza te beschermen. Honderden Israëli's wonen stille wakes bij waar ze afbeeldingen van dode Palestijnse kinderen vasthouden; 'Artists Against Apartheid' en andere groepen protesteerden in Washington DC, droegen de namen van de doden en plaatsten 17.000 paar kinderschoenen als een aangrijpend gedenkteken; de Zweedse televisie kondigde een initiatief aan om het voertuig van wijlen paus Franciscus om te bouwen tot een mobiele kliniek voor kinderen in Gaza, waarmee zijn laatste wens in vervulling gaat; 'World Central Kitchen' slaagt er ternauwernood in om zijn mobiele bakkerij open te houden, de laatste bakkerij in Gaza: “We naderen nu (de) grenzen van wat mogelijk is”. Ondertussen blijft de wanhopige honger toenemen. De meeste Gazanen hebben te kampen met “acute niveaus van voedselonzekerheid” en steeds meer kinderen sterven aan “hongersnood-gerelateerde complicaties”, een term die nu gemeengoed is, maar eigenlijk niet meer zou mogen bestaan.

Hulporganisaties zeggen dat bijna 300.000 kinderen op de rand van de verhongering staan. Ongeveer een derde van hen die onder de twee jaar oud zijn, lijdt aan “acute ondervoeding” en dit aantal stijgt snel. Meer dan 3.500 kinderen onder de vijf jaar dreigen te sterven van de honger, minstens 27 kinderen zijn reeds gestorven aan ondervoeding en elke dag sterven er nog, vaak pasgeborenen van moeders die geen melk kunnen produceren. Tot nu toe hebben de Israëlische aanvallen rechtstreeks aan meer dan 15.000 kinderen het leven gekost. Voor elke directe dode, zijn er volgens het medische tijdschrift 'The Lancet', tot vier indirecte doden door honger, ziekte en de ineenstorting van het ooit bloeiende gezondheidszorgsysteem. Als ze kunnen, scharrelen kinderen met ingevallen wangen die de helft van hun lichaamsgewicht zijn kwijtgeraakt, samen met hun panische ouders, in bergen afval op zoek naar iets om hun magen mee te vullen. “Ik wil niet dat mijn kind met honger sterft”, zegt een moeder.

De verhalen en beelden zijn gruwelijk: flinterdunne, Auschwitz-achtige ledematen steken uit, ribben puilen uit holle borstkassen, ogen worden wijd en glazig. Ooit vol leven, liggen kinderen in bed, vel over been, te zwak om te lopen, te staan, zich te draaien, hun hoofd op te tillen, en uiteindelijk te ademen. Een uitgemergelde zesjarige die de helft weegt van wat hij zou moeten wegen, kronkelt op een bed en smeekt: “Ik wil weg”. Een vier maanden oud meisje van 2,7 kilogram stierf aan ondervoeding, verzuring van het bloed, en lever- en nierfalen, nadat haar haar en nagels waren uitgevallen. Van twee pasgeboren tweelingszusjes stierf er ééntje acht dagen na de geboorte. Abdelaziz stierf uren nadat zijn ernstig ondervoede moeder van hem beviel. Ziekenhuispersoneel sloot Abdelaziz, prematuur en naar adem happend, aan op een beademingsapparaat. Een paar uur later stopte het met werken toen de brandstof in het ziekenhuis opraakte. Hij stierf onmiddellijk. “Ik verlies mijn zoon voor mijn ogen”, vertelt een moeder. “In deze bedden wachten we tot ze één voor één sterven.”

Elke dag hebben tot tien zieke kinderen in Gaza dringend medische evacuatie nodig, maar “het gebeurt gewoon niet”, zegt Tareq Hailat van het 'Palestine Children's Relief Fund'. Hij benadrukt dat elk kind een verhaal heeft: “Ze zijn niet zomaar een nummer”. Een van de weinigen die zijn organisatie uit de enclave wist weg te krijgen was de 6-jarige Fadi al-Zant uit Gaza City, die taaislijmziekte had. Hij was ook aan het verhongeren. Toen zijn moeder geen voedsel of medicijnen kon vinden, Fadi's gewicht van 30 naar 12 kilo daalde en hij te zwak werd om te lopen, werd hij op miraculeuze wijze geëvacueerd, eerst naar Egypte en daarna naar New York. Eenmaal de media zijn verhaal begonnen te volgen, werd Fadi “het gezicht van de hongersnood in Gaza”. Maar hij was een zeldzame, gezegende uitzondering.

“We breken de lichamen en geesten van de kinderen van Gaza”, zegt Michael Ryan, uitvoerend directeur van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO). “We laten de kinderen van Gaza uithongeren. We zijn medeplichtig. Als arts ben ik boos. Het is een gruwel.” Er zijn er zoveel. Drop Site News postte een video van de radeloze moeder van de vier maanden oude Yousef al-Najjar toen hij opgekruld op een ziekenhuisbed lag, met zijn kleine vuistjes zwaaiend, lijdend aan ondervoeding en uitdroging. Hij woog slechts 1,5 kilo, een kwart van wat hij had moeten wegen. Zijn jonge moeder jammerde. Hij had spasmen van te proberen ademen en zijn hele ribbenkast stak uit. De moeder hield hem in haar armen en tilde hem dan herhaaldelijk op in de niet luisterende lucht. “Waarom overkomt dit ons?”, huilde ze. “Ik zweer bij god, het is verkeerd wat er met ons gebeurt.” Vorige maandag stierf Yousef aan ondervoeding door Israël.